Δόθηκε η δόση, το αδιέξοδο πλησιάζει!

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου,

πρώην υπουργού και βουλευτού Α’ Πειραιώς

Συχνά αντιμετωπίζω από φίλους και γνωστούς το ερώτημα αν θα ήμουν διατεθειμένος να αναλάβω κυβερνητικό πόστο για να βοηθήσω στον αγώνα που κάνει σήμερα η χώρα.

Τώρα πιά δυστυχώς η απάντηση μου δεν θα μπορούσε να είναι καταφατική.

Για τον απλούστατο λόγο πως έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια. Και ανεξάρτητα από ωραιοποιήσεις και ευχάριστα λόγια τα νούμερα δεν βγαίνουν. Το ζήτημα σήμερα δεν είναι πλέον αν είναι δυνατόν να σωθεί η κατάσταση όπως είναι σήμερα. Το μεγάλο θέμα είναι αν η κοινωνία είναι διατεθειμένη να δεχθεί τις μεγάλες θυσίες που πλέον χρειάζονται για να ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της.

Δυστυχώς ελπίδα υπήρχε. Όπως δεν κουραζόμουνα να επισημαίνω εδώ και δύο χρόνια περίπου. Όσο μάλιστα πιο πίσω πηγαίνουμε χρονικά τόσο μεγαλύτερες ήσαν οι δυνατότητες για ευκολότερη, σχετικά, διάσωση.

Πριν μπούμε στο μνημόνιο είχα εξηγήσει, από την τηλεόραση μάλιστα, πως η χώρα θα μπορούσε να σωθεί με δραματικές περικοπές στο Δημόσιο τομέα (για να πείσει για την σοβαρότητά της) και με την προετοιμασία για κήρυξη στάσης πληρωμών.

Οι Γερμανο-Γαλλικές Τράπεζες τότε ήσαν φορτωμένες με τοξικά ελληνικά ομόλογα. Και μια ελληνική πτώχευση θα προκαλούσε δημοσιονομικές εκρήξεις σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Με την πιθανή έκδοση τότε ενός νέου μεγάλου ομολόγου (κάτω από την απειλή της πτώχευσης) το ελληνικό πρόβλημα θα είχε εύκολα απορροφηθεί. Δεν εισακούσθηκα βέβαια.

Κύρια επειδή η πρόταση προέβλεπε μεγάλες μειώσεις στο Δημόσιο. Και μπήκαμε στα Μνημόνια. Τα οποία βέβαια φροντίσαμε να μην εφαρμόσουμε. Κοροιδεύοντας σαν κράτος τους πάντες. Και οι δανειστές με την σειρά τους κορόιδευαν εμάς. Εκταμιεύοντας δηλαδή δόσεις, ενώ δεν εκπληρώναμε τις υποχρεώσεις που είχαμε αναλάβει. Κύρια για να κερδίσουν χρόνο. Και να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα.

Μη βιώσιμο το χρέος

Τώρα πλέον όλα αυτά έχουν γίνει. Οι Ευρωπαίοι είναι πλέον σχετικά εξασφαλισμένοι και εμείς δανειζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τρέχουσες και δανειακές μας ανάγκες. Παίρνουμε μέτρα εξοντωτικά για την αγορά και την κοινωνία για την εξασφάλιση της επόμενης δόσης. Που όμως μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το χρέος μας. Κάνοντάς το στην πράξη μη βιώσιμο.

Με όλους να επιμένουν στην ουσιαστική εξαίρεση του δημόσιου τομέα από τις όποιες περικοπές. Έκρηξη ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα – που δεν προκάλεσε την κρίση. Υπερπροστασία της απασχόλησης στο δημόσιο που αποτελεί την αιτία του ελληνικού υπερδανεισμού που προκάλεσε την κρίση.

Το αποτέλεσμα είναι, λόγω έλλειψης πλέον αξιοπιστίας της χώρας, να παίρνουμε σκληρά μέτρα και οι δανειστές να μην πιστεύουν πως θα τα εφαρμόσουμε. Και να φέρνουν δυσκολίες στην εκπλήρωση των δικών τους υποχρεώσεων. Που γίνονται κι’ αυτές, σιγά-σιγά, δύσβατο βουνό. Τα πράγματα δεν είναι περίπλοκα. Τα κάνουμε και φαίνονται έτσι.

