Η χαμένη αυτοδυναμία, η πάλη των τάξεων και ο κύριος Κανένας
Τα κουκιά δεν βγαίνουν για αυτοδυναμία, τουλάχιστον υπό τις παρούσες συνθήκες. Τελεία και παύλα. Οι πολίτες φαίνεται ότι ουδόλως επηρεάζονται από τα μηνύματα για τα κακά της ακυβερνησίας και τα καλά της συμπαγούς κυβερνησιμότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το σύνθημα που λάνσαρε στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός «Αν όχι εμείς, ποιος;» δεν κάνει κλικ στην κοινή γνώμη καθώς θετικά το αξιολογεί μόλις το 19,7% των ερωτηθέντων (MRB – Newsbomb.gr) την ώρα μάλιστα που το φαινομενικά ασαφές «μότο» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για «Δικαιοσύνη παντού» προσεγγίζει το 40%.
Ας σταθούμε λίγο στους αριθμούς: Το 53,8% των πολιτών στην πρόσφατη δημοσκόπηση της MRB για το Newsbomb.gr τάσσεται υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας, τις οποίες επιλέγει μάλιστα και το 40,1% των ψηφοφόρων της ΝΔ. Παρά το γεγονός ότι το κυβερνών κόμμα προηγείται σταθερά σε όλες τις μετρήσεις, εμφανίζει συνεχή φθίνουσα πορεία, με αμφίπλευρες απώλειες και προς το ΚΙΝΑΛ, αλλά και προς τα πολιτικά μορφώματα που τοποθετούνται στον χώρο της άκρας δεξιάς.
Τείνει επομένως να διαμορφωθεί η άποψη ότι το σενάριο της αυτοδυναμίας είναι κενό περιεχομένου και κατά συνέπεια οι πολίτες – των Νεοδημοκρατών περιλαμβανομένων – διαμηνύουν ότι θέλουν την ησυχία τους, ότι δεν επιθυμούν εν τέλει να τρέχουν κάθε λίγο στις κάλπες.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ενδεχομένως σημαντικότερο. Είναι γνωστό ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις κατά τη δεύτερη θητεία τους εμφανίζουν διαχρονικά την τάση να λειτουργούν με όρους ακόμα πιο κλειστού συστήματος, πράγμα που σημαίνει ότι όλο και περισσότεροι μένουν στην απ’ έξω. Δεν αναφέρομαι μόνο στις πάσης φύσεως πελατειακές σχέσεις και τα αλισβερίσια με συμφέροντα, αναφέρομαι κυρίως στον βαθμό εκπροσώπησης των κοινωνικών ομάδων και τάξεων. Επομένως, τα συμμαχικά σχήματα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ισχυρό αντίδοτο σε μια τέτοιου τύπου παθογένεια.
Από τα δημοσκοπικώς καταγεγραμμένα στοιχεία του «πήγαινε – έλα» των ψηφοφόρων μεταξύ των σημερινών κομμάτων (κοινοβουλευτικών και μη) προκύπτουν ενδιαφέροντα δεδομένα. Τρία χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, η Νέα Δημοκρατία εισπράττει τη δυσφορία που προκαλούν οι χειρισμοί της για τη διαχείριση του κολοσσιαίου προβλήματος της ενεργειακής κρίσης και του ράλι της ακρίβειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα, από την πλευρά του, δεν κατακτά τη δυναμική εκείνη που θα του επέτρεπε να γυρίσει το παιχνίδι, ενώ την ίδια ώρα διαπιστώνεται (δημοσκοπικά πάντα) μία συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος - θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε.
Πάμε τώρα στα ποιοτικά στοιχεία που αποτυπώνουν την άποψη της κοινής γνώμης για την εκπροσώπηση των τάξεων (MRB - Τάσεις Ιουλίου): Το 62% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι η κυβερνώσα παράταξη στηρίζει την ανώτερη τάξη, έναντι 10,9% της Κουμουνδούρου. Σε ό,τι αφορά στην κατώτερη τάξη τα ποσοστά διαμορφώνονται ως εξής: ΝΔ: 19,1%, ΣΥΡΙΖΑ: 28,1%, ενώ ο Κανένας γράφει 30,1%.
Επειδή συνηθίζουμε να λέμε ότι η μεσαία τάξη είναι εκείνη η οποία γέρνει την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος εξουσίας, καθώς επίσης και ότι πολιτικά υποεκπροσωπείται εδώ και αρκετά χρόνια, για του λόγου το αληθές ας ρίξουμε μια ματιά στις απαντήσεις του σχετικού ερωτήματος: ΝΔ: 25,7%, ΣΥΡΙΖΑ: 27,2%, Κανένας: 25,9%. Σαφώς πενιχρό αποτέλεσμα.
Στον τελικό ισολογισμό κερδισμένοι – χαμένοι ας πάρουμε υπόψιν μας και δύο ακόμα γκρίζους δείκτες που σχετίζονται με τον βαθμό αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Στην ερώτηση ποιο κόμμα μπορεί να δώσει ελπίδα στον ελληνικό λαό, ο Κανένας πρωτεύει με 30,7%, όπως επίσης πρωτεύει και μάλιστα με ποσοστό 40,3% στο ερώτημα περί της ειλικρίνειας των κομμάτων. Τα συμπεράσματα προφανή.