Η. Μόσιαλος: Ο ευέλικτος και…επίμονος κηπουρός

«Θα ήθελα να΄μουν κηπουρός» τραγουδούσε ο Βαγγέλης Γερμανός στις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Ο κ. Ηλίας Μόσιαλος διετέλεσε «κηπουρός» στον κήπο ή καλύτερα στην αυλή του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Όπως είναι γνωστό, ο πρώην Πρωθυπουργός είχε μία απέχθεια για τους αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους του «βαθέος ΠΑΣΟΚ» και τους χρησιμοποιούσε μόνο όταν έπρεπε να εδραιώσει την εξουσία του ή να αντιμετωπίσει τον Ε. Βενιζέλο.

Ο κοσμοπολίτης Γ. Παπανδρέου γοητευόταν και επιζητούσε εναλλακτικές πολιτικές περσόνες, νέα πρόσωπα. Στα πλαίσια αυτών των αναζητήσεών του κ. Παπανδρέου ο δημόσιος βίος της χώρας γνώρισε τον Π. Γερουλάνο, τον Γ. Πανάρετο, την Τ. Μπιρμπίλη, τον Δ. Δρούτσα, τον Γ. Ραγκούση, και τον Η.Μόσιαλο φυσικά.

Προερχόμενος από την Αριστερά (ήταν μέλος του Ρήγα) ο κ. Μόσιαλος είδε τη συνάντησή του με τον κ. Παπανδρέου ως τη μεγάλη ευκαιρία που αναζητούσε.

Καθηγητής της πολιτικής της υγείας στο London School of Economics, πρώην Αριστερός και πολίτης του (καλού) κόσμου ο κ. Μόσιαλος πληρούσε όλα τα προσόντα που επιζητούσε ο κ. Παπανδρέου για να προβάλλει ένα νέο και ανανεωμένο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ.

Ένα μόνο προσόν δεν είχε: αναγνωρισιμότητα που θα του επέτρεπε να εκλεγεί στη Βουλή αλλά και αποδοχή από τον πάλαι ποτέ ισχυρό μήνυμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.

Το εμπόδιο αυτό το παρέκαμψε ο κ. Παπανδρέου διορίζοντας τον κ. Μόσιαλο Βουλευτή μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας στις εκλογές του 2009. Στην πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου, ο κ. Μόσιαλος βρέθηκε εκτός νυμφώνος παρά το γεγονός ότι προαλειφόταν για Υπουργός Υγείας.

Δε το έβαλε κάτω αλλά ανέπτυξε πλούσια κοινοβουλευτική δραστηριότητα στηρίζοντας πάντα τις επιλογές του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Και βέβαια διατηρώντας ανοικτή επικοινωνία με το περιβάλλον του Πρωθυπουργού

Στον ανασχηματισμό του περασμένου καλοκαιριού ο κ. Παπανδρέου άνοιξε την πόρτα της κυβέρνησης στον κ. Μόσιαλο τοποθετώντας τον σε μία επίζηλη θέση Υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Από τη νέα του θέση ο κ. Η. Μόσιαλος υπερασπίζεται μαχητικά τις μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης και συμμετέσει καθημερινά στις συσκέψεις που γίνονται στο Μαξίμου. Έχει συνεχή, άμεση και διαπροσωπική επαφή με τον Γ. Παπανδρέου τον οποίο συνοδεύει σε όλα τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Παράλληλα ενισχύει τις σχέσεις και τους δεσμούς του με δημοσιογράφους και ΜΜΕ, κάτι που αποδεικνύεται χρήσιμο για τον ίδιο σήμερα. Θεωρεί ότι πρέπει να συσφίξει τους δεσμούς του με τους εκλεγμένους βουλευτές και ιδιαίτερα τους Παπανδρεϊκούς.

Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η κουμπαριά του με το Βουλευτή Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ κ. Φρ. Παρασύρη.

Η ανάγκη υποστήριξης σκληρών και αντιλαϊκών μέτρων τον αναγκάζει να τοποθετηθεί με αυστηρότητα απέναντι στους διαφωνούντες βουλευτές, αυξάνοντας έτσι τις αντιπάθειές του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Κάποια στιγμή μάλιστα προκαλείται σοβαρό πρόβλημα εις βάρος του, στο εντευκτήριο των βουλευτών, από τη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Σούλα Μαραντίτη. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί εις βάρος του, με το προσωνύμιο «κηπουρός» δίνουν και παίρνουν ιδιαίτερα από στελέχη της βενιζελικής πτέρυγας που τον θεωρούν άνθρωπο του Γ. Παπανδρέου.

