Έρχεται ο τελικός συμβιβασμός που δεν θα ζημιώνει κανέναν
Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Η λύση δεν μπορεί να αργήσει πέραν της Παρασκευής κι επίσης δεν μπορεί να «δείχνει» το ένα μέρος της διαπραγμάτευσης ως νικητή και το άλλο ως ηττημένο.
Συνεπώς, όσοι γνωρίζουν την ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης στην επίλυση τέτοιων διαφορών, κάνουν λόγο για μια συμφωνία- πακέτο, που θα ρυθμίζει το σύνολο των εκκρεμοτήτων μεταξύ Ελλάδας- δανειστών και η διατύπωση της οποίας δεν θα θίγει την αξιοπρέπεια και τον πυρήνα των απόψεων κανενός μέρους της διαπραγμάτευσης.
Το πρόβλημα είναι ότι στην διαπραγμάτευση έχει υπεισέλθει ένα παιχνίδι εντυπώσεων, και όχι τυχαία. Τις ελληνικές θέσεις στηρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών σε όλη την Ευρώπη, που πλημμυρίζουν τις πλατείες της γηραιάς ηπείρου, ζητώντας να τελειώσει η μονόπλευρη λιτότητα. Κι επίσης, στους επόμενους μήνες στήνονται κάλπες σε σειρά ευρωπαϊκών κρατών, από τη Φινλανδία που διαλύει την Παρασκευή τη Βουλή της για να εκλέξει μια καινούρια, έως την Ισπανία που ακολουθεί την ίδια διαδικασία το φθινόπωρο.
Τα πραγματικά ζητήματα που χρειάζονται συμφωνία είναι πόσο πολιτική και πόσο τεχνοκρατική θα είναι η συμφωνία, πώς η Ελλάδα θα χρηματοδοτήσει τη δική της προσπάθεια οικονομικής ανάπτυξης (αν όχι με ιδιωτικοποιήσεις) και πώς οι όποιες παραχωρήσεις στην Αθήνα θα είναι τέτοιες, που δεν θα ανοίγουν τη όρεξη και σε άλλες χώρες σε ύφεση, να διατυπώσουν ανάλογα αιτήματα. Αυτό το τελευταίο καλύπτεται με την διευκρίνηση από ελληνικής πλευράς ότι όσα ζητεί, δεν προϋποθέτουν πρόσθετο κόστος για τους δανειστές μας: «Δεν ζητούμε χρήματα, ζητούμε χρόνο» λέει συνεχώς ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Συνεπώς μόνο μια συμφωνία- πακέτο, προσεκτικά επιλεγμένη στο περιεχόμενό της κι ακόμα πιο προσεκτική στο περιτύλιγμά της, θα κάνει την αντιπαράθεση να τελειώσει θετικά, χωρίς γρατζουνιές ούτε στη μια ούτε στην άλλη πλευρά. Κι ας την πουν «παράταση», «γέφυρα», «ομπρέλα» ή... Θανάση, λίγη σημασία έχει.