Εκλογές 2023: Μαθηματικά και… φόβος αντί πολιτικής

Διατυπώνω το ερώτημα, γιατί ισχυροποιείται συνεχώς η εντύπωσή μου ότι τα κομματικά επιτελεία εγκλωβίζονται σε μπακάλικους υπολογισμούς, που συνδέονται με την αμιγώς τεχνική πλευρά της αναμέτρησης, ενώ στο πολιτικό πεδίο απουσιάζουν οι πολιτικές προτάσεις -πλην εξαιρέσεων- και περισσεύουν οι προσπάθειες απαξίωσης των πολιτικών αντιπάλων. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους.

Πρώτο: Είναι αλήθεια ότι η απλή αναλογική επάγει το πολιτικό άγχος ως προς το σχηματισμό κυβέρνησης την ώρα μάλιστα που η πρόταση του Νίκου Ανδρουλάκη δημιουργεί περιβάλλον αμφισβήτησης ως προς το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού. Παράλληλα, όλες οι δημοσκοπήσεις, πέραν των αριθμητικών τους διαφοροποιήσεων, συγκλίνουν στην ίδια εικόνα: τα δύο κόμματα εξουσίας εμφανίζουν μείωση της δύναμής τους -σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές- ενώ ενισχύονται τα μικρότερα κόμματα, ιδίως εκείνα που τοποθετούνται στη λεγόμενη αντισυστημική ζώνη. Σε αυτό το φόντο, λοιπόν, αρχίζουν οι προσθαφαιρέσεις.

Με ποιο ποσοστό και ποια διαφορά από τον δεύτερο, το πρώτο κόμμα έχει πιθανότητες σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης στη δεύτερη κάλπη και τι πρέπει να έχει γράψει το κοντέρ στην πρώτη. Σημειωτέον ότι οι… αριθμομηχανές δουλεύουν αποκλειστικά στη βάση του σεναρίου της εξακομματικής Βουλής. Γιατί σε περίπτωση εισόδου στο κοινοβούλιο έβδομου κόμματος, αυτομάτως πέφτουν κάτω τα μολύβια!

Δεύτερο: Παρακολουθούμε καθημερινά μια ακραία πολιτική αντιπαράθεση διανθισμένη με σκληρές προσωπικές επιθέσεις που καταλήγουν σε έναν κοινό καμβά: όλοι είναι ίδιοι, όλοι έχουν σκελετούς στη ντουλάπα τους, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που είναι λιγότερο χειρότεροι. Αυτός ο αρνητικός ανταγωνισμός διεξάγεται μέσα σε κλίμα οργής στην ελληνική κοινωνία, οδηγώντας σε περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής και ενισχύει την πιθανότητα να εκδηλωθεί στην κάλπη, ως ισχυρή τάση μάλιστα, η λεγόμενη τιμωρητική ψήφος, με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Επιπρόσθετα, αναπτύσσεται και ο εξής προβληματισμός: με δεδομένο ότι έχουν κοπεί περίπου όλες οι γέφυρες συνεννόησης ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, με ποιο τρόπο άραγε θα υπάρξει πολιτική και κοινωνική συναίνεση είτε ως πλαίσιο λειτουργίας μιας συμμαχικής κυβέρνησης, είτε ως στήριξη των δύσκολων αποφάσεων μιας μονοκομματικής κυβέρνησης ενδεχόμενης οριακής πλειοψηφίας, που μεταξύ άλλων θα κληθεί σε μερικούς μήνες να τηρεί απαρέγκλιτα τους κανόνες του νέου Συμφώνου Σταθερότητας;

Μ’ άλλα λόγια, η εκστρατεία φόβου που εξαπολύεται σήμερα, δεν δίνει καμία πειστική απάντηση στο πρόβλημα που θα προκύψει ούτως ή άλλως μετά τις εκλογές. Αντιλαμβανόμαστε ότι εξυπηρετεί αμιγώς την εκλογική στρατηγική άγρας ψήφων, ή έστω αποστέρησής τους από τους πολιτικούς αντιπάλους αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Αναφέρομαι για παράδειγμα στην άσκοπη συζήτηση, που άνοιξε από την πλευρά της ΝΔ και δεν έκλεισε από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, για το τραπεζικό σύστημα και τη δραχμή, η οποία όμως θα μπορούσε να επηρεάσει το βαθμό εμπιστοσύνης των καταθετών προς τις τράπεζες.

Και ένα τελευταίο, κλείνοντας. Έφθασε στ’ αυτιά μου, η πληροφορία ότι υπάρχει σκέψη -άσχετο αν θα τελεσφορήσει- για σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ, αμέσως μετά την πρώτη κάλπη με στόχο η αναμέτρηση με τον εκλογικό νόμο Μητσοτάκη να γίνει παράλληλα με τις ευρωεκλογές! Λέτε;