Καν' το... όπως ο Παχατουρίδης
Δεν νομίζω ότι επηρεάζουν την αρχική πρόβλεψη, ότι δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειών θα βαφτεί γαλάζια και ότι οι δήμοι στους οποίους κρίνεται το παιχνίδι των εντυπώσεων θα βρεθούν και πάλι στα χέρια της ΝΔ. Ίσως, όμως, αποτελέσουν το «σπόρο» που θα διαφοροποιήσει την πρόβλεψη για το μεθεπόμενο crash-test, τις ευρωεκλογές. Και το λέω αυτό έχοντας κατά νου τον απρόβλεπτο παράγοντα, το τυχαίο γεγονός, ίσως επηρεασμένη από την τελευταία θαυμάσια ταινία του Γούντι Άλεν «Τα γυρίσματα της τύχης».
Το βέβαιο είναι ότι θα επανεκλεγεί ο Κώστας Μπακογιάννης. Δεν είναι όμως βέβαιο το ποιος θα είναι ο αντίπαλός του στο δεύτερο γύρο -εφόσον υπάρξει. Το λέω αυτό γιατί είναι σε εκκρεμότητα η υποψηφιότητα Κασιδιάρη και κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να προβλέψει πόσο θα μπορούσε να ανοίξει την περπατησιά του. Πάντως στο πρώτο του αυτοδιοικητικό εγχείρημα είχε γράψει στην κάλπη 16,2% -ποσοστό εμφανώς μεγαλύτερο από εκείνο της Χρυσής Αυγής. Συν το γεγονός ότι στις μέρες μας η ακροδεξιά είναι «στα πάνω της». Από την πλευρά του, ο Κώστας Ζαχαριάδης (ΣΥΡΙΖΑ) δίνει την εικόνα της σοβαρότητας, της συνεκτικότητας και της ηπιότητας. Εστιάζει στα προβλήματα της καθημερινότητας (αρχής γενομένης από τις αρνητικές επιπτώσεις του Μεγάλου Περίπατου στο κυκλοφοριακό), αλλά για την ώρα δεν φαίνεται ότι μπορεί εύκολα να υπερβεί τα όρια επιρροής του κόμματός του (19,97% στην Α’ Αθηνών στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές). Επιπρόσθετα προκύπτει (από δημοσκοπήσεις που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας) ότι η Κουμουνδούρου στερείται από τα απαραίτητα αντανακλαστικά για να καρπωθεί τη φθορά της κυβέρνησης που επιβαρύνεται περαιτέρω από τα πρόσφατα δραματικά συμβάντα.
Στο σημείο αυτό, θα κάνω μια παρένθεση για να προσθέσω κάτι ακόμη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακούω ότι Αχτσιόγλου – Κασσελάκης είναι περίπου ίσα βάρκα, ίσα νερά. Οι δικές μου πληροφορίες, όμως, (αναφέρομαι εδώ σε ευρήματα μη δημοσιοποιημένων ερευνών κοινής γνώμης) παραπέμπουν στο ακριβώς αντίθετο. Η κυρία Αχτσιόγλου προηγείται δυνατά και μάλιστα αφήνει πολύ πίσω της τον ανθυποψήφιό της σε τρία σημαντικά θέματα: ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση, επαρκείς εγγυήσεις για την ενότητα του κόμματος, σαφές αριστερό προφίλ.
Ας επανέλθουμε, όμως, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και ας κρατήσουμε στο νου ότι καταγράφεται ως ένας από τους πέντε θεσμούς που διασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, εγγυώνται την ποιότητα της Δημοκρατίας. Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι οι τοπικοί άρχοντες δεν συνιστούν «σκληρές» κομματικές επιλογές και άρα θέτουν σε δεύτερη μοίρα τις κομματικές προτεραιότητες, δίνοντας προβάδισμα στις προτεραιότητες των πολιτών, ακόμη κι όταν υπάρχει εμφανής σύγκρουση συμφερόντων. Αυτό, σπάνια, το βλέπουμε να γίνεται στην πράξη, σπάνια δυστυχώς μιλάμε για καλό δήμαρχο. Γιατί «καλός δήμαρχος» σημαίνει άνθρωπος που ξέρει τη δουλειά, λύνει προβλήματα, πονάει τους συμπολίτες του και αν χρειαστεί αγνοεί πλήρως τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς ή εφόσον προέρχεται από άλλη παράταξη δεν θεωρεί αυτονόητο ότι πρέπει να ταυτίζεται με οποιοδήποτε «αντιπολιτευτικό τσάμικο». Το «πρώτα η πόλη» είναι κρίσιμη δέσμευση, όχι μόνο για να υπηρετείται σωστά ο θεσμός αλλά και για να διασφαλίζεται πλήρως η ποιότητα ζωής των τοπικών κοινωνιών.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε, λίγους δυστυχώς, καλούς περιφερειάρχες και καλούς δημάρχους. Και ασφαλώς τους βγάζουμε το καπέλο. Επιτρέψτε μου όμως να αναφερθώ σε κάτι που το θεωρώ αυτοδιοικητικό φαινόμενο, τον Δήμαρχο Περιστεριού Ανδρέα Παχατουρίδη. Εκλέγεται ανελλιπώς τα τελευταία είκοσι χρόνια, είναι ευρύτατης αποδοχής («χτύπησε» 74,18% στις τελευταίες εκλογές). Τυχαίο; Ούτε κατά διάνοια. Ο κ. Παχατουρίδης έχει γνώση, έχει σχέδιο, είναι αποτελεσματικός και ταυτόχρονα προσιτός, είναι επίσης «κομάντο» αξιών και σίγουρα αγαπά το Περιστέρι και τους Περιστεριώτες. Μακάρι να είχαμε και μερικούς ακόμη τέτοιους.