«Χάρισμα σας το συναίσθημα του φόβου»! - Απεργούμε και βγαίνουμε μπροστά για τη ζωή μας!

Γράφει ο Θανάσης Γκώγκος

Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων και της Γραμματείας του ΠΑΜΕ

Το σύνθημα «δε θα ζήσουμε με τα ψίχουλα» δεν είναι ακριβώς μια επικοινωνιακή ατάκα, δε δίνεται για να ντοπαριστούν οι εργαζόμενοι μπροστά στην απεργία στις 28 Φλεβάρη ούτε αποτελεί κάποια υπερβολή.

Συνειδητοποιούμε τι γίνεται αυτές τις μέρες σε κάθε εργατική-λαϊκή οικογένεια;

Συζητάμε το χειμώνα του 2024 αν θα ζεσταθούμε και πόσο, βρισκόμαστε με το χρονόμετρο στο χέρι κοιτώντας το θερμοσίφωνο, μελετάμε χρωματιστούς αλγόριθμους της ΔΕΗ μήπως και μετριάσουμε το κόστος της ενέργειας, παρακολουθούμε τις τιμές στα ράφια των super market κάνοντας τις προσθέσεις από μέσα μας, αναζητάμε τις προσφορές μετρώντας τα δεκάλεπτα του ευρώ, περιορίζουμε συνολικά την κάλυψη των αναγκών μας σε άλλες δραστηριότητες όχι μόνο γιατί είναι στριμωγμένη η κατάσταση τώρα αλλά και από φόβο μπροστά σε ένα απροσδιόριστο μέλλον που προδιαγράφεται.

Η ακρίβεια στις τιμές των βασικών αγαθών που βασανίζει κάθε εργατική-λαϊκή οικογένεια δεν είναι ένα αταξικό πρόβλημα που μας έρχεται ως καιρικό φαινόμενο, καθώς τόσο στην αφετηρία της όσο και στο ποιους επηρεάζει, έχει σαφή ταξικό χαρακτήρα και πρόσημο.

Έχουμε στέρηση αγαθών αυτή την περίοδο; Πηγαίνουμε στα super market, στις λαϊκές αγορές και υπάρχει έλλειψη προϊόντων; Προφανώς όχι! Υπάρχει επάρκεια αγαθών αλλά την ιδία στιγμή οι τιμές τους αναβαίνουν κατακόρυφα. Με βάση αυτό επανέρχεται από το παρελθόν η θέση πως η ακρίβεια είναι εισαγόμενη, ότι είναι πέρα και έξω από τη θέληση της εκάστοτε κυβέρνησης ή των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.

Την ιδία στιγμή που παρατηρείται επάρκεια αγαθών, ακριβώς την ίδια ώρα εντοπίζεται ανεπάρκεια στους μισθούς και στα χρήματα που έχουμε στις τσέπες μας. Σε αυτό το έδαφος καλλιεργούνται και καταγράφονται γνωστές απόψεις, που λένε τι; Ότι ενδεχόμενες αυξήσεις στους μισθούς και συνολικά στο εισόδημα ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, είναι επικίνδυνες και αντιπαραγωγικές.

Αναφέρουν πως οι αυξήσεις στους μισθούς προκαλούν επιπτώσεις στην παραγωγική διαδικασία των προϊόντων, τέτοιες που επηρεάζουν την τιμή πώλησης τους. Με βάση αυτό δημιουργείται μια ανάστροφη κίνηση ότι τάχα οι αυξήσεις στους μισθούς οδηγούν σε αυξήσεις στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, καταλήγοντας σε ένα επικίνδυνο συμπέρασμα που θέλει τους εργαζόμενους να φταίνε για ενδεχόμενες νέες ανατιμήσεις, να είναι υπόλογοι και εκτός πραγματικότητας εφόσον διεκδικούν αυξήσεις.

Ενοχοποιούν δηλαδή τα αιτήματα που έχουν διεκδικητικό περιεχόμενο και παράλληλα θέτουν ως απαγορευτικό κάθε αίτημα που ξεφεύγει από τη θέληση και τα ψίχουλα της κυβέρνησης.

Η λεγόμενη δημοσιονομική ισορροπία είναι μια λεκτική ακροβασία που στην πράξη θέλει τους πολλούς να κρατούν στην καμπούρα τους τα κέρδη των λίγων.

Τα κέρδη τους είναι η πηγή για το κάθε ζόρι που τραβάει ο εργαζόμενος λαός. Τα κέρδη τους είναι αυτά που οδηγούν σε εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών που ένα χρόνο μετά ψάχνουμε ακόμα τον ένοχο στα βιβλία της συγκάλυψης. Τα κέρδη τους είναι αυτά που δεν αφήνουν χώρο για έργα στην πολιτική προστασία ώστε σε κάθε εποχή του έτους να μετράμε νεκρούς και ζημιές σε λαϊκά σπίτια, στην παραγωγή, σε υποδομές.

Οι αγώνες που αναπτύσσονται σε αρκετούς κλάδους και χώρους δουλειάς αυτήν την περίοδο έχουν ως βάση το αίτημα για αυξήσεις στους μισθούς με ιδιαίτερα ενθαρρυντικό στοιχείο την αυξημένη συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα των νέων σε ηλικία, αυτών δηλαδή που έχουν βγει στην παραγωγή με τους χειρότερους όρους δουλειάς.

Κόντρα στην κρατική καταστολή, κόντρα στην εργοδοτική βία που τη βλέπουμε κατάματα σε κανονισμούς εργασίας και επιχειρησιακές συμβάσεις με όρους σκλαβιάς, απέναντι στις απολύσεις εργαζομένων επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν τις 3ετίες τους και απέναντι στα funds που αρπάζουν τα σπίτια και το βιός των λαϊκών ανθρώπων, οι αγώνες που αναπτύσσονται αποτελούν ελπίδα και υγεία.

Οι κινητοποιήσεις των αγροτών που διεκδικούν αντίστοιχα την προστασία του εισοδήματος τους, οι κινητοποιήσεις στην παιδεία και στην υγεία ώστε να μην πληρώνουμε χρυσάφι τα αυτονόητα δικαιώματα είναι μέρος μιας οργής που συσσωρεύεται.

Η απεργία στις 28 Φλεβάρη είναι μέρα που θα συναντηθεί η οργή με τη μαχητική διεκδίκηση, είναι μέρα που θα συγκεντρωθούν σε μια πανελλαδική-πανεργατική κινητοποίηση όλοι οι κλάδοι μαζί διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς «εδώ και τώρα», θα φωνάξουμε ξανά ότι στο έγκλημα των Τεμπών δε θα επιτραπεί κανένα κουκούλωμα, ότι δε θα παζαρέψουμε τη ζωή μας μπροστά στα κέρδη τους.

Οι καιροί μας θέλουν με τα κεφάλια.. έξω!