Ψήφος στον Καμμένο οδηγεί σε κυβερνήσεις τύπου «Παπαδήμου»

Ο κος Παυλόπουλος βάλει κατά του νεοσύστατου κόμματος του Πάνου Καμμένου λέγοντας πως η πολιτική του πρόταση είναι αποσπασματική και οδηγεί την Ελλάδα εκτός ευρώ, και πως η ψήφος προς το νέο αυτό Κόμμα, οδηγεί μαθηματικά στη διαιώνιση μιας Κυβέρνησης τύπου «Παπαδήμου».

Αναφορικά με την πολιτική Χρυσοχοϊδη για το μεταναστευτικό, τονίζει πως «η «χρυσόσκονη» των ΜΜΕ δεν έχει, μακροπρόθεσμα, σώσει κανέναν πολιτικό» και προτείνει τροποποίηση του «Δουβίνο ΙΙ» και πίεση προς την ΕΕ για να υπογράψει συμφωνίες επανεισδοχής με τη χώρα προέλευσής των μεταναστών που δεν έχουν έρθει νομίμως στην Ελλάδα.

• Η ΝΔ επιμένει πως μπορεί να κατακτήσει την αυτοδυναμία. Τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν δικαιολογούν αυτή την εκτίμηση. Μήπως εκπέμπετε λάθος μηνύματα, βάζοντας έναν, φαινομενικά, μη ρεαλιστικό στόχο;

Όταν απευθύνεσαι στον Ελληνικό Λαό, πρέπει να του λες όλη την αλήθεια και για όλα τα θέματα. Ιδίως μετά την πικρή εμπειρία του «λεφτά υπάρχουν», με την οποία ο κ. Γ. Παπανδρέου εξαπάτησε πολιτικά το Εκλογικό Σώμα. Και η Νέα Δημοκρατία λέει όλη την αλήθεια επιμένοντας να διεκδικεί την αυτοδυναμία. Όχι, φυσικά, λόγω πολιτικής αλαζονείας. Κάθε άλλο. Αλλά και γιατί ο στόχος είναι εφικτός, όπως θα φανεί στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, όταν η συσπείρωση της ήρεμης και υπεύθυνης περίσκεψης θα είναι γεγονός. Αλλά και διότι η Νέα Δημοκρατία οφείλει να αιτιολογήσει στον Ελληνικό Λαό γιατί η αυτοδυναμία της είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος από την δεινή σημερινή κρίση. Και τούτο επειδή η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ είναι αδιανόητη, αφού ουδέν μπορεί να προσφέρει στο μέλλον του Τόπου ο κ. Ευ. Βενιζέλος και οι Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν την κοινωνία και την οικονομία στην καταστροφή, κατά την ομολογία του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη και της κας Β. Παπανδρέου. Και οι καταστροφείς δεν μπορεί να εμφανίζονται σήμερα, με περίσσιο πολιτικό θράσος, ως «επίδοξοι σωτήρες».

• Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε μια ευθεία επίθεση του κόμματός σας προς τον Πάνο Καμένο. Φοβάστε πως η «γέννηση» των Ανεξάρτητων Ελλήνων μπορεί να σας στερήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία;

Δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, για επίθεση. Είναι υπεύθυνη πολιτική αντιπαράθεση, με καθαρώς πολιτικά επιχειρήματα. Και τα επιχειρήματα αυτά είναι, κατά βάση, δύο και εντελώς προφανή: Πρώτον, η πολιτική πρόταση των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» όχι μόνον είναι εντελώς αποσπασματική και ατεκμηρίωτη αλλά οδηγεί την Ελλάδα εκτός ευρώ, υπό καταστροφικούς όρους πτώχευσης. Δεύτερον, η ψήφος προς το νέο αυτό Κόμμα, στο μέτρο που αποτελεί ανάχωμα στην αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, οδηγεί μαθηματικά στη διαιώνιση μιας Κυβέρνησης τύπου «Παπαδήμου». Με απλές λέξεις η ψήφος προς τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» σημαίνει πως αυτός που τη δίνει αποδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι πρέπει να συνεχισθεί η καταστροφική πορεία του σημερινού κυβερνητικού σχήματος, το οποίο μας επιβλήθηκε από την Τρόικα, πέρα και έξω από κάθε έννοια δημοκρατικής αρχής. Πράγμα για το οποίο πρέπει να απολογείται η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ξεκίνησε με άλλα οράματα και άλλες προσδοκίες.

