Τα παρατράγουδα των Βρυξελλών και η ευκαιρία
Ένα υποτυπώδες φρένο, θα μου πείτε, γιατί στο Στρασβούργο δεν έχουν εκχωρηθεί αποφασιστικές αρμοδιότητες, πλην μιας – της έγκρισης του προϋπολογισμού – επομένως κάνει τη δουλειά του κυρίως σε επίπεδο δημιουργίας κλίματος προκειμένου να ασκεί πίεση στην επιτροπή και τις κυβερνήσεις για να βάζουν «νερό στο κρασί τους».
Τι υποψιαζόμαστε ακριβώς; Με βάση τα πρώτα στοιχεία – ορισμένα συντριπτικά – φαίνεται ότι υπήρχε ένα ευρύ πλέγμα ευρωβουλευτών, συνεργατών τους, στελεχών σε ευρωπαϊκές θέσεις - «κλειδιά» (συνδικαλισμός), ΜΚΟ που κράταγαν τη ρομφαία κατά της ατιμωρησίας και ενδεχομένως και αρκετών άλλων που δούλευαν με το αζημίωτο για το Κατάρ, για το Μαρόκο, αλλά και για όσους ήταν πρόθυμοι να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Είναι επίσης πλήγμα για την Ελλάδα – με την Ιταλία να μας ανταγωνίζεται – σε μια εποχή μάλιστα που η διεθνής εικόνα της χώρας μας έχει τραυματιστεί λόγω του σκανδάλου των υποκλοπών αλλά και λόγω της συζήτησης που έχει ανοίξει διεθνώς για την ελευθερία των εγχώριων Μέσων Ενημέρωσης.
Αν διαβάζω σωστά τις προσεκτικές ανακοινώσεις των βελγικών Αρχών, παραπέμπουν σε συνεχιζόμενη συστηματική έρευνα, πράγμα που σημαίνει ότι όλα όσα γνωρίζουμε ως σήμερα ενδέχεται να αποδειχθούν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Κακά τα ψέματα. Με την υπόθεση αυτή τραβήχτηκε μία κουρτίνα και συνειδητοποιήσαμε αίφνης ότι στη… μικρή και μεγάλη περιοχή (Βρυξέλλες – Στρασβούργο) επιχειρούν περί τις 25.000 λομπίστες, άρα υπάρχει πολύ ψωμί. Και ίσως υπάρχει και μεγάλος βαθμός διαπλοκής των ευρωπαϊκών θεσμών με πάσης φύσεως συμφέροντα που έχει προ πολλού υπερβεί και το νόμιμο και το ηθικό πλαίσιο.
Εδώ ακριβώς αρχίζουν τα παρατράγουδα, δεδομένου ότι η συγκυρία ευνοεί τις αυθαίρετες αθροίσεις στο συλλογικό υποσυνείδητο και εντείνει την καχυποψία. Είναι γνωστό ότι η λογική του Πόντιου Πιλάτου με την οποία η επιτροπή αντιμετώπιζε το πρόβλημα της ενεργειακής κρίσης είχε προκαλέσει τη μήνι των Ευρωπαίων πολιτών. Καθ’ ημάς μάλιστα, οι δημοσκοπήσεις (MRB – Newsbomb.gr) αποκάλυπταν ότι οι ερωτηθέντες της απέδιδαν μεγάλη ευθύνη για την πλήρη έλλειψη προστατευτικού πλέγματος. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τις πρόσφατες αποκαλύψεις δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ενίσχυση των απόψεων εκείνων που κινούνται στη σφαίρα του αντιευρωπαϊσμού. Και όχι μόνο, ανοίγει ταυτόχρονα την κερκόπορτα της αμφισβήτησης, της πολιτικής στο σύνολό της, άρα στρώνει το δρόμο στον λαϊκισμό.
Ταυτόχρονα, μέσα στο βαρύ κλίμα που δημιουργείται ανασύρονται από το αρχείο παλιές υποθέσεις, όπως για παράδειγμα η παραίτηση και των 20 μελών της επιτροπής Σαντέρ για υπόνοιες διαφθοράς, ενώ αναδεικνύονται και τα απευθείας αλισβερίσια εν ενεργεία Επιτρόπων σε καίριες θέσεις (Ανταγωνισμός) με εταιρείες που έπρεπε να τελούν υπό έλεγχο, προκειμένου να μεταπηδήσουν σε αυτές μετά τη λήξη της θητείας τους.
Ειδικά για το Ευρωκοινοβούλιο έχουμε πλέον και την επισήμανση και του υπεύθυνου πολιτικής της Διεθνούς Διαφάνειας Ευρώπης Vitor Teixeira. Όπως δηλώνει (στο Βήμα) «το πρόβλημα είναι συστημικό. Το σύστημα που εφαρμόζεται προκειμένου να διασφαλίζει διαφάνεια, ακεραιότητα και αξιοπιστία δεν λειτουργεί». Το γνωρίζαμε εδώ και χρόνια, προσθέτει, για να καταλήξει στη θλιβερή διαπίστωση: «Αν δεν υπήρχε η αστυνομική έρευνα το σκάνδαλο θα συνέχιζε να ξεδιπλώνεται μέχρι το επόμενο».
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τις βελγικές Αρχές και το Στρασβούργο: Να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και να υιοθετηθούν γενναίες θεσμικές αλλαγές, με πρώτη και καλύτερη τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου οργάνου που θα διενεργεί συνεχείς και αξιόπιστους ελέγχους και θα επιβάλλει έγκαιρα τις ανάλογες κυρώσεις.