Νέα κατραπακιά από την ΕΚΤ

Προφανώς τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, που μάλιστα απειλούν με lockdown, αλλά και οι υπουργοί Οικονομικών, οι οποίοι προσποιούνται μεν τους ψύχραιμους, ωστόσο τρέμει το φυλλοκάρδι τους. Ας βάλουμε κάτω μολύβι και χαρτί. Τους τελευταίους οχτώ μήνες τα χτυπήματα είναι πολλαπλά. Δορυφορική εκτόξευση του ενεργειακού κόστους, ραγδαία αύξηση των τιμών στα βασικά είδη, πληθωρισμός σε επίπεδα – ρεκόρ και δυσβάσταχτη σε ό,τι αφορά στο δανεισμό.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζες αποδεικνύονται ανεπαρκείς ως προς το στόχο για τον οποίο λαμβάνονται, δηλαδή τον έλεγχο του πληθωρισμού και τη σταθεροποίηση των τιμών, ενώ την ίδια ώρα οι Ευρωπαίοι πολίτες δοκιμάζονται και οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης που θα χρειαστεί να δανειστούν συνολικά 500 εκατ. ευρώ το 2023, με κάθε άλλο παρά προνομιακούς όρους, θα πρέπει να βάλουν πολύ πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Με άλλα λόγια ουδείς θα επιθυμούσε στην παρούσα φάση να είναι Λαγκάρντ στη θέση της Λαγκάρντ και να κινείται αναγκαστικά στους ρυθμούς της γνωστής ρήσης «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».

Μέσα σε αυτό το τοπίο οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξακολουθούν να συζητούν αενάως για το πλαφόν στο φυσικό αέριο, παρά το γεγονός ότι ο Βορράς έχει μπει ήδη στη ζώνη του ψύχους και άπαντες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με περίπου δεκαπλάσιες τιμές σε σύγκριση με τα ισχύοντα στα μέσα του 2021. Ακόμα κι αν καρποφορήσουν οι διαβουλεύσεις μην περιμένετε θαύματα, για τον απλούστατο λόγο ότι η διαπραγμάτευση γίνεται για πλαφόν στα 220 ευρώ ανά μεγαβατώρα, όταν η τιμή του συγκεκριμένου καυσίμου κυμαίνεται αυτή την περίοδο στα 150 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Άρα, η όποια πρόνοια δεν αφορά την άμεση ανακούφιση αλλά, την άμβλυνση πιθανόν χειρότερων καταστάσεων στο ορατό μέλλον.

Ας έρθουμε όμως στα δικά μας και συγκεκριμένα στο θέμα που αναδείχτηκε με την περιπέτεια της συναδέλφου Ιωάννας Κολοβού, η οποία έχασε το σπίτι της για μια οφειλή 15.000 ευρώ. Η κυβέρνηση – εξ όσων γνωρίζω – θορυβήθηκε όχι μόνο γιατί τα κόκκινα δάνεια είναι μια μεγάλη κοινωνική πληγή, αλλά και γιατί σε αυτή την πληγή ρίχνει αλάτι η υπόθεση Πάτση. Εξ ου και αμέσως έγιναν ανακοινώσεις, ταυτόχρονα με κινήσει συνεννόησης με τους τραπεζίτες. Τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη; Ας τα πάρουμε ένα – ένα.

• Επιβολή έκτακτου φόρου στις τράπεζες σημαίνει ανατροπή της κεφαλαιακής τους δομής, άρα πιθανότατα δημιουργία ανάγκης για ανακεφαλαιοποίησή τους. Δεν όφειλε να το γνωρίζει αυτό η κυβέρνηση πριν εκστομίσει τη σχετική παρόλα, η οποία βεβαίως αποσύρθηκε άρδην;

• Τους τελευταίους έξι μήνες η ΕΚΤ προχώρησε σε τρεις μεγάλες αυξήσεις επιτοκίων και στο ίδιο χρονικό διάστημα οι τράπεζες έσπευσαν να αναπροσαρμόσουν προς τα πάνω τα επιτόκια χορηγήσεων, χωρίς να αγγίξουν τα επιτόκια καταθέσεων που εφάπτονται του μηδενός. Δεν όφειλε να το γνωρίζει αυτό, αλλά και να έχει παρέμβει έγκαιρα η κυβέρνηση;

• Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο οι τραπεζίτες θεωρούνται ως ο μόνος αρμόδιος συνομιλητής, παρά το γεγονός ότι τα κόκκινα δάνεια έχουν σε μεγάλο βαθμό περάσει στα funds, ενώ τα συστήματα πληρωμών (πχ κάρτες) καθώς επίσης και οι προμήθειες που τα συνοδεύουν έχουν πωληθεί σε τρίτους. Δεν όφειλε να το γνωρίζει αυτό η κυβέρνηση;

• Ένα τελευταίο. Έγινε συζήτηση για διευκόλυνση σε ενήμερα δάνεια. Συγγνώμη, αλλά αυτό σημαίνει μετατροπή του δανείου από «πράσινο» σε «πορτοκαλί» διότι αυτομάτως θεωρείται ότι στο μέλλον ο δανειολήπτης ενδέχεται να καταστεί προβληματικός. Επομένως η τράπεζα υποχρεούται να υπολογίζει ενδεχόμενη ζημία και να βάζει περισσότερα λεφτά στην μπάντα. Αν δε αυτό επηρεάζει την κερδοφορία της, πάλι καταλήγουμε στο γαϊτανάκι της ανακεφαλαιοποίησης με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, εννοείται. Αυτό δεν όφειλε να το γνωρίζει η κυβέρνηση;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά αρχίζω να πιστεύω ότι πολλά από τα σκληρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε προσεγγίζονται κυρίως με όρους επικοινωνιακής διαχείρισης και λιγότερο με πρόθεση ουσιαστικής παρέμβασης. Ένα άλλο παράδειγμα που μου έρχεται στο νου είναι το πολυδιαφημισμένο «καλάθι του νοικοκυριού». Οι τελευταίες καταναλωτικές έρευνες δείχνουν ότι οι πολίτες του γυρίζουν την πλάτη για να επιστρέψουν στα προϊόντα τα οποία τα Σούπερ μάρκετ βάζουν σταθερά σε προσφορά και τα οποία αποτελούν τον «σκληρό πυρήνα» του «καλαθιού», ενδεχομένως για να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι υπάρχει μέριμνα. Να όμως που το τρικ έγινε αντιληπτό.

Συμπέρασμα: Μόνο επικοινωνία δουλειά δεν γίνεται.