Σ.Βούλτεψη: Η διάσπαση απομακρύνει την κεντροδεξιά από την αυτοδυναμία

Συνέντευξη: Κώστας Λασκαράτος

«Η εμπειρία από την κυβέρνηση Παπαδήμου υπήρξε οδυνηρή. Η χώρα παραμένει ακίνητη από τον περασμένο Νοέμβριο», διαπιστώνει, με συνέντευξή της στο newsbomb, η δημοσιογράφος και υποψήφια στη Β΄ Αθηνών με τη ΝΔ, Σοφία Βούλτεψη, τονίζοντας πως η ΝΔ χρειάζεται την αυτοδυναμία για να κυβερνήσει τον τόπο.

Η κυρία Βούλτεψη σχολιάζει τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα, υπενθυμίζει τα «έργα και τις ημέρες» του Ευάγγελου Βενιζέλου, μιλά για την πολυδιάσπαση της κεντροδεξιάς, παραδέχεται την απογοήτευση και την οργή του εκλογικό σώματος υπογραμμίζοντας πως το θυμικό είναι κακός σύμβουλος και εξηγεί γιατί πήρε την απόφαση να κατέλθει στην δεύτερη Περιφέρεια της Αθήνας, με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.

Γιατί μια μάχιμη δημοσιογράφος, ξαναμπαίνει στο στίβο της πολιτικής, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, όπου το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί από το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας;

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους που αναφέρετε. Στις κρίσιμες περιόδους υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να θέτεις τις γνώσεις και τις δυνατότητές σου στην υπηρεσία της πατρίδας σου. Όσο για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, αυτή αποτελεί πλήγμα για τη χώρα και όχι για το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Τίποτε καλό δεν μπορεί να βγει από το έλλειμμα συμμετοχής και την αποστασιοποίηση. Αν μπορεί να γίνει κάτι, αυτό πρέπει να γίνει τώρα και με την συμβολή όλων.

Όσο για τη μάχιμη δημοσιογραφία, δεν σκοπεύω να την εγκαταλείψω. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, αλλά πιστεύω ότι η δημοσιογραφία ανταποκρίνεται στην αποστολή της όταν ο δημοσιογράφος, την κρίσιμη ώρα, προστατεύει τον λαό. Δεν αρκεί να δίνεις μόνο πληροφορίες, ούτε απλώς να λες την αλήθεια. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να υψώνουν ασπίδα προστασίας για τον λαό.

Διαπίστωσα, όμως, πως οι έρευνές μου και η αρθρογραφία μου στην «Ελεύθερη Ζώνη» έφθαναν με μοιραία καθυστέρηση στα αυτιά των αρμοδίων, που ως γνωστόν πάντα κωφεύουν. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα με την διόγκωση του ελλείμματος. Ασχολούμαι με το θέμα από τον Οκτώβριο του 2009 και όλα έγιναν (με τον τρόπο που έγιναν) με καθυστέρηση δύο χρόνων. Το ίδιο και με την συμμετοχή των ιδιωτών στο ελληνικό χρέος, που από την αρχή ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε στην χρεοκοπία, αλλά ουδέποτε σχηματίστηκε ένα αρραγές δημοσιογραφικό μέτωπο για να εμποδίσει τέτοιου είδους ολέθριες επιλογές.

Ο Αντώνης Σαμαράς ξεκαθάρισε πως αν δεν κατακτήσει την αυτοδυναμία, θα προσφύγουμε ξανά σε εκλογές. Δεν υπάρχει περίπτωση, αυτή η «απειλή», να γυρίσει μπούμερανγκ στη ΝΔ, σε μια περίοδο κατά την οποία οι πολίτες επιθυμούν σταθερότητα;

Ο Α. Σαμαράς έχει πει πως χρειάζεται η αυτοδυναμία για να κυβερνηθεί η χώρα. Η εμπειρία από την κυβέρνηση Παπαδήμου υπήρξε οδυνηρή. Η χώρα παραμένει ακίνητη από τον περασμένο Νοέμβριο. Το ίδιο το PSI, για το οποίο υποτίθεται ότι σχηματίστηκε η κυβέρνηση συνεργασίας, ουσιαστικά έχει αποτύχει: Δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, οι ιδιώτες – φυσικά πρόσωπα ομολογιούχοι χάνουν τα χρήματά τους, τα CDS ενεργοποιήθηκαν και ουσιαστικά μετά την δυσφήμηση της χώρας έναντι κρατών και ηγετών, οδηγηθήκαμε στη δυσφήμηση της χώρας και έναντι των πολιτών –Ελλήνων και μη– που εμπιστεύθηκαν τα ελληνικά ομόλογα. Το ζήτημα δεν είναι αν θα πάμε σε επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά αν η ακυβερνησία θα οδηγήσει σε επαναλαμβανόμενες εκλογές που όλοι θα προτιμούσαμε να αποφύγουμε.

Ορισμένα δημοσκοπικά ευρήματα δίνουν την πρωτιά στον Ευάγγελο Βενιζέλο –ο οποίος πρωταγωνίστησε στις κυβερνήσεις Παπανδρέου- στο ερώτημα, «ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός;». Έχετε σκεφτεί, τι είναι αυτό που μπορεί να μην έχει κάνει σωστά η ΝΔ;

Αυτή τη χώρα έχει γνωρίσει πολλούς «καταλληλότερους». Προσωπικά, όταν διαβάζω τα ευρήματα των ερευνών όσον αφορά στο συγκεκριμένο ερώτημα, αντιδρώ με ένα… Ωχ!

