Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Από τα μεγαλεπίβολα σχέδια στην «ασφαλή» επιλογή

Μετά από έναν (και βάλε) μήνα ακατάσχετης προεδρολογίας, η μπίλια «κάθισε» -μετά από διαδοχικά γκελ- στο όνομα του Κώστα Τασούλα.

Μητσοτάκης - Τασούλας
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κώστας Τασούλας
INTIME NEWS
3'

Το σκηνικό που ζήσαμε είναι πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα και τα όσα διαδραματίστηκαν ασφαλώς δεν τιμούν τον θεσμό, ούτε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κυρίως όμως βρίσκονται σε απόσταση από τη σοβαρότητα.

Το βασικό αφήγημα ήταν ότι ο πρωθυπουργός σκέπτεται μόνος του, την ώρα που οι διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου φωτογράφιζαν διάφορες υποψηφιότητες που στη συνέχεια καίγονταν σαν τη λαμπάδα της Λαμπρής, η μία μετά την άλλη. Στην τελική ευθεία μάλιστα η πληροφόρηση πέρασε από τρία διαδοχικά στάδια.

Στάδιο πρώτο: Αναθέρμανση του σεναρίου για δεύτερη θητεία της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου, που τροφοδοτήθηκε από το γνωστό διάλογο Σκέρτσου – Ανδρουλάκη, στο Φανάρι. Έλυνε το πρόβλημα του σκεπτικού που θα έπρεπε να αναπτύξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως προς το γιατί αλλάζει την Πρόεδρο, δεν έλυνε όμως το πρόβλημα συνοχής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.

Στάδιο δεύτερο: Προβολή ως φαβορί της υποψηφιότητας του Βαγγέλη Βενιζέλου, κυρίως μετά τον επικήδειο που εκφώνησε ο πρωθυπουργός για τον Κώστα Σημίτη. Επ’ αυτής μάλιστα αναπτύχθηκε η θεωρία ότι ο Πρόεδρος πρέπει να τυγχάνει ευρύτατης συναίνεσης και στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε, καλό θα ήταν να διαθέτει πολιτικά χαρακτηριστικά, γνώση του γεωπολιτικού παιγνίου, ευρύτερο κύρος και διεθνείς επαφές. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε υπήρξε γενικευμένη αποθέωση της κεντροαριστερής επιλογής από τα Μέσα Ενημέρωσης και όχι τυχαία – αυτό ήταν το κλίμα που προσλάμβαναν από… αρμόδιους παράγοντες.

Στάδιο τρίτο: Τη Δευτέρα που ξημέρωσε, ήταν όλα άλλα. Άρχισε να τροφοδοτείται η άποψη ότι ο ενωτικός υποψήφιος Πρόεδρος θα μπορούσε να προέρχεται από οποιοδήποτε πολιτικό χώρο, της Κεντροδεξιάς περιλαμβανομένης. Ήταν το σύντομο πρελούδιο για να ανακοινωθεί η τελική απόφαση, διανθισμένο με το επιχείρημα ότι once ενωτικός, always ενωτικός. Δηλαδή, αφού ο κ. Τασούλας υπερψηφίσθηκε ως Πρόεδρος της Βουλής, αυτό από μόνο του καταδεικνύει ότι είναι ευρύτερης αποδοχής και για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Μόνο που -ας πούμε στην τελευταία ψηφοφορία- υπήρξαν μέλη του Προεδρείου του Κοινοβουλίου που έστω και οριακά συγκέντρωσαν περισσότερες ψήφους, άρα με βάση το παραπάνω σκεπτικό, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακόμη πιο ενωτικοί.

Συμπέρασμα: ο πρωθυπουργός επέλεξε μια σχετικά «ανώδυνη» υποψηφιότητα, που είναι δεδομένο ότι δεν θα δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα «συγκατοίκησης». Ίσως αυτό να βάρυνε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Διασφάλισε, παράλληλα, τη συνοχή της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, που στο πρόσφατο παρελθόν είχε υποστεί ρηγματώσεις. Το γεγονός ότι δεν θα επιτύχει ευρύτερες συναινέσεις, προφανώς θα επιχειρήσει να το «χρεώσει» στην αντιπολίτευση (κατά προτίμηση την αξιωματική -για ευνόητους λόγους). Πολιτικά με την επιλογή του κ. Τασούλα για την Προεδρία, θωπεύει ελαφρά την εξασθενημένη δεξιά του, την ώρα που εκτιμά ότι η στρατηγική του κεντρώου ανοίγματος τροφοδοτήθηκε υπερεπαρκώς με την επιλογή του να μιλήσει στην κηδεία του Κώστα Σημίτη. Πρόσθετο στοιχείο, η τελευταίας κοπής μικρή δημοσκοπική κάμψη του ΠΑΣΟΚ. Ενδέχεται να μην έχει άδικο, αν στο μυαλό του υπάρχει η σκέψη για επίσπευση των εκλογών. Διαφορετικά, σε δύο και κάτι χρόνια από τώρα, ουδείς μπορεί να προβλέψει το impact της συγκεκριμένης απόφασης.

Σχετικές ειδήσεις

Ροή Ειδήσεων Δημοφιλή