Διεθνές… ναι, Δίκαιο… όχι

του Δημήτρη Σακελλάρη - Ρεύμα Νέων Σοσιαλιστών

Σύμφωνα με τον κ. Σουλτς η κατάσταση αυτή είναι πρωτοφανής από το πέρας του Β. Παγκοσμίου πολέμου, ξεχνώντας προφανώς την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Σύμφωνα με τις ΗΠΑ και την κα Μέρκελ, οι Ρωσικές ενέργειες συνιστούν παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, λησμονώντας βέβαια τις δικές τους στρατιωτικές επεμβάσεις σε Γιουγκοσλαβία αλλά και τη στάση τους στο θέμα του Κοσσόβου.

Αν αναλογιστεί βέβαια κανείς τις μονομερείς ανά τον κόσμο επεμβάσεις των γερακιών του αμερικανικού πενταγώνου, τότε αντιλαμβάνεται αυτό που ο λαός μας λέει: «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί». Αν προστεθεί το γεγονός ότι η λεγόμενη Δύση έσπευσε να στηρίξει την «κυβέρνηση» της Ουκρανίας, στην οποία απροκάλυπτα συμμετέχουν νεοναζί, τότε το συμπέρασμα για τους ηγέτες της δεν μπορεί παρά να είναι θλιβερό!

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν άραγε να χαρακτηριστούν όσοι δε διδάχτηκαν τίποτα από την πρόσφατη ιστορία; Συνεπάγεται αυτό το γεγονός όμως, σε ηθικό επίπεδο, αναγνώριση της δυνατότητας μονομερούς στρατιωτικής παρέμβασης μιας χώρας οπουδήποτε; Προφανώς κι όχι! Αλλά αυτό που εύλογα συμπεραίνεται είναι το εξής: δε δικαιούσαι να κουνάς το δάκτυλο δασκαλίστικα σε κανέναν, ούτε να επικαλείσαι το διεθνές δίκαιο, όταν πρώτος, κατάφορα, το χεις παραβιάσει!

Αν κάτι έχει προστεθεί ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στη φυσιογνωμία των σύγχρονων υπερδυνάμεων, είναι σίγουρα η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής διάθεσης, αλλά κι ένα πλεόνασμα υποκρισίας. Στην αρχαιότητα οι Αθηναίοι διεμήνυσαν στους Μηλίους πως « Έχουμε τη γνώμη για τους θεούς και την βεβαιότητα για τους ανθρώπους, ότι, αναγκασμένοι από έναν φυσικό νόμο, επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους όπου είναι πιο δυνατοί. Τον νόμο αυτό ούτε εμείς τον θεσπίσαμε ούτε θεσπισμένο πρώτοι εμείς τον εφαρμόσαμε, αλλά τον βρήκαμε να υπάρχει και θα τον αφήσουμε να υπάρχει παντοτινά, και τον εφαρμόζουμε ξέροντας ότι και σεις και άλλοι, αν αποκτούσατε την ίδια δύναμη με μας, θα κάνατε τα ίδια».

Σήμερα υποκριτικά οι ηγέτες της λεγόμενης Δύσης δεν αναγνωρίζουν ότι οι ίδιοι πρώτοι λειτούργησαν με βάση το δίκαιο της πυγμής κι ασκούν κριτική στο όνομα του Διεθνούς Δικαίου, λοξοκοιτώντας παράλληλα σε πλουτοπαραγωγικές, ανά τον κόσμο, πηγές!