Ανασχηματισμός... εσωτερικής καύσεως και κομματικής επετηρίδας
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν χρειάζονται δημοσκοπήσεις- παρότι είναι διαχρονικά σημαντικό εργαλείο- ούτε καν «σήμαντρα» για να αφουγκρασθεί το Μέγαρο Μαξίμου την κοινωνική αγωνία, που εκφράζεται με πολλούς και ιδιαίτερα ηχηρούς τρόπους. Δεν «τρελάθηκε» ο κόσμος, απλώς απηύδησε και το δηλώνει, πλέον, ενεργά. Το μήνυμα απευθύνεται στην κυβέρνηση πρωτίστως, αλλά απευθύνεται κατ’ αναλογία και στα συστημικά κόμματα της αντιπολίτευσης.
Πρώτα απ’ όλα υπάρχει γενικευμένο αίσθημα ματαίωσης προσδοκιών. Προσδοκιών που αφορούσαν τον εκσυγχρονισμό του κράτους, τη συλλογική αλλά και ατομική προκοπή, με ίσες ευκαιρίες, τη βελτίωση της μίζερης καθημερινότητας.
Δεύτερον: Παγιώνεται η ενδοσκόπηση της πολιτικής αναποτελεσματικότητας, της αδιαφανούς διαχείρισης, με άλλα λόγια η διαφθορά και η συνεπακόλουθη διαπλοκή, κατονομάζεται πλέον ως σημαντικό πρόβλημα και προβάλλεται ορμητικά το αίτημα για αλλαγή σε ήθος και σε νοοτροπίες, λειτουργίες και κατ’ επέκταση σε πολιτικές που θα αποφασίζονται με άλλου τύπου, διαφορετικά κριτήρια.
Τρίτον: Παρότι η αναζήτηση καλά κρατεί, προς το παρόν συνοδεύεται και από έντονη αμφισβήτηση απέναντι στο σύνολο των συστημικών κομμάτων. Τείνει να κυριαρχήσει η άποψη ότι, λίγο πολύ, όλοι εμφορούνται από μία παρεμφερή λογική και ότι οι μεταξύ τους διαφορές είναι μάλλον δευτερεύουσες, άρα ασήμαντες και πάντως αναντίστοιχες με το ισχυρό κοινωνικό πρόταγμα, για άλλη ρότα.
Κακά τα ψέματα θα επαναλάβω, οι πολίτες δεν «τρελάθηκαν», όπως βολικά (;) κάποιοι προσπάθησαν να υποστηρίξουν -επιστρατεύοντας ακόμα και το σενάριο του βομβαρδισμού τους από ρωσικά bots! Αν θέλετε ακόμα και η στροφή τους προς αντισυστημικές επιλογές, συνιστά ταυτόχρονα μήνυμα προς το εν υπνώσει σύστημα, προκειμένου εγκαίρως να μεταβάλει το μοντέλο προσέγγισης με το οποίο πορεύεται στη λογική της απορριπτέας τρέχουσας διαχείρισης.
Εδώ αξίζει να κάνουμε μια παρένθεση με αφορμή το γεγονός ότι η Πλεύση Ελευθερίας εκτοξεύεται δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση, αφήνοντας καθαρά πίσω της τα υπόλοιπα κόμματα του κεντροαριστερού-αριστερού τόξου. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει μακρόχρονη σταθερή παρουσία στην πολιτική. Το 2025, την βρίσκει «πρωταγωνίστρια» στην υπόθεση των Τεμπών για «αλήθεια» και «δικαιοσύνη». Ενσαρκώνοντας αυτόν τον ρόλο όμως, επιχειρεί ταυτόχρονα να τον υπερβεί, προβαλλόμενη ευρύτερα ως «υπερασπιστής» του δημοσίου συμφέροντος, ως εκφραστής της φωνής των πολιτών. Προς το παρόν, ο ορίζοντας της Πλεύσης Ελευθερίας είναι μονοθεματικός, το δε πολιτικό της στίγμα ορίζεται μεν από αριστερές συντεταγμένες, αλλά κατά περίπτωση (συμφωνία Πρεσπών) και από τοποθετήσεις που κείνται μακράν της παραδοσιακής αριστερής λογικής. Η ζωή θα δείξει, αν η Ζωή… ήρθε για να μείνει.
