Ακόμη μία βιβλιοθήκη σε ένα ακριτικό χωριό για να… ζούμε μαζί!
Το ταξίδι μας ξεκίνησε Πέμπτη. Ο σκοπός ένας και κοινός: Η δημιουργία βιβλιοθήκης στα Κορέστεια (ή αλλιώς Νέος Οικισμός).
Της Σοφίας Μαυραντζά
Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Καστοριάς και αμέσως πήραμε το δρόμο για το χωριό. Στα σκαριά βρισκόταν ήδη η δέκατη βιβλιοθήκη που οι άνθρωποι της ΙΚΕΑ του Ομίλου FOURLIS θα δημιουργούσαν, παρέα με τους δημοσιογράφους του οργανισμού «Journalists Acting».
Πριν φύγουμε για τον προορισμό μας, έψαξα λίγες πληροφορίες για τα Κορέστεια: Πρόκειται για ένα ακριτικό χωριό που γεωγραφικά καλύπτουν τους δυτικούς πρόποδες του όρους Βέρνο (Βίτσι), τους ανατολικούς του όρους Όρλοβο και τους ανατολικούς του όρους Τρικλάριο. Η περιοχή των Κορεστείων συνορεύει και με άλλες ιστορικές περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας, όπως την Πόπολη στα ανατολικά, την Ντέβολη στα δυτικά, περιοχή που ανήκει σήμερα στην Αλβανία, την περιοχή των Πρεσπών στα βόρεια. Με δύο λέξεις: Ακριτικό χωριό.
Φτάσαμε στο Δημοτικό σχολείο-νηπιαγωγείο την ώρα που ο ήλιος μεσουρανούσε. Η νηπιαγωγός Αλέκα Κοντοπούλου μας υποδέχτηκε και μας υπέδειξε τις δύο αίθουσες όπου ήδη οι άνθρωποι της ΙΚΕΑ του Ομίλου FOURLIS είχαν βάψει και είχαν επιδιορθώσει τις ηλεκτρολογικές παροχές. Η Σήλια Αποστόλου είχε αναλάβει να σχεδιάσει και να διακοσμήσει τις δύο αίθουσες. Μας ξενάγησε στους χώρους και μας ενημέρωσε για τη λογική με την οποία στήνεται μία βιβλιοθήκη για να είναι λειτουργική για παιδιά και εφήβους. Αφήσαμε τους ανθρώπους να ολοκληρώσουν τις εργασίες και θα επιστρέφαμε την επόμενη ημέρα για να βοηθήσουμε με τα έπιπλα.
Την Παρασκευή ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί. Ήταν η μέρα που τα έπιπλα θα έμπαιναν στη θέση τους. Βιβλιοθήκες, καναπέδες, πολυθρόνες, γραφεία, φωτιστικά, τραπέζια, καρέκλες, ρολόγια, πόστερ, μαξιλάρια, κασπό, χαλιά, ό,τι μπορεί να χρειάζεται ένας χώρος για να δείχνει οικείος, ήταν όλα συσκευασμένα και... ανυπομονούσαν να βγουν από τα κουτιά τους! Αρχίσαμε να συναρμολογούμε τα έπιπλα και να ανοίγουμε με ανυπομονησία τις κούτες. Αλήθεια, πολλά από αυτά, τα ζηλέψαμε. Είναι εκείνα τα μικροαντικείμενα που όλο σου χρειάζονται και όλο ξεχνάς πόσο χρήσιμα είναι; Αυτά ακριβώς.
Κάθε κούτα και μία έκπληξη. Κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, χρώματα που βοηθούν τη φαντασία των παιδιών να καλπάσει, να δημιουργήσει εικόνες νέες, σε έναν κόσμο φανταστικό, μαγικό, έξω από τα όρια των Κορεστείων αλλά και της Καστοριάς. Αυτή την αίσθηση που την έχω κάθε φορά που μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο, την ένιωσα ξανά και τώρα. «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα» η γνωστή φράση που αποδίδεται σε έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνας συγγραφείς των νεότερων χρόνων, Νίκο Καζαντζάκη, μια αξία που πρέπει να μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά δίνοντάς τους όλα τα εφόδια για να μπουν σε αυτόν.
Τα έπιπλα συναρμολογήθηκαν και τοποθετήθηκαν στα σημεία που η Σήλια είχε επιλέξει. Η δουλειά των ανθρώπων της ΙΚΕΑ του Ομίλου FOURLIS είχε σχεδόν τελειώσει. Η μεγάλη μέρα πλησίαζε: Τα εγκαίνια του Σαββάτου.
Από το πρωί της «μεγάλης μέρας» οι δημοσιογράφοι του Journalists Acting βρίσκονταν στο σχολείο για να τοποθετήσουν στα ράφια τα βιβλία, τα παιχνίδια αλλά και δύο υπολογιστές που είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν από την εθελοντική προσφορά συνανθρώπων μας. Όλοι μαζί, μια παρέα πια, βγήκαμε από τις αίθουσες, κλείσαμε τις πόρτες, πήραμε μια μεγάλη ανάσα και ανοίξαμε ξανά τις πόρτες. Είδαμε το αποτέλεσμα: Μαγεία. Ποιος δεν θα ήθελε στο σπίτι του μία βιβλιοθήκη με περισσότερα από 1.300 βιβλία να τον περιμένουν για μοναδικά ταξίδια;
Συγκίνηση. Συγκίνηση διότι φτάσαμε στο τέλος. Είχαν προηγηθεί εννέα σταθμοί: Το ορεινό χωριό Λιβάδι Ελασσόνας, οι Κουκλιοί Ιωαννίνων, το Βαρικό Φλώρινας, οι Μουριές Κιλκίς, η ορεινή Κρανιά Γρεβενών, το Αχλαδοχώρι Σερρών, τα ακριτικά Δίκαια, το Νευροκόπι Δράμας και οι Μεταξάδες Έβρου, για να κλείσει αυτός ο κύκλος με τα Κορέστεια Καστοριάς. Η ΙΚΕΑ του Ομίλου FOURLIS κάνει στάση σε ένα ταξίδι που κάθε σταθμός ήταν και μία τεράστια επιτυχία, ένα παράθυρο στη γνώση. Περισσότερα από 1.500 παιδιά απολαμβάνουν περισσότερους από 13.000 τίτλους βιβλίων, σε 10 βιβλιοθήκες-πρότυπο για τα ελληνικά σχολεία.
Τα εγκαίνια έγιναν, οι δασκάλες, οι κάτοικοι του χωριού, οι τοπικοί φορείς, αλλά κυρίως τα παιδιά δεν μπορούσαν να κρατήσουν τον ενθουσιασμό τους. «Μαμά, κοίτα, έχει και πολυθρόνες!» είπε η μικρή Όλγα. Αυτές οι πολυθρόνες θα αντέξουν πολλή όρεξη για γνώση.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
