Spiegel: Πώς η Γερμανία και ο Σρέντερ αποδυνάμωσαν το ευρώ

''Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Γερμανία πάσχιζε να παραμείνει πιστή στους όρους της ευρωζώνης που εξασφάλιζαν τη σταθερότητα του κοινού νομίσματος. Αντί όμως να υιοθετήσει την πολιτική της λιτότητας, ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ απλά ξεκίνησε μία προσπάθεια να αλλάξει τους κανόνες. Νέα έγγραφα αποκαλύπτουν τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε στην αποδυνάμωση του Συμφώνου Σταθερότητας'', αναφέρει το δημοσίευμα.

Το Spiegel αναφέρει ότι η συμφωνία αρχικά υποχρέωνε τα κράτη-μέλη να διατηρούν το έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ τους και το δημόσιο χρέος τους όχι πάνω από το 60% του ΑΕΠ. Όσα κράτη δεν ακολουθούσαν τους κανόνες αυτούς θα δέχονταν αρχικά μία προειδοποίηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και έπειτα μπορεί να προέκυπταν περαιτέρω οικονομικές κυρώσεις.

''Έχει γίνει γνωστό ότι αυτός ο κορσές χαλάρωσε έπειτα από επιμονή της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στην πραγματικότητα ωστόσο, η αποδυνάμωση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης ήταν δουλειά ενός άνδρα: του Γκέρχαρντ Σρέντερ'', σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό.

''Έγγραφα της Καγκελαρίας, που δημοσιοποιήθηκαν έπειτα από αίτημα του Spiegel, αποκαλύπτουν ότι ο Σρέντερ και η κυβέρνησή του ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από την προσπάθεια''.

Η μυστική αυτή προσπάθεια της Καγκελαρίας ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2003, περίοδος κατά την οποία η γερμανική οικονομία βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση.

Μάλιστα το Spiegel υπενθυμίζει ότι έναν χρόνο νωρίτερα ο υπουργός Οικονομικών Χανς Άιχελ είχε μετά βίας διατηρήσει το έλλειμμα σε ανεκτά επίπεδα...

''Ο Σρέντερ βρήκε τη λύση. Αν δεν ήταν εφικτό να προσαρμοστούν τα γερμανικά δημοσιονομικά στο Σύμφωνο Σταθερότητας, τότε το Σύμφωνο Σταθερότητας απλά θα προσαρμοζόταν στην κατάσταση της γερμανικής οικονομίας. Ο Σρέντερ προσπάθησε να εξασφαλίσει την υποστήριξη του γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ και του βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ'', τονίζει το αποκαλυπτικό δημοσίευμα.

Το Spiegel μάλιστα γράφει ότι έγγραφο της Καγκελαρίας αναφέρει: ''Η πρωτοβουλία θα ενισχυθεί αν υποστηριχθεί από τη Βρετανία".

''Με το Eurogroup προγραμματισμένο για τις 22 Μαρτίου, ο χρόνος τελείωνε'', συνεχίζει το άρθρο. ''Δύο ημέρες πριν από την κρίσιμη συνάντηση, οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ συναντήθηκαν για ακόμη μία φορά. Με επικεφαλής τη Γερμανία τα τρία μεγαλύτερα κράτη της ευρωζώνης συνασπίστηκαν ενάντια σε όλους - οι οποίοι τελικά ακολούθησαν. Τελικά ο Σρέντερ πέτυχε το δικό του''.

Τελικά η ''γερμανική επιτυχία'', που χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό, οδήγησε σε αδιέξοδο και αποδεικνύει σήμερα την αναποτελεσματικότητά του καθώς η ανάπτυξη μοιάζει να αποτελεί άγνωστο πλέον όρο: ''Η Ελλάδα αντιμετώπισε προβλήματα πέντε χρόνια αργότερα, και η κρίση του ευρώ ξεκίνησε. Δύο χρόνια αργότερα, τα κράτη μέλη της ευρωζώνης συμφώνησαν σε μία δημοσιονομική συμφωνία, η οποία όχι μόνο ανατρέπει τα μέτρα που ελήφθησαν για την αποδυνάμωση του Συμφώνου Σταθερότητας το 2005, αλλά κάνει το σύμφωνο πιο αυστηρό σε σχέση με πριν'', καταλήγει το δημοσίευμα.