• Ο Αντώνης Σαμαράς έχει εξηγήσει ενδελεχώς τους λόγους για τους οποίους δεν επιθυμεί να συγκυβερνήσει με άλλα κόμματα, μετά τις εκλογές. Γιατί λοιπόν δεν έχει αποκλείσει το σενάριο αυτό, σε περίπτωση που το εκλογικό σώμα δεν δώσει σαφή εντολή;

Ο κ. Σαμαράς το έχει αποκλείσει, και μάλιστα με υπεύθυνο και τεκμηριωμένο τρόπο. Το τόνισα προηγουμένως: Συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ σημαίνει από τη μια πλευρά πολιτική «αξιοποίηση» προσώπων, που έχουν την πλήρη ευθύνη για την τραγική σημερινή κατάσταση. Δηλαδή κάτι αδιανόητο. Και, από την άλλη πλευρά, συγχωροχάρτι προς τα πρόσωπα αυτά για τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες που έχουν, αφού οδήγησαν συνειδητά τη Χώρα και τη κοινωνία στο σημερινό επικίνδυνο αδιέξοδο. Αδιέξοδο το οποία σηματοδοτεί, με συγκλονιστική ευαισθησία, η αυτοκτονία ενός συνανθρώπου μας στα σκαλιά της Πλατείας Συντάγματος. Ύστερα απ’ αυτή τη δραματική εξέλιξη μπορεί να κοιμάται, έστω και ένας πολιτικός, με «ήρεμη συνείδηση»; Και ιδίως εκείνοι που πολιτεύονται με όρους πολιτικής επιβίωσης;

• Υπάρχουν στελέχη, του ΠΑΣΟΚ, με τα οποία θεωρείτε πως η ΝΔ δεν θα έπρεπε, ποτέ ξανά, να δώσει τα χέρια; Προσωπικά, έχετε τέτοιες «κόκκινες γραμμές»;

Νομίζω πως η προηγούμενη απάντησή μου καλύπτει πλήρως αυτήν την ερώτησή σας. Συνοψίζω λοιπόν: Κάθε μορφή πολιτικής ανοχής προς πρόσωπα, που κατέστρεψαν τον Τόπο, δεν είναι νοητή. Κατά συνέπεια, στον Ελληνικό Λαό εναπόκειται να δώσει την απάντηση που αρμόζει και σ’ αυτούς τους πολιτικούς και σ’ όλους εκείνους που τους στηρίζουν, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Έστω και αν δεν το νοιώθουν. Έστω και αν πιστεύουν ότι «προσφέρουν υπηρεσίες» στην Τρόικα.

• Το πρώτο κέντρο υποδοχής-φιλοξενίας μεταναστών, ετοιμάζεται να λειτουργήσει. Από μόνη της μια τέτοια πρωτοβουλία, μπορεί να δώσει οριστική λύση στο ζέον ζήτημα του μεταναστευτικού;

Φυσικά και όχι. Απαιτείται, μεταξύ άλλων, πρωτίστως τροποποίηση του «Δουβίνο ΙΙ» και, κυρίως, πίεση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για να υπογράψει με τις Χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών, ιδίως δε με την Τουρκία, συμφωνίες επανεισδοχής με τη χώρα προέλευσής τους. Και αυτό, φυσικά, δεν μπορεί να γίνει με Υπουργούς όπως ο κ. Μ. Χρυσοχοίδης, ο οποίος όχι μόνον εγκατέλειψε κάθε μορφή πίεσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση προς την κατεύθυνση αυτή, την οποία η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή και εγώ προσωπικώς ως Υπουργός Εσωτερικών είχα ακολουθήσει. Αλλά –και αυτό είναι το σπουδαιότερο- τον Ιούνιο του 2010 συνυπέγραψε με τον τούρκο ομόλογό του τροποποίηση της Συμφωνίας Παπανδρέου – Τζεμ του 2001, με την οποία δέχθηκε «πλαφόν» στον αριθμό λαθρομεταναστών που η Τουρκία πρέπει να δέχεται πίσω.

Δηλαδή 1000 λαθρομετανάστες το χρόνο!! «Θαυμάστε» την «υπευθυνότητα» του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη: Η Τουρκία μας στέλνει πάνω από 100.000 λαθρομετανάστες το χρόνο και ο κ. Μ. Χρυσοχοΐδης την «υποχρέωσε» να δέχεται τους 1000 πίσω… Το μόνο που μπορώ να πω είναι τούτο: Δεν υπάρχει ίχνος πολιτικής ντροπής; Και κάτι άλλο: Η «χρυσόσκονη» των ΜΜΕ δεν έχει, μακροπρόθεσμα, σώσει κανέναν πολιτικό. Απλώς του καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, που κάποια στιγμή εξαφανίζονται, για να φανεί η αλήθεια της πολιτικής τους ανυπαρξίας σ’ όλο της το μεγαλείο.