Ορισμένοι μάλιστα εξαντλούν την ευρηματικότητα και την κακεντρέχειά τους αποκαλώντας «στρουμφάκι» τον πρώην Υπουργό Επικρατείας.

Όλοι αυτοί παραβλέπουν την ικανότητα ευελιξίας και προσαρμογής του Η. Μόσιαλου που έχει αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση, υπό το Γ. Παπανδρέου, δεν έχει προοπτικές μακροημέρευσης αφού τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται

Στις 28 Οκτωβρίου γίνονται τα γνωστά επεισόδια που προκαλούν πανικό στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα ακολουθεί το κοινό άρθρο των τριών (Λοβέρδος – Ραγκούσης – Διαμαντοπούλου) και η καταστροφική εξαγγελία του δημοψηφίσματος μαζί με το διασυρμό που υπέστη η χώρα και ο κ. Παπανδρέου από Μέρκελ, Σαρκοζί και Κάννες.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκεται υπό κατάρρευση και ανεξαρτητοποιούνται βουλευτές όπως η κ. Μιλένα Αποστολάκη. Ταυτόχρονα ασκούνται αφόρητες πιέσεις στον Πρωθυπουργό για να παραιτηθεί και να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση που έχει ξεσπάσει και συγκαλεί σύσκεψη των στενών του συνεργατών. Από τη σύσκεψη απουσιάζει ο Η. Μόσιαλος και αποκαλύπτεται ότι την ίδια ώρα συσκέπτεται με την ομάδα των 3 της οποίας και γίνεται προσωρινά το τέταρτο μέλος.

Η οργή του κ. Παπανδρέου είναι μεγάλη, μέχρι την παραίτησή του από την Πρωθυπουργία ο κ. Μόσιαλος δε θα ξαναπεράσει το κατώφλι του Μαξίμου ενώ λέγεται ότι κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «έκοψε» τον κ. Μόσιαλο.

Ο επίμονος όμως και ευέλικτος πρώην Υπουργός Επικρατείας βρισκόταν ήδη στην επόμενη μέρα. Άρχισε να παίρνει αποστάσεις να εξαπολύει επιθέσεις κατά του πολιτικού συστήματος και προαναγγέλει πρωτοβουλίες για μία νέα κεντροαριστερή παράταξη επιχειρώντας να προσεγγίσει τον κ. Βενιζέλο.

Παίρνει ακόμα πιο προωθημένες θέσεις δικαιολογώντας την απορία των Γερμανών για το ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες με ιδιοκτήτη ακίνητη περιουσία….

Οι θέσεις του αυτές τον φέρουν κοντά στον κ. Βενιζέλο και πολύ μακρυά από το παπανδρεϊκό μπλοκ και ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως τον κ. Γ. Παναγιωτακόπουλο ο οποίος τον «στολίζει» κανονικά.

Ο κ. Η. Μόσιαλος ξέρει ότι είναι δύσκολο να διεκδικήσει την εκλογή του με σταυρό προτίμησης στην πιο δύσκολη εκλογική αναμέτρηση. Για αυτό και ο στόχος του είναι να γίνει «ο άνθρωπος του Προέδρου», του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Ο στόχος του είναι να οριστεί εκπρόσωπος τύπου στη θέση που κατέχει σήμερα ο κ. Μπεγλίτης, και καταβάλλει κάθε προσπάθεια προσεγγίζοντας τον κ. Βενιζέλο.

Πιστεύει ότι σύντομα θα δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα για αυτό και επιτίθεται με σφοδρότητα στο παλαιό.

Μόνο που αυτό το παλαιό σύστημα στο οποίο αναφέρεται δεν χρονολογείται πριν από 30 ή 40 χρόνια, ο κ. Μόσιαλος εννοεί το σύστημα της διακυβέρνησης Παπανδρέου, μέλος του οποίου ήταν και από το οποίο αναδείχθηκε.

Για αυτό, ακόμα και ένας, ευέλικτος και επίμονος κηπουρός μπορεί αυτή τη φορά να βρει σε βράχο ή σε τοίχο.