Προϋπολογισμός: Οι τρεις πυλώνες του σχεδίου της Νέας Αριστεράς

Όπως ανέφερε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του νέου φορέα που σχηματίστηκε μετά την αποχώρηση των έντεκα βουλευτών και χιλιάδων μελών και στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ, θέλησε να δείξει ότι υπάρχει σχέδιο για το αύριο και όχι μόνο «φωνές» απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.

«Η Νέα Αριστερά εκπροσωπεί τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και το σαφές πολιτικό σχέδιο για το που πρέπει να πάει η χώρα. Σχέδιο για την κλιματική δικαιοσύνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, την επανεκκίνηση της Δημοκρατίας», σημείωσε ο κ.Χαρίτσης.

Παράλληλα, τόνισε πως «δεν θα μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Γιατί το σχέδιό μας συγκρούεται με τα συμφέροντα της αδράνειας και της κερδοσκοπίας. Χτυπά τον πυρήνα της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δεξιάς. Εμπνέει αυτούς που παράγουν τον πλούτο».

Αναλυτικά οι άξονες του σχεδίου της Νέας Αριστεράς

Πρώτος Πυλώνας. Αναπτυξιακό κράτος.

Με πρώτο και κύριο στόχο ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο.

Το κύριο εργαλείο εδώ είναι το Ταμείο Ανάκαμψης. Αλλά οι κόμβοι του είναι η στροφή στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, η καταπολέμηση της ακρίβειας μέσω αποφασιστικών παρεμβάσεων και όχι μέσω επιδοτήσεων που εξανεμίζονται, οι τολμηρές δημόσιες επενδύσεις και οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα θωρακίζουν τη χώρα από τα επόμενα επεισόδια της κλιματικής και οικονομικής κρίσης.

Το Αναπτυξιακό κράτος επενδύει στους ανθρώπους της χώρας.

Και ειδικά στους νέους υψηλών δεξιοτήτων.

Εξασφαλίζει τη δανειοδότηση καινοτόμων και εξωστρεφών επιχειρήσεων, παρεμβαίνει στην αγορά εργασίας ώστε οι μισθοί να ανταποκρίνονται στα προσόντα και στον κόπο των εργαζομένων, αξιοποιεί εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους για συγκεκριμένες προτεραιότητες: υγεία, παιδεία, δημόσιες υποδομές.

Το αναπτυξιακό κράτος δεν κατεδαφίζει τη δημόσια δωρεάν παιδεία για να σηκώσει μετά τα χέρια και να πει «α, τώρα πρέπει να τη βοηθήσουμε μέσα από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την επιβολή διδάκτρων». Επενδύει στην ενδυνάμωση, στην αναβάθμιση, στην επέκταση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ως έναν κρίσιμο κρίκο για την αναγέννηση της χώρας.

Το αναπτυξιακό κράτος εντοπίζει τις επερχόμενες κρίσεις και τις αντιμετωπίζει. Κατευθύνει κονδύλια για την ανέγερση νέων κατοικιών, θέτει φραγμούς στην ανεξέλεγκτη βραχυχρόνια μίσθωση, συνεργάζεται με την Τοπική Αυτοδιοίκηση καταπολεμώντας τις περιφερειακές ανισότητες, παίρνει -όπως είναι η τάση στο σύγχρονο κόσμο- την κατάσταση στα χέρια του σε κρίσιμους τομείς, όπως αυτός της ενέργειας.

Το αναπτυξιακό κράτος έχει ως γνώμονα η ανάπτυξη να υπηρετεί την κοινωνία. Όχι το αντίστροφο.

Δεύτερος Πυλώνας. Κοινωνικό κράτος.

Με πρώτο και κύριο στόχο την άμβλυνση των ανισοτήτων.

Με μια φορολογική πολιτική που δεν θα συντηρεί το αντικοινωνικό φαινόμενο οι έμμεσοι φόροι να είναι υψηλότεροι από τους άμεσους.

Που δεν θα φορολογείται περισσότερο η εργασία από τα κέρδη.

Που δεν θα σηκώνουν το βάρος μόνο οι μισθωτοί εργαζόμενοι.

Μια φορολογική πολιτική δηλαδή που θα στηρίζεται σε ένα δίκαιο αναδιανεμητικό σύστημα. Όπου το νομοθετικό πλαίσιο, οι ψηφιακές δυνατότητες και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί θα οδηγούν στη φορολόγηση του υπέρμετρου πλούτου και στην εμπέδωση της βεβαιότητας ότι κάθε ευρώ που εισπράττει το κράτος επιστρέφει στους πολίτες με την παροχή υπηρεσιών που αναλογούν στις απαιτήσεις τους.

Για μια κοινωνική πολιτική που θα εστιάζει σε αυτούς που την έχουν ανάγκη και θα εξασφαλίζει ότι τα μόνιμα επιδόματα θα ανταποκρίνονται στις διακυμάνσεις των πληθωριστικών αυξήσεων.

Για την αποφασιστική ενίσχυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε επίπεδα ανάλογα με την πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ.

Για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον κόσμο που εργάζεται και παράγει. Με συλλογικές διαπραγματεύσεις, πλήρη εργασιακά δικαιώματα, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στα ημερομίσθια.

Για να είναι η στέγη και η θέρμανση δικαίωμα για όλους. Με επιβολή πλαφόν και έλεγχο της κερδοσκοπίας στις εταιρείες ενέργειας που οδηγούν στον εκτροχιασμό των τιμών και την πληθωριστική έκρηξη.

Για να υπάρχουν κανόνες που θα ισχύουν για όλους.

Τρίτος Πυλώνας. Πράσινη Μετάβαση.

Το κράτος, η χώρα μας, πρέπει άμεσα να προχωρήσει σε ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο κλιματικής μετάβασης – ο κλιματικός νόμος της κυβέρνησης απέχει προφανώς έτη φωτός από αυτό το στόχο.

Ένα σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους.

Πρώτον, τον σχεδιασμό υποδομών για τη διαχείριση των οξύτατων πλημμυρικών φαινομένων και άλλων ακραίων καιρικών φαινομένων.

Δεύτερον, την στήριξη της αγροτικής παραγωγής για την αναστροφή της ερημοποίησης της υπαίθρου.

Τρίτον, την ολοκλήρωση του χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού που έχει παγώσει εδώ και 4 χρόνια.

Τέταρτον, ένα νέο ενεργειακό μοντέλο στηριγμένο στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και στην αποκεντρωμένη τοπική παραγωγή των ενεργειακών κοινοτήτων.

Πέμπτον, την στροφή του ελληνικού τουρισμού προς την περιβαλλοντική βιωσιμότητα και την εγχώρια παραγωγή.

Έκτον, επενδύσεις στις πράσινες δημόσιες μεταφορές και στο πρασίνισμα των πόλεων.

Για να πετύχουμε όμως τους έξι αυτούς στόχους υπάρχει μία προϋπόθεση:

Η πράσινη μετάβαση να είναι κοινωνικά δίκαιη, να στηρίζεται στη συμμετοχή των πολιτών, να είναι δημοκρατικά σχεδιασμένη και να έχει ως γνώμονα τη θωράκιση της κοινωνίας- όχι των κερδών συγκεκριμένων συμφερόντων.