Πότε τα φυσικά πρόσωπα δεν καλύπτουν τεκμαρτή δαπάνη

Σε συγκεκριμένη υπόθεση ο φορολογούμενος προσέφυγε πρώτα στο Διοικητικό Πρωτοδικείο και έπειτα, ασκώντας έφεση, στο Διοικητικό Εφετείο, προκειμένου να περιορίσει το τεκμήριο απόκτησης περιουσιακού στοιχείου, λόγω αγοράς ακινήτου, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι χρησιμοποίησε για την αγορά αυτή ποσό τραπεζικού δανείου που είχε ληφθεί στο όνομα της ανώνυμης εταιρείας στην οποία ο ίδιος συμμετέχει σε ποσοστό σχεδόν 100%, έχοντας παράλληλα την ιδιότητα του διευθύνοντος συμβούλου και προέδρου Δ.Σ.

Και τα δύο δικαστήρια απέρριψαν τον ισχυρισμό αυτό ως αβάσιμο με την αιτιολογία ότι εφόσον το δάνειο ελήφθη στο όνομα της ανώνυμης εταιρείας , ως κεφάλαιο κινήσεώς της, και γι’ αυτό θα φορολογηθεί αυτοτελώς η ίδια, δεν δύναται να δηλωθεί για περιορισμό της τεκμαρτής δαπάνης αγοράς ακινήτου του φυσικού προσώπου, ακόμα και αν αυτό σχετίζεται με την ανώνυμης εταιρεία, μέσω της συμμετοχής του σε αυτή και λόγω της ιδιότητάς του, επισημαίνοντας μάλιστα το Διοικητικό Εφετείο ότι ο εκκαλών δεν προσκόμισε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι υφίσταται έννομη σχέση μεταξύ αυτού και της ανώνυμης εταιρείας δυνάμει της οποίας, αυτός θα είχε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το ποσό του δανείου, ώστε να μπορεί αυτό να ληφθεί υπόψη για τον περιορισμό του τεκμηρίου.

Σε τελευταίο βαθμό επιλήφθηκε της υπόθεσης το ΣτΕ, κατόπιν άσκησης αιτήσεως αναιρέσεως, απέρριψε την αναίρεση και επικύρωσε την αιτιολογία της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, επισημαίνοντας ότι η ύπαρξη νόμιμης αιτίας για τη χρησιμοποίηση του δανείου δεν είναι εκ του νόμου απαραίτητη προϋπόθεση για τον περιορισμό του νόμιμου τεκμηρίου, πλην όμως κρίνεται απαραίτητη σε περίπτωση που το δάνειο έχει ληφθεί απευθείας στο όνομα άλλου προσώπου από αυτό στο οποίο επιβάλλεται το νόμιμο τεκμήριο (ΣτΕ 1488/2021)