Ρωσικό αέριο: Το δύσκολο στοίχημα της ΕΕ για απεξάρτηση

Ο εφοδιασμός της ευρωπαϊκής αγοράς με LNG είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα, το οποίο δεν εξαρτάται μόνο από τον αριθμό των πλοίων μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αέριου που είναι διαθέσιμα ή από τον αριθμό των πλωτών μονάδων αποθήκευσης και των μονάδων αποθήκευσης και επαναεριοποίησης (FSRU), αλλά και τη διαθεσιμότητα του καυσίμου και των αναγκαίων υποδομών στη στεριά.

Τα γεγονότα της Ουκρανίας δεν ήταν η αρχή αυτής της κρίσης. Οι ελλείψεις σε φυσικό αέριο είχαν φανεί αρκετά νωρίτερα. Η παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα τόσο σε παραγωγή όσο και σε μεταφορά ΥΦΑ λειτουργεί στα όριά της.

Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν 48 πλωτές μονάδες αποθήκευσης και επαναεριοποίησης (FSRU) σε όλο τον κόσμο, οι οποίες αποτελούν μέρος της λύσης. Παράγοντες της ναυτιλιακής βιομηχανίας αναφέρουν ότι το ενδιαφέρον για πλωτές μονάδες αποθήκευσης και επαναεριοποίησης έχει εκτοξευθεί στα ύψη καθώς οι ευρωπαίοι αγοραστές ενέργειας αγωνίζονται για εισαγωγές LNG ως εναλλακτική λύση στο ρωσικό αέριο.

Η Ευρώπη θα μπορούσε να δει 10 έως 12 νέα έργα FSRU να εμφανίζονται τα επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με αναλυτές, το οποιοδήποτε έργο FSRU πρέπει να έχει πρόσβαση σε έναν παράκτιο αγωγό που θα συνδέεται με το δίκτυο φυσικού αερίου μιας χώρας και ο οποίος έχει χωρητικότητα που μπορεί να χειριστεί τους αναμενόμενους εισαγόμενους όγκους επαναεριοποίησης.

Φέρνουν μάλιστα ως παράδειγμα την Ισπανία, η οποία έχει επτά terminal LNG, αριθμό υψηλό σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ευρώπης, ωστόσο δεν έχει τους αναγκαίους αγωγούς διασύνδεσης με το δίκτυο της Κεντρικής Ευρώπης. Αντιθέτως η Γερμανία δεν έχει Terminal, έχει όμως αγωγούς.

Μέχρι τον Ιανουάριο του 2022 ο παγκόσμιος στόλος LNG Carriers (μεταφορικής ικανότητας μεγαλύτερης των 100.000 κ.μ.) αποτελούνταν από 731 πλοία, εκ των οποίων 582 πλοία εν λειτουργία, ενώ άλλα 151 πλοία ήταν υπό ναυπήγηση εκ των οποίων τα 122 συνδέονται ήδη με μακροχρόνια συμβόλαια.

Μεγάλες εταιρείες παραγωγής LNG, έμποροι καυσίμων και πλοιοκτήτες σπεύδουν στα ναυπηγεία επιδιώκοντας να κλείσουν συμβόλαια για τη ναυπήγηση νέων μονάδων. Ωστόσο, όπως επισημαίνεται, οι ελεύθερες κλίνες στα ναυπηγεία είναι ελάχιστες και το πλοίο που θα συμφωνηθεί τώρα θα μπει σε λειτουργία μετά το 2026, ίσως και το 2027, δεδομένου και του χρόνου που απαιτείται για την κατασκευή αυτών των πολύπλοκων και ακριβών μονάδων, που κοστίζουν πάνω από 230 εκατ. δολάρια η μία.