Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο», η οργή και η απογοήτευση
Άνοιξε ο κουμπαράς των παροχών, με πρώτη κίνηση στο τραπέζι την αύξηση και επέκταση σε επιπλέον ειδικότητες του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας για όσους δραστηριοποιούνται στον τομέα της Υγείας αλλά και τους υπηρετούντες στο Πυροσβεστικό Σώμα. Ακολούθησαν οι εξαγγελίες για τους συνταξιούχους, που λόγω προσωπικής διαφοράς (νόμος Κατρούγκαλου) πήραν από μηδενική έως πενιχρή αύξηση.
Σημειώνω ότι περίπου 750.000-800.000 θα λάβουν το έκτακτο επίδομα, το οποίο θα φθάνει τα 300 ευρώ για τις χαμηλές συντάξεις. Ήρθε «καπάκι» και η ρύθμιση για χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία, χρέη που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της ενεργειακής κρίσης (Αύγουστος 2021- Δεκέμβρης 2022).
Όλα αυτά όμως αποπνέουν έντονο προεκλογικό άρωμα. Η αντιπολίτευση ήδη αντέδρασε καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για «μαυρογιαλούρους» ενώ το ΠΑΣΟΚ για «vote-pass». Άραγε τι είδους απόδοση μπορεί να έχουν όλες αυτές οι εξαγγελίες από τη στιγμή που παραμένει… ένας ελέφαντας στο δωμάτιο;
Αναφέρομαι στο μείζον πρόβλημα των πλειστηριασμών, επίλυση του οποίου εκχωρήθηκε στον Άρειο Πάγο, παρά το γεγονός ότι το θέμα έχει αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θα πιάσει το κόλπο «ρίξε την μπάλα στην εξέδρα», γιατί στις εκλογές κατεβαίνουν κόμματα, δεν κατεβαίνει το Ανώτατο Δικαστήριο επομένως ο κόσμος θα κρίνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και όχι τη Μαρία Γεωργίου (πρόεδρος του Αρείου Πάγου).
Ασφαλώς και υπάρχουν κάποιοι κακοπληρωτές (το ακούω ως επιχείρημα υπέρ των πλειστηριασμών) ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δανειοληπτών αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις γιατί τα τελευταία 10 χρόνια βρίσκεται στο καναβάτσο λόγω των ασφυκτικών συνθηκών που δημιούργησαν διαδοχικά τα μνημόνια, η πανδημία και στις μέρες μας η ενεργειακή κρίση. Για του λόγου το αληθές έως το 2010 όταν για πρώτη φορά μπήκαμε σε επιτήρηση οι Έλληνες πολίτες που είχαν λάβει τραπεζικό δάνειο ήταν εξαιρετικά συνεπείς. Και ο νοών νοείτω.
Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το μόνο που φαίνεται διατεθειμένη να κάνει η κυβέρνηση είναι η βελτίωση του «εξωδικαστικού συμβιβασμού» που αποδείχθηκε στην πράξη ότι πάσχει βαθύτατα. Άραγε θα αφεθούν στην τύχη τους τα ευάλωτα νοικοκυριά των οποίων κινδυνεύει η πρώτη κατοικία; Γιατί δουλειά δεν γίνεται μόνο με βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ ότι η συγκεκριμένη κατηγορία των συμπολιτών μας «προστατεύεται» κάτι που συνιστά πλήρη άγνοια της πραγματικότητας.
Δεν θα έπρεπε άραγε η κυβερνώσα παράταξη να αναζητήσει με κοινωνικά κριτήρια ένα ευρύτερο σχέδιο-ομπρέλα που να καθιστά εφικτή την αποπληρωμή των δανείων χωρίς να θέτει σε κίνδυνο το τραπεζικό σύστημα; Αν υποθέσουμε ότι είναι «άνθρωποι του κόσμου», δεν άκουσαν ποτέ για το ιρλανδικό μοντέλο που βοήθησε τους πολίτες αυτής της χώρας σε ποσοστό 90% να κρατήσουν σπίτια και επιχειρήσεις, χωρίς να καταπονήσει το τραπεζικό σύστημα της Ιρλανδίας ενώ απέδωσε στα Δημόσια Ταμεία περίπου 4 δις;
Το παράδοξο είναι ότι και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δείχνουν πως αποφεύγουν την «καυτή πατάτα». Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, δεν μιλά για την «ταμπακιέρα» ζητώντας απλώς moratorium ως τις εκλογές. Άρα προτείνει «ραντεβού στα τυφλά» στις κάλπες, την ώρα μάλιστα που καταγγέλλει πιέσεις συγγενικών προσώπων Ανώτατων Δικαστών με τα funds που διαχειρίζονται τις κατασχέσεις;
Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, φαίνεται ότι επιλέγει το ρόλο του σχολιαστή. Αντί να παρουσιάσει σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος περιορίζεται στην ζοφερή διαπίστωση ότι θα υπάρξει ορυμαγδός εκποιήσεων σπιτιών. Προσθέστε σε όλα αυτά και την εικόνα της συζήτησης που διεξήχθη στον Άρειο Πάγο. Αντί νομικών επιχειρημάτων ακούστηκαν κατά κόρον καθαρά πολιτικές τοποθετήσεις. Όπως ότι «θα φουντώσει το χρέος και θα μπούμε πάλι σε επιτήρηση», ή ότι «η χώρα θα χάσει την επενδυτική βαθμίδα». Αποτελούν άραγε αυτά μέλημα του Ανωτάτου Δικαστηρίου; Με βάση, πάντως, την εικόνα που φιλοτεχνείται, δεν είναι να απορεί κανένας μας που τα κυρίαρχα συναισθήματα στην ελληνική κοινωνία είναι πλέον οργή και απογοήτευση.
