Το debate ως πρώτο βήμα ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού

Αναφέρομαι στο debate ανάμεσα στον Κώστα Μπακογιάννη και τον Χάρη Δούκα, που ήταν «debate με τα όλα του». Οι δύο «μονομάχοι» για τη δημαρχία της Αθήνας παρενέβαιναν ο ένας στον άλλον, διατύπωναν ερωτήσεις ο ένας στον άλλον, χωρίς να αφήσουν κανένα από τα hot θέματα εκτός ατζέντας και ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας… την καθομιλουμένη. Αποτέλεσμα: ακούσαμε απόψεις, απαντήθηκαν απορίες, προβλήθηκαν στρατηγικές, οι πολίτες επομένως θεωρώ ότι βγήκαν κερδισμένοι από τη στιγμή που τους δόθηκε η ευκαιρία ουσιαστικότερης ενημέρωσης.

Προσωπικά έχω μετάσχει σε ουκ ολίγα debate πολιτικών αρχηγών που ορίζονταν από ασφυκτικά πλαίσια, τα οποία οδηγούσαν εν τέλει σε χαμηλή δυνατότητα δημοσιογραφικής παρέμβασης και σε πληκτικούς μονόλογους τύπου «κασέτα». Όσο για το ενδεχόμενο τετ-α-τετ συζήτησης, ούτε λόγος τα τελευταία χρόνια. Συνήθως το ζητούσε ο δεύτερος (τι είχαμε, τι χάσαμε) και το ξόρκιζε ο πρώτος (τώρα για περιπέτειες είμαστε;). Στην προκειμένη περίπτωση συνέβη το αντίθετο, το πρότεινε ο πρώτος (Κώστας Μπακογιάννης) παρά το γεγονός ότι προηγείται πολλές ποσοστιαίες μονάδες από τον ανθυποψήφιό του, που αμέσως συμφώνησε και κάπως έτσι γράφτηκε Ιστορία. Είδαμε στο ελληνικό γυαλί αυτό που τόσα χρόνια παρακολουθούσαμε αποκλειστικά και μόνο, σε πολλά δυτικοευρωπαϊκά δίκτυα. Για μας μπορεί να είναι καινοτομία και για τους άλλους ρουτίνα, αλλά σημασία έχει ότι έγινε το πρώτο βήμα. Και κυρίως αποδείχθηκε στην πράξη πως όταν δύο πολιτικοί συνομιλούν μεταξύ τους, αυτό δεν παραπέμπει αυτονοήτως σε «ξεκατίνιασμα». Αντίθετα, μπορεί θαυμάσια να κινείται στο πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού.

Μακάρι, λοιπόν, να μπουν στην πάντα οι προσχηματικές(;) δικαιολογίες και να δούμε… άσπρη μέρα και στα debate της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Είναι στοίχημα, για την πολιτική, στοίχημα για τη δημοσιογραφία, είναι όμως πάνω από όλα δικαίωμα των πολιτών.