Το ΔΝΤ έχει ήδη παραβιάσει για την Ελλάδα το καταστατικό του. Που δεν επιτρέπει συμμετοχή σε πακέτα σωτηρίας ανεπτυγμένων χωρών. Ούτε και χωρών με χρέη που δεν είναι βιώσιμα. Ο Στρος – Καν ποδοπάτησε όλες τις δεσμεύσεις αυτές. Και έφαγε, μέσω καμαριέρας, το κεφάλι του.

Η Κρίστιν Λαγκάρντ είναι υποχρεωμένη να επανέλθει στον σωστό δρόμο. Σώζοντας και το κύρος της Γαλλίας. Δύσκολα θα συνεχίσει να μετέχει στο πακέτο διάσωσης της χώρας μας. Το όριο του 120% του χρέους το 2020 είναι εντελώς χιμαιρικό. Θα πλησιάζει τότε, με βάση σημερινά ρεαλιστικά δεδομένα, το 200%. Ζητεί λοιπόν γενναίο κούρεμα. Τώρα όμως όχι των ιδιωτικών αλλά των κρατικών δανείων.

Έρχεται όμως αμέσως μετά το θέμα της Γερμανίας. Που σε περίπτωση διαγραφής χρέους θα χάσει περίπου 17 δισ. ευρώ. Ο γερμανικός νόμος απαγορεύει παροχές οικονομικές σε άλλες χώρες. Εφ’ όσον το χρέος διαγραφεί, άρα παύει να είναι «επένδυση» και μετατρέπεται σε παροχή, παραβιάζεται η γερμανική έννομη τάξη. Χώρια βέβαια από την επίπονη σχετική συνειδητοποίηση της πραγματικότητας από τους καθυβριζόμενους, από δικούς μας «αγανακτισμένους», Γερμανούς φορολογούμενους.

Ανίκανες ηγεσίες

Αδιέξοδο λοιπόν. Με περιορισμένες προοπτικές επίλυσής του. Και με εξαιρετικά σκοτεινές τις μελλοντικές τύχες της χώρας. Αυτή την πραγματικότητα ελάχιστα έχουν αντιληφθεί οι Έλληνες πολίτες. Που ακόμα διαμαρτύρονται για απώλειες παροχών ενός συστήματος που στηριζόταν σε δανεικά από το εξωτερικό. Και που περιμένουν από πολιτικές ηγεσίες, είτε τρομοκρατημένες είτε ακόμα βουτηγμένες στον λαϊκισμό, να τους επαναφέρουν άκοπα στην ευημερία της παροχολαγνείας του παρελθόντος.

Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν πλέον. Πρέπει να εξασφαλίσουμε πως σε ετήσια βάση θα βγάζουμε σαν χώρα περισσότερα από όσα ξοδεύουμε.

Επειδή με νέους φόρους είναι αδύνατον να αφαιμάξουμε άλλο τους πολίτες είναι απαραίτητο να τους μειώσουμε, για να ζωντανέψει η αγορά. Δεν μένει λοιπόν παρά η μείωση των εξόδων. Καταργήσεις φορέων που, δυστυχώς τώρα πιά, θα φτάσουν στο μεδούλι του κράτους.

Πριν από δύο χρόνια η κατάργηση όσων φορέων είχαν ιδρυθεί μεταξύ 2004 -2009 ήταν αρκετή. Τώρα πιά είναι αναπόφευκτη η κατάργηση και υπηρεσιών χρήσιμων για τους πολίτες. Το βιοτικό επίπεδο θα κατέβει χαμηλότερα από 10 ή και 15 χρόνια πριν.

Αυτά είναι απαραίτητα για να αποφύγουμε την πείνα, την κατάλυση κάθε έννοιας συντεταγμένης πολιτείας και ενός ιδιόμορφου εμφύλιου με κίνητρο την ατομική επιβίωση.

Είναι διατεθειμένη η κοινωνία να δεχθεί τέτοιες πολιτικές; Αν όχι, πως κάποιος θα θελήσει σε καθεστώς δημοκρατίας να μπεί στην πολιτική αρένα για να βοηθήσει τον τόπο;