Ναυάγιο στην Πύλο - ΣΥΡΙΖΑ: Η τραγωδία «πάγωσε» τα πάντα - Στην Καλαμάτα ο Τσίπρας

Προβληματισμό, μεγάλη θλίψη, αλλά και την απαίτηση για αλλαγή του τρόπου με τον οποίο η Ευρώπη αντιμετωπίζει τις μεταναστευτικές ροές, έχει στην Κουμουνδούρου το τραγικό ναυάγιο της Πύλου, με τους δεκάδες νεκρούς και τους εκατοντάδες αγνοούμενους που βρίσκονταν στο αλιευτικό.

Με το που ενημερώθηκε για το τρομακτικό ναυάγιο, ο Αλέξης Τσίπρας σταμάτησε την προεκλογική του δραστηριότητα. Μάλιστα, εξήγησε ο ίδιος στους πολίτες που είχαν συγκεντρωθεί για να τον ακούσουν στον Άγιο Νικόλαο, στην Κρήτη, ότι η εκδήλωση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Μάλιστα, στα λόγια που χρησιμοποίησε υπήρχαν σαφέστατες αιχμές προς όλους όσοι έχουν οδηγήσει με τις πολιτικές τους σε τέτοιες καταστάσεις. «Φαίνεται ότι στις μέρες μας, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την ίδια αξία. Κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τη ράτσα σου, το χρώμα σου, την καταγωγή σου», σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό και από την παραπάνω τοποθέτηση του, η σημερινή του επίσκεψη στην Καλαμάτα, στον χώρο που μεταφέρονται οι διασωθέντες μετανάστες από το τραγικό ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, αρχικά και στη συνέχεια στην ενημέρωση που θα του παράσχουν οι αρμόδιες Αρχές για την πορεία της επιχείρησης διάσωσης, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο λόγος δεν είναι άλλος, παρά το γεγονός ότι στην Κουμουνδούρου είχαν πολλές φορές υπογραμμίσει πως η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν κινούνταν προς τη σωστή κατεύθυνση, όσον αφορά το μεταναστευτικό.

Σε αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί κοινή ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης και ασύλου που θα λαμβάνει υπ’ όψιν και τα κύματα των μελλοντικών κλιματικών προσφύγων. Είναι ενάντια στη λογική της «Ευρώπης-φρούριο» και τις παράνομες και απάνθρωπες -όπως τις χαρακτηρίζει- επαναπροωθήσεις, ζητώντας τον σεβασμό στη ζωή και στην αξιοπρέπεια όλων, αλλά και την εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και της Σύμβασης της Γενεύης.

Ζητάει, επίσης, την αναθεώρηση του Κανονισμού του Δουβλίνου και τη θέσπιση ενός δίκαιου και δεσμευτικού πλαισίου διαμοιρασμού των ευθυνών και μετεγκατάστασης που δεν θα επιβαρύνει αποκλειστικά τις χώρες πρώτης εισόδου.