Η πάλη του Φωτός με το Σκοτάδι στη σύγχρονη Ελλάδα του 21ου αιώνα

Κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο, ως μια συνισταμένη ζυμώσεων που συμβαίνουν στο νου μου, με αφορμή γεγονότα της επικαιρότητας.

Γι’ αυτό και προσπαθώ να ξεφύγω από τα άμεσα συναισθήματα που προξενούνται (θετικά ή αρνητικά) άμα τη πρώτη αναγνώσει των γεγονότων:

• Η ομιλία του πρωθυπουργού μας στο Κογκρέσο δεν ήταν απλά μια καλή ομιλία. Θα περάσει στην ιστορία σαν μια ομιλία αναφοράς που δεν άφησε τίποτα αιωρούμενο και αναπάντητο. Με έναν συγκλονιστικά απλό και εύληπτο τρόπο, όπου η ιστορική και η πολιτιστική διάσταση των σχέσεων Ελλάδας – ΗΠΑ πάλευαν με όλα τα στοιχεία της διεθνούς επικαιρότητας, με μια Ελλάδα όχι παρατηρητή αλλά ενεργά συμμετέχουσα σε όλες τις ζυμώσεις, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έκανε τα μέλη του Κογκρέσου να τον χειροκροτούν και να τον συγχαίρουν, ανεβάζοντας το πολιτικό ειδικό βάρος της χώρας μας. Οι πολιτικοί επιστήμονες έχουν ήδη αρχίσει τη μελέτη νομίζω. Εμείς οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες, μάλλον είμαστε υπερήφανοι. Και αν το μυαλό μας κάνει και καμιά σύγκριση, αισθανόμαστε έντονα την ανακούφιση.
• Η βαλκανική και ιδιαζόντως επαρχιώτικη διάσταση του δημόσιου βίου μας, που φανερώθηκε τις προηγούμενες ημέρες είτε με την κατάληψη του Ιερού Βράχου της Αθηναϊκής Ακρόπολης από καιροσκόπους διαδηλωτές γνωστής παράταξης, είτε από δυνάμεις του σκοταδισμού που λυμαίνονται ελληνικά ΑΕΙ γκρεμίζοντας χώρους παιδείας και χτίζοντας μπάχαλο – αμφισβητώντας εν τοις πράγμασι ψηφισμένους νόμους, μας οδηγεί σε απαισιόδοξες σκέψεις! Θα μπορέσουμε άραγε, με όποια κυβέρνηση, να ξεπεράσουμε την αντιδυτική μας γραφικότητα και να πάψουμε να βάζουμε τον πήχη λίγο πιο πάνω από χώρες που απλώς γειτνιάζουν μ’ εμάς; Μπορούμε επιτέλους να γίνουμε μια χώρα δυτικού τύπου, με την αξιακή έννοια του όρου; Ή μήπως, η ελπίδα του πρωθυπουργικού λόγου στο Κογκρέσο θα σκοντάφτει μόνιμα σε πολιτισμικά μας εμπόδια;
• Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, νοσεί εδώ και δεκαετίες. Οι φιλότιμες προσπάθειες της Νίκης Κεραμέως που διαδέχτηκαν τις φιλότιμες προσπάθειες της Άννας Διαμαντοπούλου και της Μαριέττας Γιαννάκου, για να καρπίσουν θέλουν χρόνο, σε βάθος μιας ή περισσότερων γενεών. Κι όμως... Η ποιότητα της ελληνικής παιδείας μπορεί να μας δείξει το ποτήρι «μισογεμάτο». Έπεσε στην αντίληψή μου έρευνα που αφορά τις εθνικότητες καθηγητών και ερευνητών στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Στα, δικαίως ή αδίκως, θεωρούμενα καλά πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου. Στις ΗΠΑ λοιπόν, το 1/3 των καθηγητών έχουν τελειώσει Πανεπιστήμιο εκτός ΗΠΑ. Και το πλέον εντυπωσιακό της έρευνας είναι το ποσοστό των Ελλήνων καθηγητών στις ΗΠΑ που δεν είναι απόφοιτοι αμερικανικών πανεπιστημίων, τουλάχιστον σε προπτυχιακές σπουδές: μόνο το Ισραήλ ξεπερνά την Ελλάδα - και μάλιστα οριακά - σε καθηγητές στις ΗΠΑ σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας και σε σχέση με τους σπουδαστές που πηγαίνουν εκεί για σπουδές.
• Πώς εξηγείται άραγε, το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο στην Ελλάδα παράγει υψωμένες «γροθιές» διαδηλώσεων και «βαριοπούλες» που ουρλιάζουν δικαιωματικά, να παράγει ταυτόχρονα και τους ανθούς της επιστήμης και του πνεύματος παγκοσμίως;

Η ποιότητα της ομιλίας του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, είναι μια εκπληκτική φανέρωση: η πάλη του φωτός με το σκοτάδι, εντός μας, είναι διαρκής και πολύ σκληρή. Πρέπει να νικήσει το φως, η πρόοδος, η αλήθεια και η ζωή! Γένοιτο!