Μειώνονται οι προβλέψεις των επιχειρήσεων για αποζημιώσεις προσωπικού λόγω εξόδου από την υπηρεσία

Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Λογιστικής Τυποποίησης και Ελέγχων Παναγιώτης Γιαννόπουλος στο Taxheaven το θέμα είναι ιδιαίτερης σημασίας για τη χώρα μας, λόγω της ιδιομορφίας του εργατικού δικαίου που διέπει τις αποζημιώσεις που πρέπει να καταβάλλει η επιχείρηση στους εργαζομένους της, όταν αποχωρούν για συνταξιοδότηση (Ν. 3198/1955).

Βάσει του εν λόγω καθεστώτος, αποζημίωση δικαιούται ο εργαζόμενος ο οποίος αποχωρεί για συνταξιοδότηση από τον εργοδότη, με μέγιστο αριθμό μισθών για τον υπολογισμό της αποζημίωσης τους 16 μισθούς, δηλαδή ένα μισθό για κάθε έτος απασχόλησης.

Θεωρώντας ότι στη χώρα μας η ελάχιστη ηλικία συνταξιοδότησης είναι τα 62 έτη απασχόλησης, η ηλικία του εργαζόμενου από την οποία πρέπει να λογίζονται αποζημιώσεις είναι τα 46 έτη (62-16). Δηλαδή, για έναν εργαζόμενο που προσλήφθηκε από εργοδότη στην ηλικία των 35 ετών, μέχρι και το 46ο έτος της ηλικίας του, δεν υπάρχει δουλευμένη αποζημίωση.

Η δουλευμένη αποζημίωση ξεκινά από το 46ο έτος και κτίζεται βάσει του ποσού του ενός μισθού ετησίως μέχρι το 62ο έτος που θα αποχωρήσει, χρόνο κατά τον οποίο πρέπει να έχει σωρευθεί το μέγιστο ποσό της αποζημίωσης που θα λάβει. Εξυπακούεται ότι αν η ηλικία συνταξιοδότησης είναι μεγαλύτερη, π.χ. 65 έτη διότι δεν έχει συμπληρωθεί ο ελάχιστος χρόνος απασχόλησης για συνταξιοδότηση, η έναρξη λογισμού των προβλέψεων μετατίθεται ανάλογα 65-16=49, δηλαδή ο λογισμός των προβλέψεων ξεκινά από το 49ο έτος.

Βάσει αυτών, κατά την ερμηνεία του ΔΛΠ 19 από την IFRIC, δεν πρέπει να αναγνωρίζεται υποχρέωση για τα έτη απασχόλησης πριν το 46ο, ή το κατά περίπτωση ισχύον. Μέχρι τώρα πάντως, (πριν την έκδοση της ερμηνείας) η συνήθης πρακτική αναγνώρισης της πρόβλεψης για αποζημίωση προσωπικού, ήταν αυτή να αναγνωρίζεται σταδιακά καθόλη τη διάρκεια της απασχόλησης, ανεξαρτήτως του εάν βάσει της εργατικής νομοθεσίας, δεν θεμελιωνόταν τέτοιο δικαίωμα.

Με το νέο καθεστώς, στις οικονομικές καταστάσεις της χρήσεως 2021, οι επιχειρήσεις πρέπει να προσαρμόσουν την μέθοδο λογισμού των προβλέψεων για αποζημίωση προσωπικού λόγω εξόδου από την υπηρεσία, με βάση τη νέα μεθοδολογία που προτάθηκε από την IFRIC.

Η νέα μεθοδολογία, θεωρείται αλλαγή λογιστικής πολιτικής, δηλαδή η προσαρμογή θα γίνει αναδρομικά βάσει των προβλέψεων του ΔΛΠ 8 «Αλλαγές Λογιστικών Πολιτικών, Αλλαγές Λογιστικών Εκτιμήσεων και Λάθη» για τις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν ΔΠΧΑ και του άρθρου 28 του Ν. 4308/2014 για τις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν ΕΛΠ. Αυτό σημαίνει ότι για τις οικονομικές καταστάσεις της χρήσεως 2021, η επίδραση των σωρευμένων ποσών μέχρι και την 01.01.2020 θα αναγνωρισθεί στην καθαρή θέση, ενώ η επίδραση της προσαρμογής των αποτελεσμάτων της χρήσεως 2020 θα αναγνωρισθεί στα αποτελέσματα της εν λόγω χρήσεως ή και στην καθαρή θέση μέσω της κατάστασης λοιπών εισοδημάτων, αν στη χρήση 2020 είχαν αναγνωρισθεί αναλογιστικά κέρδη/ζημίες.

Παράδειγμα

Για την κατανόηση παρατίθεται παράδειγμα, στο οποίο για λόγους απλούστευσης και κατανόησης, αγνοούνται οι οικονομικές και οι αναλογιστικές παραδοχές.

Έστω ότι κατά την 01.01.2020 οι σωρευμένες προβλέψεις για αποζημίωση προσωπικού είναι ευρώ 1.000.000 και οι προβλέψεις που βάρυναν τη χρήση 2020 είναι ευρώ 60.000, δηλαδή οι σωρευμένες αποζημιώσεις κατά την 31.12.2020 ανέρχονται σε ευρώ 1.060.000. Αν η εν λόγω επιχείρηση δεν απασχολεί κανέναν εργαζόμενο άνω των 46 ετών, κατά την 31.12.2021 δεν οφείλει καμία αποζημίωση και ως εκ τούτου κατά την ερμηνεία της IFRIC, πρέπει να αναστρέψει το σύνολο αυτών ως εξής: το ποσό του 1.000.000 θα αυξήσει τα αποτελέσματα εις νέον της 01.01.2020 (31.12.2019) και το ποσό των 60.000 θα αυξήσει τα αποτελέσματα της χρήσεως 2020 (συγκριτικά του έτους 2021). Για το έτος 2021 δεν θα λογισθεί πρόβλεψη.