Επανέρχομαι στη μεγάλη εικόνα, ξεκινώντας από τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Σίγουρα το Μέγαρο Μαξίμου δεν πήρε το μήνυμα και σίγουρα οι πολίτες δεν αισθάνονται ότι θα αλλάξει η ζωή τους, αντιλαμβάνονται δηλαδή ότι το ενδιαφέρον εξαντλείται κυρίως στην παραπολιτική πλευρά του θέματος. Έδωσε τελικά ο Μητσοτάκης το δαχτυλίδι στον Χατζηδάκη; Υπάρχουν «φατρίες» στο Μαξίμου που προωθούν προσωπική ατζέντα και σφάζονται μεταξύ τους ανηλεώς; Τι σημαίνει η περιθωριοποίηση του Μάκη Βορίδη στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής; Αλλάζει κάτι με την τοποθέτηση Δήμα, Κυρανάκη στο υπουργείο Μεταφορών, από αυτό που περιέγραψε ο πρωθυπουργός -με προσωπική δέσμευση μάλιστα- ότι την πρώτη (μισή για την ακρίβεια) ασφαλή σιδηροδρομική γραμμή, θα την έχουμε το 2027; Γίνεται ευκολότερη η καθημερινότητα επειδή την ίδια οικονομική πολιτική, θα την εξηγεί πλέον με «γλυκό τρόπο» ο Κυριάκος Πιερρακάκης;
Ακούστε, ο ανασχηματισμός ήταν καθαρά εσωτερικής καύσεως. Για μια ακόμη φορά μελετήθηκαν τα δημοσκοπικά δεδομένα όχι για να αλλάξουν πολιτικές, αλλά για πειστούν οι πολίτες να συμφιλιωθούν με τις πολιτικές που έχουν ήδη απορρίψει. Εξηγούμαι: οι τελευταίες μετρήσεις κοινής γνώμης έδειχναν ότι ο βαθμός επιρροής του κυβερνώντος κόμματος στις νεαρές ηλικίες (17-24) είναι περίπου ίδιος με αυτόν της Πλεύσης Ελευθερίας. Επομένως η λύση (ο θεός να την κάνει) αναζητήθηκε σε μια γραφειοκρατική συμβατική τεχνική (αυτή που αμφισβητείται, επαναλαμβάνω), βουρ σαραντάρηδες στο νέο σχήμα: Φυσικά, αυτό είναι επί μέρους παρατήρηση, υπάρχουν και πολλά άλλα, ασφαλώς σημαντικότερα, αλλά όλα μαζί παραπέμπουν στις εσωκομματικές ισορροπίες και στην παλαιάς κοπής λογική για το πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι με ορίζοντα τις εκλογές, οποτεδήποτε γίνουν. Πάντως, η πρεμιέρα του ανασχηματισμού δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, αφήστε που στην πρώτη πράξη αποχώρησε κακήν κακώς και ένας από τους δευτεραγωνιστές. Το ερώτημα είναι απλό, με τη συγκεκριμένη συνταγή υπάρχει περίπτωση να παρακαμφθεί η ήδη εγκατεστημένη αρνητική ατμόσφαιρα; Υπάρχει περίπτωση, η αδυναμία των συστημικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, ακόμη και η άνοδος της αντισυστημικότητας, όλα αυτά μαζί να αποτελέσουν τον «δράκο» που θα διασφαλίσει μια επιλογή η οποία θα εδράζεται στο συμβιβαστικό συμπέρασμα, το μη χείρον βέλτιστον; Θα το δούμε.
Στέκομαι και σε ένα τελευταίο. Έγινε μεγάλη συζήτηση για το ενδεχόμενο η Μαρία Καρυστιανού, να «εισβάλει» ως απρόβλεπτος παράγοντας σε ένα πάσχον πολιτικό σκηνικό. Δεν γνωρίζω τις προθέσεις της, ούτε και αισθάνομαι ότι μου πέφτει λόγος να την ρωτήσω επ’ αυτού. Μου κάνει, όμως, εντύπωση το γεγονός ότι «φούντωσε» στα καλά καθούμενα η συζήτηση και θεωρώ ότι αυτό λέει πολλά. Κάνω λοιπόν τις εξής σκέψεις: Κατ’ αρχάς ζούμε σε μία περίοδο που καταγράφεται έλλειμα ηγεσίας, όχι μόνο στα καθ’ ημάς, πολύ ευρύτερα, δυστυχώς. Αυτό δεν είναι ούτε νομοτελειακό, ούτε αποδεκτό, δεν κατασιγάζει κατ΄ελάχιστον έστω τη ροπή της κοινωνίας να αναζητεί τον «φυσικό της ηγέτη». Και το τελευταίο, ένα σύστημα που αισθάνεται πως απειλείται επειδή αμφισβητείται η κομβική του λογική, είναι φυσικό να τοποθετείται αρνητικά απέναντι σε οποιονδήποτε απρόβλεπτο παράγοντα. Γι’ αυτό, λοιπόν, και μόνο «φούντωσε» η συζήτηση, προληπτικά δηλαδή, δια παν ενδεχόμενο.
Τα υπόλοιπα προσεχώς…