Ο κ. Βενιζέλος, που αρχικά (ως υπουργός Άμυνας) είχε ταχθεί κατά της προσφυγής στο ΔΝΤ, προσχώρησε στην γνωστή… οδό της σωτηρίας και συνέχισε αποδεχόμενος τα πάντα: Συμφώνησε στην είσοδο των ιδιωτών στο χρέος, δέχθηκε τη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, άφησε να χαθεί το καλοκαίρι του 2011 –παρακολουθώντας τον κ. Παπανδρέου να… κάνει κανό!– έδωσε τις εγγυήσεις στην Φινλανδία (για τις οποίες δεν μιλά κανείς), δέχθηκε τις συμφωνίες της 26ης-27ης Οκτωβρίου για το «κούρεμα» χωρίς να αντιδράσει στο θέμα της απομείωσης των οικονομιών των ομολογιούχων, συμφώνησε με τα περί δημοψηφίσματος, έκλεισε τη συμφωνία για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που πουλήθηκαν έναντι ενός ευρώ και τώρα ζητούν από τους εργαζόμενους να δεχθούν μια ημέρα εργασίας την εβδομάδα. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν «περάσει» στην κοινή γνώμη, αν και είναι προφανές ότι τα περί «καταλληλότερου» είναι αποτέλεσμα προπαγάνδας.

Πόσο ρεαλιστικός είναι ο στόχος της αυτοδυναμίας, από τη στιγμή που η κεντροδεξιά είναι σήμερα πολυδιασπασμένη; Μήπως θα έπρεπε να χτίσετε γέφυρες, έστω και στο παρά πέντε, με ορισμένες δυνάμεις, αντί να επιλέγετε την ολομέτωπη αντιπαράθεση με τα μικρότερα κόμματα του ευρύτερου χώρου;

Χωρίς αμφιβολία, η διάσπαση απομακρύνει την κεντροδεξιά από τον στόχο της αυτοδυναμίας. Και οι «γέφυρες» είναι καλό πράγμα. Πιστεύω, όμως – φαίνεται αυτό από τις συνεχείς μετακινήσεις, προσχωρήσεις, αποχωρήσεις στους περισσότερους πολιτικούς χώρους – πως η διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα έχει εξελιχθεί σε ένα πεδίο ανάπτυξης προσωπικών επιδιώξεων και πολιτικής επιβίωσης. Εξ ου και οι τόσες πολλές… παρθενογενέσεις. Δυστυχώς, είναι ένα στάδιο από το οποίο θα περάσει η χώρα. Στόχος πάντως πρέπει να είναι η ενότητα και όχι ο διχασμός. Όχι μόνο σε κομματικό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο.

Ο κόσμος πιστεύει πως τα κόμματα δεν έχουν λάβει τα μηνύματα των πολιτών. Τα τελευταία δείγματα γραφής των αιρετών στη Βουλή, όπως η τροπολογία για την επιχορήγηση των κομμάτων ή ο συμβιβασμός με τη Siemens, έχουν ενισχύσει την καχυποψία του εκλογικού σώματος. Πώς πιστεύετε πως αυτό θα αντικατοπτριστεί στις κάλπες;

Υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση. Απογοήτευση. Οργή. Για το θέμα των τροπολογιών έγραψα άρθρο με τον τίτλο «Η αυτογελοιοποίηση ως κοινοβουλευτική και πολιτική πρακτική». Το θέμα της Ζήμενς αποτελεί την «ουρά» της επίσκεψης Ρέσλερ στην Αθήνα τον περασμένο Οκτώβριο, όταν διαπίστωσε πως οι συνομιλητές του ούτε το Μνημόνιο είχαν διαβάσει, αλλά ούτε καν με… ποιους το είχαν υπογράψει – οπότε ποιος να διαπραγματευτεί; Όσον αφορά στην επιχορήγηση των κομμάτων (που δίνεται νωρίτερα επειδή έχουμε πρόωρες εκλογές), πρόκειται επίσης για θέμα μέσω του οποίου θέλησαν κάποιοι να προβληθούν, ενώ δεν έκαναν τίποτε όταν μπορούσαν.

Πάντως, το θυμικό είναι κακός σύμβουλος. Οφείλουμε να δούμε την επόμενη μέρα. Να δούμε πώς θα βγούμε από το Μνημόνιο. Και από το Μνημόνιο δεν βγαίνουμε ούτε με επικοινωνιακές κραυγές, ούτε με αυτοπροβολή, ούτε με την οργή. Από το μνημόνιο θα βγούμε αν οι πολιτικοί δουλέψουν με φιλότιμο, φιλοπατρία και γνώσεις –διαπραγματευόμενοι ουσιαστικά και εξασφαλίζοντας έσοδα για τη χώρα– και αν οι πολίτες κάνουν τις επιλογές τους με βάση τις ικανότητες και όχι το πελατειακό σύστημα που τους επιβλήθηκε.