Πέρασε αλλά όχι στη σχολή που ήθελε! Και τώρα τι κάνουμε;

Οι πανελλήνιες εξετάσεις αποτελούν διαδικασία εξαιρετικά επίπονη, τόσο για τους μαθητές, όσο και για τους γονείς τους.

Οι μεν μαθητές καλούνται να επιδείξουν ωριμότητα και ικανότητα συγκέντρωσης πέραν της ηλικίας τους, και για παρατεταμένο διάστημα, προκειμένου να προετοιμαστούν καταλλήλως για τις τόσο ανταγωνιστικές αυτές εξετάσεις. Οι δε γονείς, αποτελούν ιδανικά σύστημα υποστήριξης για τα παιδιά τους κατά τη δύσκολη αυτή περίοδο.

Πολλές φορές δυστυχώς, και παρά την προσπάθεια από όλες τις πλευρές, το παιδί μας δεν περνάει τελικά στη σχολή που θέλει, και τότε ο ρόλος των γονέων στην αντιμετώπιση της κατάστασης γίνεται ακόμα πιο σημαντικός.

Πώς θα χειριστούν οι γονείς την ενδεχόμενη «αποτυχία»

Ο τρόπος με τον οποίο θα χειριστούν οι γονείς την ενδεχόμενη «αποτυχία», εντός εισαγωγικών, του παιδιού τους στις Πανελλήνιες, μπορεί να έχει βαθύτατες μελλοντικές συνέπειες. Μαθαίνοντας ότι το παιδί μας δεν πέρασε τελικά εκεί που ήθελε, απαιτείται πολύ λεπτός χειρισμός, προκειμένου να μην πληγούν ανεπανόρθωτα η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή του. Από την άλλη πλευρά, μία όμορφη αντιμετώπιση της κατάστασης μπορεί να έχει, σε βάθος χρόνου, πολύ θετικά αποτελέσματα όσον αφορά το πώς το παιδί μας θα μάθει να χειρίζεται τις αναποδιές οι οποίες μοιραία προκύπτουν.

Μαθαίνοντας ότι το παιδί μας δεν πέρασε εκεί που ήθελε, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, εφόσον αφήσουμε να καταλαγιάσουν λίγο τα πνεύματα, είναι μία ήρεμη συζήτηση πάνω στο θέμα, κάτι σαν «οικογενειακό συμβούλιο». Το παιδί μας πιθανότατα θα βιώνει έντονα συναισθήματα σοκ και απογοήτευσης, επομένως πρώτο μας μέλημα αρχίζοντας τη συζήτηση θα πρέπει να είναι να το ηρεμήσουμε και να το παρηγορήσουμε, εξηγώντας ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου, ότι αυτά τα πράγματα είναι μέσα στη ζωή, και βοηθώντας το να το δει σαν πρόκληση αντί για καταστροφή.

Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αρχίσουμε να εξαπολύουμε κατηγορίες του τύπου «δε διάβασες», «όλο έβγαινες» κλπ. Καταρχάς η προσπάθεια την οποία κατέβαλλε το παιδί μας μπορεί πράγματι να ήταν το μέγιστο που μπορούσε να επιτύχει στη συγκεκριμένη φάση της ζωής του-κρατάμε πάντοτε στο νου μας πόσο δύσκολη καθιστά τη διαδικασία του διαβάσματος η εφηβεία. Υπονοώντας λοιπόν ότι δεν προσπάθησε αρκετά, ρισκάρουμε να πληγώσουμε βαθιά το παιδί μας και να μειώσουμε την εμπιστοσύνη που θα μας δείχνει μελλοντικά. Επιπλέον, ακόμα και αν πραγματικά μπορούσε, θεωρητικά, να είχε επιτύχει μεγαλύτερη βαθμολογία, αυτό δεν θα αλλάξει τα δεδομένα με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι, επομένως είναι πιο ωφέλιμο να εστιάσουμε στο τι θα κάνουμε, σαν οικογένεια, από εδώ και στο εξής.

Επιστρέφοντας λοιπόν στο οικογενειακό μας συμβούλιο, διαλέγουμε χώρο και χρόνο κατάλληλο, όταν ξέρουμε ότι θα είμαστε όλοι ξεκούραστοι και ήρεμοι, και ότι θα υπάρχει άπλετος χρόνος για τη συζήτηση του θέματος. Εξερευνούμε διεξοδικά τα συναισθήματα του παιδιού πάνω στην κατάσταση, προσέχοντας να μην του αποδίδουμε δικά μας συναισθήματα.

Συνεργαζόμαστε με το παιδί για να δούμε ποια θα είναι τα επόμενα βήματα-θέλει να ξαναπροσπαθήσει για τη σχολή που ήθελε, ίσως δουλεύοντας παράλληλα σε κάποια συναφή με το αντικείμενο θέση; Θέλει να δοκιμάσει για έναν χρόνο τη σχολή στην οποία πέρασε, προκειμένου να διαπιστώσει μήπως τελικά υπάρχουν αρκετά ελκυστικά χαρακτηριστικά σε αυτή που να το κινητοποιούν αν την τελειώσει; Χρήσιμο θα είναι η τελική απόφαση να παρθεί σε δεύτερο χρόνο, εφόσον έχουμε όλοι συλλέξει πληροφορίες, από όσες το δυνατόν περισσότερες πηγές, σχετικά με τις διάφορες επιλογές που υπάρχουν (δηλαδή όσον αφορά την επιθυμητή σχολή, τη σχολή στην οποία πέρασε, άλλες ενδεχομένως ενδιαφέρουσες για το παιδί μας σχολές, τις επαγγελματικές προοπτικές όλων αυτών κ.ο.κ.).

Στόχος μας θα πρέπει να είναι να δείξουμε στο παιδί μας ότι είμαστε με το μέρος του και είμαστε εκεί για αυτό, με διάθεση να συζητήσουμε το θέμα όσο εκείνο χρειάζεται. Φυσικά, καλό είναι να είμαστε ρεαλιστικοί όσον αφορά τις επόμενες κινήσεις και να λάβουμε όλα τα δεδομένα υπ' όψιν μας (από τα οικονομικά μέχρι την απόκλιση μεταξύ της βαθμολογίας στην οποία στόχευε το παιδί μας και στην πραγματική).

Ιδιαίτερα βοηθητικό για το παιδί μας θα είναι το να καθοδηγήσουμε στο να ανακαλύψει τις θετικές πλευρές της κατάστασης, δεξιότητα η οποία θα του φανεί χρήσιμη και σε άλλες δύσκολες φάσεις της ζωής του.

Μυρτώ Κογεβίνα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
MSc University of Surrey, BA University of Oxford

πηγή: Mothersblog.gr