Αυτοδιοικητικές: Remake του «Κράμερ ενταντίον Κράμερ» και κάποιες εκπλήξεις

Το εντυπωσιακά χαμηλό ποσοστό των πολιτών που προσήλθαν στις πρώτες αυτοδιοικητικές κάλπες δείχνει ότι οι ψηφοφόροι, διατελώντας σε κατάσταση… αφόρητης πλήξης, ούτε καν σκέφτηκαν πως θα ήταν ευκαιρία να «στείλουν μήνυμα» στην κυβέρνηση για την ολιγωρία που επέδειξε στη διαχείριση των δύο πρόσφατων ακραίων καιρικών φαινομένων. Παραμένοντας, λοιπόν, στον καναπέ ελλείψει οποιασδήποτε έμπνευσης για την πιθανότητα εναλλακτικής λύσης, μάλλον έστειλαν συστημένο μήνυμα στην Κουμουνδούρου.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο προάγγελος των όσων συνέβησαν την Κυριακή που μας πέρασε, ήταν οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν αντοχή-τεφάλ για το κυβερνών κόμμα, ισχυρούς κλυδωνισμούς για τον ΣΥΡΙΖΑ στους οποίους συνετέλεσε η εσωκομματική αμφισβήτηση, ούριο άνεμο για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Ως προς τη ΝΔ απεδείχθη ότι εξακολουθεί να ανταγωνίζεται… τον εαυτό της. Απουσία εξωτερικού ανταγωνισμού, η μαεστρία έγκειται στη διαχείριση των περιπτώσεων «Κράμερ εναντίον Κράμερ», δηλαδή την αντιμετώπιση των γαλάζιων ανταρτών που απειλούν τους κατέχοντες το επίσημο χρίσμα του κόμματος (σ’ αυτό θα επανέλθουμε).

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του παραμένει σε κατάσταση αμηχανίας και φόβου. Για τι άραγε, για το ποιος θα κάνει το κουμάντο ή για το πώς η παράταξη θα παραμείνει στη ζώνη των κομμάτων εξουσίας; Άγνωστο προς το παρόν. Παρά το γεγονός ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν έσκιζε ιδιαίτερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (αλλά ούτε και στο συνδικαλισμό) ακόμα και την περίοδο που έγραφε στη βουλευτική κάλπη 36%, δεν παύει να έχει τραυματικό χαρακτήρα το γεγονός ότι για πρώτη φορά ο υποψήφιός της στο Δήμο Αθηναίων έμεινε εκτός δεύτερου γύρου. Φταίει ο Κώστας Ζαχαριάδης; Ούτε κατά διάνοια. Μήπως φταίει ο Στέφανος Κασσελάκης; Πιστεύω πως όχι. Φταίει, νομίζω, η συγκυρία σίγουρα, αλλά φταίει και η Κουμουνδούρου που μέχρι στιγμής δεν δείχνει ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να αλλάξει και βρίσκεται μακριά από τη διατύπωση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης.

Πάμε στο καρέ του ΠΑΣΟΚ τώρα. Ασφαλώς για το Πανελλήνιο Κίνημα η αυτοδιοικητική μάχη συνιστά προνομιακό πεδίο. Ωστόσο αυτή τη φορά η παρουσία του ήταν ενισχυμένη, μπορεί υπερηφάνως να επικαλείται το γεγονός ότι σε αυτή την περίπτωση πέρασε στη δεύτερη θέση. Αυτό άλλωστε οδήγησε τον Νίκο Ανδρουλάκη να θέσει ουσιαστικά το θέμα της αλλαγής συσχετισμού στο χώρο της κεντροδεξιάς ενόψει των ευρωεκλογών. Το πώς θα γραφτεί αυτό το κεφάλαιο, δεν το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε, όμως, ότι είχε τεθεί και από την πλευρά της Κουμουνδούρου, τις πρώτες ημέρες του Kasselakis effect, ενώ τη βραδιά των εκλογών προσέφερε αφειδώς τη στήριξή της στον Χάρη Δούκα, προτείνοντας μάλιστα «μέτωπο» κατά του Κώστα Μπακογιάννη.

Να προσθέσουμε σ’ αυτά ότι το ΚΚΕ παρότι κινείται μακράν των σύγχρονων (κυρίαρχων;) επικοινωνιακών μεθόδων και δεν διακρίνεται για… τον έρωτά του με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατάφερε να αυξήσει το ποσοστό του σε σχέση με τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Σημασία έχει, όμως, και η πολιτική εξίσωση. Και το λέω αυτό, γιατί, ουδόλως αποκλείεται η σύγχυση στην Κουμουνδούρου να έστειλε ψηφοφόρους σε «συσκευασία δώρου» στον Περισσό.

Επιτρέψτε μου να εκμεταλλευθώ το βήμα που μου δίνεται για να σταθώ, ως Αθηναία, στην περίπτωση της Αθήνας. Ο Κώστας Μπακογιάννης λίγο έλειψε να κόψει το νήμα από τον πρώτο γύρο. Και θα το είχε επιτύχει αν ο «μεγάλος θυμός» που προκάλεσε ο «μεγάλος περίπατος» δεν είχε λειτουργήσει ως αντλία που απορρόφησε όλο το οξυγόνο από το δωμάτιο με αποτέλεσμα μια σειρά από αξιόλογες δράσεις που άλλαξαν τα δεδομένα για τις τοπικές κοινωνίες πέραν του κέντρου της πόλης, να μην αξιολογηθούν με τη βαρύτητα που τους αναλογούσε. Συμβαίνει.

Κλείνοντας: όλα όσα μέχρι στιγμής μπροστά από τα μάτια μας, επιβεβαιώνουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει ασφυκτικός έλεγχος του κεντρικού κομματικού συστήματος στην αυτοδιοίκηση. Αυτό παραπέμπει, κατ’ αρχάς, σε θεσμική αλλοίωση. Είναι, όμως, ταυτόχρονα και μπλόκο στην εξέλιξη κορυφαίων ζητημάτων. Όπως η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων και των πόρων έτσι ώστε οι τοπικοί άρχοντες να μετέχουν ενεργά και αποτελεσματικά στη διαχείριση των κρίσεων, κυρίως, όμως, να αποκτήσουν τη δυνατότητα να σχεδιάζουν τις πόλεις του μέλλοντος. Αυτές που μας αξίζουν.