ΣΥΡΙΖΑ: Το μήνυμα με διπλό αποδέκτη και το σκηνικό της επόμενης μέρας
Τα πράγματα με τη σειρά: ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε μήνυμα ενότητας και πετώντας ταυτοχρόνως το μπαλάκι της ευθύνης για ενδεχόμενες διχαστικές κινήσεις στην αντίπερα όχθη. Η Έφη Αχτσιόγλου, παρότι φαβορί ως τις 29 του περασμένου Αυγούστου, δέχθηκε με αξιοπρέπεια την ήττα της χωρίς να ανοίξει περαιτέρω τα χαρτιά της. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αγνοώντας μ’ έναν τρόπο το μήνυμα της κάλπης, η οποία ουδόλως αποφάσισε με κριτήριο τον βαθμό αριστεροσύνης της Κουμουνδούρου, έσπευσε να κηρύξει… τρίτο αντάρτικο υπεράσπισης των αριστερών ιδεών, όπως τις ορίζει η τάση της οποίας είναι άτυπα επικεφαλής. Παρεμπιπτόντως ξέχασε να συγχαρεί το νικητή, ενδεχομένως η «αστική του αυτοπεποίθηση» να είχε πέσει... για ύπνο!
Ας κάνουμε εδώ ένα flash back. Στην τελική -και τοξική- ευθεία που προηγήθηκε της δεύτερης κάλπης ζητήθηκε από το στρατόπεδο Αχτσιόγλου μετ’ επιτάσεως δημόσια και ανοικτά -κατά τη γνώμη μου- από τον κ. Τσίπρα να πάρει θέση σε ζητήματα για τα οποία αν τυχόν ετοποθετείτο, θα μετατρεπόταν σε έμμεσο έστω χορηγό υποψηφιότητας. Όχι μόνο το απέφυγε αλλά εξοργίστηκε και τα μάλα και επειδή γνωρίζει από πρώτο χέρι τις παθογένειες, φρόντισε να τονίσει δύο στοιχεία: τη μεγάλη συμμετοχή των πολιτών στις εσωκομματικές εκλογές που συνιστά «βαριά παρακαταθήκη» για τη νέα ηγεσία αλλά και το όριο ως προς τα εσωκομματικά παιχνίδια τονίζοντας ότι οι αγώνες δεν είναι εσωτερικής κατανάλωσης αλλά «αγώνας στο κοινωνικό πεδίο».
Για να επανέλθουμε στα τρέχοντα: μάλλον μίλησε σε ώτα μη ακουόντων αν κρίνω από τα αφηγήματα που ανέπτυξαν από διάφορες τηλεοπτικές στέγες, τα στελέχη της παράταξης που ανήκουν στους ηττηθέντες.
Μια γενικότερη παρατήρηση εδώ πριν συνεχίσουμε. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί της τελευταίας τετραετίας ανέδειξαν σε πρώτο πλάνο τη σημασία της προσωπικότητας και την αξία της επικοινωνίας. Με βάση δημοσκοπικές καταγραφές, οι παράγοντες που επισφράγισαν τη νίκη του κ. Κασσελάκη συνδέονται με την προσδοκία ότι μπορεί να χτυπήσει το ευρύτερο παιχνίδι της εξουσίας και (αυτονοήτως συνδεόμενο) να φέρει νέο κόσμο στην αυλή του ΣΥΡΙΖΑ. Αν, λέμε αν, αυτές οι προσδοκίες αποδειχθεί ότι έχουν υπόσταση τότε θα έπρεπε να αρχίσουν να ανησυχούν, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία.
Όμως για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεκαθαρίσει το σκηνικό της «επόμενης ημέρας» στο ΣΥΡΙΖΑ. Προκύπτουν ως εκ τούτου ορισμένα απλά ερωτήματα:
- Θα υπάρξει όντως τέρμα στη σφοδρή προεκλογική σύγκρουση της τελευταίας περιόδου η οποία μάλιστα δεν είχε μόνο πολιτικο-ιδεολογικά χαρακτηριστικά αλλά και έντονη συναισθηματική φόρτιση;
- Θα αποδεχθούν δημοσίως και -κυρίως στ’ αλήθεια- άπαντες ότι υπεράνω όλων είναι ο σεβασμός της βούλησης των μελών ή θα επιχειρήσει η κάθε πλευρά να την ερμηνεύσει κατά το δοκούν;
Όλα αυτά τα οποία διατυπώθηκαν ξεκινούν από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα δομών. Ο πρόεδρος έχει μικρά περιθώρια αυτονομίας δράσης, κατά βάση πρέπει να διασφαλίζει τη σύμφωνη γνώμη των εκλεγμένων οργάνων του κόμματος ως προς τις σημαντικές αποφάσεις. Μ’ έναν τρόπο η συζήτηση για το νέο πολιτικό-ιδεολογικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε στα ύψη όταν ανακοινώθηκε το τελικό αποτέλεσμα. Το συμπέρασμα δεν είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό -κοινός τόπος δεν βρέθηκε. Όπως ενθαρρυντική δεν ήταν και η πρώτη εμφάνιση Κασσελάκη μετά τη συντριπτική του νίκη, γιατί «έριχνε νερό στο μύλο της αμφισβήτησης» ως προς την πολιτική του επάρκεια.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά σίγουρα δεν θα πλήξουμε, όλοι μας πλην των συμπατριωτών μου των Θεσσαλών που βρίσκονται αντιμέτωποι με δυσθεώρητα προβλήματα.