Η λανθασμένη εκτίμηση της ΕΚΤ για τον πληθωρισμό και ο ηθικός κίνδυνος

Πολύ συχνά, ο πληθωρισμός βρίσκει συμμάχους, όπως η πανδημία, που διευκολύνουν την επιστροφή του και μπερδεύουν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής με περίπλοκους συμβιβασμούς.

Αυτό που είναι κρίσιμο τώρα είναι πως οι πολιτικές αντιμετώπισης κρίσεων δεν πρέπει να επιτρέπεται να διαιωνίζουν το πρόβλημα μετά το πέρας της κρίσης όπως πιστεύουμε ότι έχουν κάνει. Είναι στη φάση μετά την κρίση που το κόστος του ηθικού κινδύνου αρχίζει να αυξάνεται, καθώς οι προσδοκίες για προγράμματα διάσωσης – ακόμα και σε κανονικές συνθήκες – εδραιώνονται.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι πρόκειται για πολιτικές κρίσεις που πρέπει να αντικατοπτρίζουν τις επιλογές και τις προτιμήσεις των ανθρώπων. Αλλά αυτές οι επιλογές θα πρέπει να γίνονται με πλήρη γνώση του δυνητικά υψηλού κόστους που αναπόφευκτα θα καταβληθεί με τη μορφή χαμηλότερης απόδοσης, διαφυγής μελλοντικής ανάπτυξης και μειωμένου χώρου πολιτικής για τη διαχείριση μελλοντικών κρίσεων.

Η ίδια η κεντρική τραπεζική βρίσκεται τώρα σε κρίση. Η ΕΚΤ έχει πλήξει την αξιοπιστία της με μια λανθασμένη εκτίμηση για τον πληθωρισμό και εξακολουθεί να επιμένει σε έναν τεράστιο ισολογισμό σε μια επικίνδυνη, γεμάτη φούσκες αγορά, κυρίως δικής της προέλευσης. Θα πρέπει να το παρακάνει στη μείωση του για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη. Και ακόμη και τότε, θα φανεί εάν οι υπεύθυνοι χάραξης δημοσιονομικής πολιτικής θα τη στηρίξουν στη διαδικασία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο ηθικός κίνδυνος μπορεί να φαίνεται σαν ένα αφηρημένο, ασήμαντο ζήτημα. Στην πραγματικότητα, έχει γίνει το κεντρικό πρόβλημα. Οι επιπτώσεις των στρεβλών κινήτρων στα μακροπρόθεσμα πρότυπα ανάπτυξης και ανάπτυξης μπορεί να είναι τεράστιες. Όπως το φάσμα του πληθωρισμού, δεν πρέπει ποτέ να αγνοηθούν ή να υποτιμηθούν.