Καλή χρονιά, με καλύτερες μέρες

Ως προς το πρώτο, ας θέσουμε το εισαγωγικό ερώτημα. Ποια ήταν τα πρόσωπα της χρονιάς, ανεξαρτήτως θετικού ή αρνητικού προσήμου. 'Ηταν, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Στέφανος Κασσελάκης. Ο πρωθυπουργός, γιατί εμπέδωσε πλήρως την πολιτική και ιδεολογική του κυριαρχία. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τάραξε τα βαλτωμένα νερά της Κουμουνδούρου, γιατί έγινε talk of the town, κάτι όμως που προς το παρόν δεν του αποδίδει θετικό revenue.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για τις εξελίξεις και τη ζωή μας; Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Μία περίπου μοιρολατρική διάθεση διαβλέπω. Τι εννοώ; Τα τέσσερα πεδία -που κατά πλειοψηφία βάσει των μετρήσεων- θεωρούνται σημαντικά για τους Έλληνες πολίτες είναι η ακρίβεια, η ασφάλεια, η υγεία, το μεταναστευτικό. Σε όλα αυτά η κυβέρνηση παίρνει χαμηλή βαθμολογία, αλλά ελλείψει αξιόπιστου αντιπάλου επιλέγεται για να συνεχίσει τη διαχείριση. Ίσως, σκέφτομαι, ο τελευταίος ανασχηματισμός παραπέμπει σε προσπάθεια βελτίωσης.

Ας φύγουμε από τα πρόσωπα, (που κατά πάσα πιθανότητα ενέγραψαν υποθήκη να παραμείνουν στην κορυφή και το '24) και ας πάμε στα πολιτικά γεγονότα. Ασφαλώς οι ευρωεκλογές συνιστούν ορόσημο. Μην περιμένετε πολύ σπουδαία πράγματα, αν κρίνω από τους βραχυπρόθεσμους σχεδιασμούς των κομμάτων που άλλωστε είναι και προφανής: Η ΝΔ θα επιδιώξει να διατηρήσει την πολιτική και ιδεολογική της κυριαρχία. Ήδη μας έχει δείξει ότι θα επιμείνει στο σλόγκαν "μεταρρυθμίσεις". Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αποφύγει τη σύγκρουση με τα... βράχια, με άλλα λόγια να μην πέσει πιο χαμηλά από το ποσοστό που κατέγραψε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Δύσκολο μεν, αλλά ακόμη κι αν σςν επιτευχθεί, ο χώρος θα αναζητήσει την εναλλακτική λύση για να παραμείνει ενεργός στο πολιτικό παιχνίδι. Το ΚΚΕ από την πλευρά του επωφελούμενο από το φυλλορρόημα της Κουμουνδούρου θέτει ως στόχο το διψήφιο ποσοστό. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη δείχνει να εγκλωβίζεται στο σήμερα. Δηλαδή στο πώς θα κατοχυρώσει δημοσκοπικά τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χωρίς, όμως, ευρύτερο σχεδιασμό. Γιατί αυτό το επίτευγμα μπορεί να δημιουργήσει δυναμική, αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ως αυτή τη στιγμή, την Αθηνά την βλέπουμε, όχι όμως τη χείρα.

Αξίζει τον κόπο να σταθούμε στα τεκταινόμενα στην εθνική μας ακροδεξιά. Η ακροδεξιά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο παίρνει κεφάλι. Η Μαρίν Λεπέν απειλεί πάλι τον Μακρόν, που θυμίζω ότι στις τελευταίες γαλλικές εκλογές διασώθη χάριν στον... ιδιόρρυθμο Μελανσόν. Και αυτό δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Η δική μας ακροδεξιά είναι πολυδιασπασμένη μεν, αλλά ενώ η ίδια παραμένει καθηλωμένη, το ακρωατήριο στο οποίο δυνητικά θα μπορούσε να απευθυνθεί, συνεχώς αυξάνει. Πέραν της γενικής ευρωπαϊκής τάσης, και λόγω της στρατηγικής της ΝΔ για έμφαση στο κέντρο και κυρίως για απομάκρυνση από αρχές και αξίες που εκφράζουν την παραδοσιακή δεξιά (π.χ. γάμος ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και αρκετά άλλα). Τι θα μπορούσε νε αλλάξει άρδην το τοπίο; Η ανάπτυξη ενός φυσικού ηγέτη που θα ομογενοποιούσε ένα χώρο για τον οποίο φαίνεται ότι υπάρχει "ψωμί".

Συμπέρασμα: Καλή χρονιά να έχουμε και κυρίως να έχουμε προϋποθέσεις μιας καλύτερης καθημερινότητας. Αυτής που μας αξίζει.