Γιατί οι δημοσκοπήσεις δεν καταγράφουν πολιτική ανατροπή;

Βεβαίως οι δημοσκοπήσεις δεν είναι εκλογές. Και βεβαίως οι εκλογές δεν κερδίζονται μόνο με την μελέτη των ερευνών κοινής γνώμης. Είναι όμως χρήσιμα εργαλεία για να μπορέσουν τα κομματικά επιτελεία να χαράξουν στρατηγικές που να αφουγκράζονται το αίσθημα της κοινωνίας.

Ποιο είναι λοιπόν το αίσθημα της κοινωνίας αυτή την περίοδο; Διαπιστωμένη απαισιοδοξία για τα ζητήματα της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας, γκρίνια κυρίως για τα θέματα της οικονομικής επιβίωσης. Προβληματισμός για τα θέματα υποκλοπών και διαφθοράς, αλλά σίγουρα όχι ρεύμα πολιτικής ανατροπής. Κάτι τέτοιο δεν αποτυπώνεται προσώρας. Και βεβαίως το ερώτημα του «ενός εκατομμυρίου» είναι: γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν την φθορά της κυβέρνησης σε τέτοιο σημείο που να μπορέσουν να γυρίσουν τούμπα το πολιτικό σκηνικό;

Το ΠΑΣΟΚ είναι μόνο του μια ιδιάζουσα περίπτωση που χρίζει ειδικής μελέτης. Για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως εδώ και 3,5 χρόνια το ερώτημα παραμένει «καυτό» και αναπάντητο και στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου.

Αρκετοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι ακόμα υπάρχει στην ελληνική κοινωνία το «αντι ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο υπό την έννοια των επιλογών που πλήγωσαν την εκλογική δεξαμενή όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην εξουσία. Είναι όμως μόνο αυτό ή μήπως φταίει και η μονοθεματική αντιπολιτευτική ατζέντα της Κουμουνδούρου που περιορίζεται στα θέματα των υποκλοπών και των σκανδάλων τύπου Πάτση;

Οι παλαιοί πολιτικοί αναλυτές και εκλογολόγοι πιστεύουν ότι «τις εκλογές τις κερδίζουν οι στόχοι κι όχι οι φόβοι». Οι «καθαρές υποσχέσεις» επί το λαϊκότερον, οι μικρές αλήθειες… Για να γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το χαμένο έδαφος, δεν αρκεί η αποδυνάμωση της Ν.Δ.

Σε συνθήκες κανονικότητας ή σχετικής κανονικότητας αν θέλετε, οι πολίτες επιλέγουν το κόμμα και τον αρχηγό που πιστεύουν ότι μπορεί να τους προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής. Πρακτικά, αυτόν που θα τους εξασφαλίσει θέσεις εργασίας και λιγότερη φορολογία. Σε συνθήκες «πολεμικής οικονομίας» οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από την υπάρχουσα πολιτική ηγεσία που κυβερνά. Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις η ΝΔ έχει καλή… μαγιά που δύσκολα μπορεί να αλλοιωθεί.

Προφανώς τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο, αλλά για να υπάρξει αυτό που λέμε πολιτική αλλαγή χρειάζονται θετικές ειδήσεις με απτά και προσγειωμένα αποτελέσματα. Το «σύνδρομο του δημοψηφίσματος» και το ιστορικό του προηγούμενο μπερδεύει και τρομάζει το εκλογικό σώμα. Η αντιπολίτευση του τύπου «στη ΝΔ είναι όλοι διεφθαρμένοι» και «ο Μητσοτάκης παρακολουθεί και τον ψιλικατζή της γειτονιάς» δεν αλλάζουν προς το καλύτερο την ποιότητα ζωής του μέσου Έλληνα. Ο Έλληνας πείθεται με το «πάμε μαζί να κάνουμε αυτό» και με το «λέμε όχι γιατί έτσι… ».

Προφανώς τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ισχύει σε λίγους μήνες αν η σημερινή κυβέρνηση δεν καταφέρει να δημιουργήσει συνθήκες – έστω – σχετικής κανονικότητας και με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί μεν να μην έχει πιάσει το επιθυμητό ταβάνι, διατηρεί όμως σε όλες τις δημοσκοπήσεις εδώ και 3,5 χρόνια ένα «μπετοναρισμένο» και αξιοπρόσεκτο ποσοστό.