Ο Κώστας Σημίτης και η τύχη που «για μια φορά υπήρξε μεγαλόψυχη»
Ο αποχαιρετισμός στον Κώστα Σημίτη που πραγματοποιήθηκε χθες Πέμπτη στη Μητρόπολη Αθηνών και στο Α' Νεκροταφείο έγινε στο κλίμα αξιοπρέπειας και σοβαρότητας που άρμοζε στον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό.
Η Μητρόπολη γέμισε από νωρίς με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, παλιούς συντρόφους του Κώστα Σημίτη, εκπροσώπους της κυβέρνησης, αλλά και όλων των κομμάτων που ιστορικά έχουν υπάρξει ορκισμένοι πολιτικοί αντίπαλοι με τον Κώστα Σημίτη.
Η ατμόσφαιρα εντός της Μητρόπολης ήταν, όπως ήταν λογικό ιδιαίτερα βαριά. Τα συγκινητικά λόγια που ακούστηκαν στους επικήδειους, συμπυκνώθηκαν στην όμορφη κατακλείδα του σπουδαίου καθηγητή Κωνσταντίνου Τσουκαλά που μίλησε με λόγια γεμάτα σοφία και βαθύ συναίσθημα για τον θάνατο του φίλου του, Κώστα:
«Δεν μπορούσε ίσως ποτέ να φανταστεί ο Κώστας Σημίτης ότι στους Αγίους Θεοδώρους, στο σπίτι σας, με θέα την ομορφιά της ελληνικής θάλασσας, θα άφηνε την τελευταία του πνοή και ότι το τελευταίο πράγμα που αντίκρισε είναι η θάλασσα που λάτρεψε. Ίσως λοιπόν για μια φορά η τύχη να υπήρξε δίκαιη ίσως και μεγαλόψυχη, ο “ψυχρός αποστασιοποιημένος” υποτίθεται Σημίτης επέστρεφε στην αδρή αγκαλιά τής παιδικής του αισθαντικότητας».
Αντίθετα, το κλίμα ήταν διαφορετικό λίγα μέτρα παραέξω, στην πλατεία Μητροπόλεως, εκεί όπου ήταν συγκεντρωμένοι δεκάδες φίλοι συνοδοιπόροι και υποστηρικτές του Κώστα Σημίτη. Όχι επειδή δεν υπήρχε συγκίνηση και λύπη για τη φυγή του πρώην πρωθυπουργού, η οποία σηματοδότησε και μια ολόκληρη εποχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αλλά επειδή η επιμνημόσυνη δέηση μετατράπηκε σε ένα σημείο συνάντησης και επανένωσης μετά από πολλά χρόνια «συντρόφων» που είχαν χαθεί, είτε λόγω της αδυσώπητης καθημερινότητας, είτε λόγω των συνταρακτικών πολιτικών αλλαγών της προηγούμενης δεκαετίας που μετατόπισε μεγάλες μάζες από το ΠΑΣΟΚ του οποίου ηγήθηκε ο Κώστας Σημίτης.
Όταν η σορός του Κώστα Σημίτη μεταφέρθηκε στο Α' Νεκροταφείο, η συνειδητοποίηση της απώλειας για όσους ακολούθησαν την πομπή ήταν πιο αισθητή. Τα δάκρυα, όχι μόνο των μελών της οικογένειάς του, αλλά και στενών συνεργατών του όπως ο Δημήτρης Ρέππας, αποτύπωσαν αυτό το συναίσθημα. Ο Κώστας Σημίτης, αναπαύεται από χθες πλάι στον άνθρωπο που υπήρξε ηγέτης και μέντοράς του, αλλά και εσωκομματικός αντίπαλός του: τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Όλοι όσοι βρέθηκαν χθες στην κηδεία του Κώστα Σημίτη συνηγόρησαν ότι μαζί του κλείνει και ένας κύκλος της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας με πολλούς συμβολισμούς, θετικούς και αρνητικούς, οι οποίοι όμως διαμόρφωσαν σε τεράστιο βαθμό τη χώρα στην οποία ζούμε σήμερα.
Αντί επιλόγου, κλείνουμε με κάποια αποσπάσματα από τον συγκλονιστικό επικήδειο λόγο του σπουδαίου καθηγητή Κωνσταντίνου Τσουκαλά, που μίλησε με τρυφερότητα για το νεαρό αγόρι που λεγόταν Κώστας και που συνάντησε ένα απόγευμα στην πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι για να παίξουν... μπάλα.
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ο Σημίτης επέστρεψε στην αδρή αγκαλιά τής παιδικής του αισθαντικότητας»
«Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ο αποχαιρετισμός», είπε αρχικά ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσουκαλάς που αναφέρθηκε εκτενώς σε εικόνες της προσωπικής σχέσης τους με τον Κώστα Σημίτη από τα παιδικά χρόνια τους και έπειτα. Όπως καταγράφει η ΕΡΤ, είπε ότι πρωτογνώρισε τον Κώστα Σημίτη όταν ο Νίκος Πουλαντζάς -που ήταν συμμαθητής του πρώην πρωθυπουργού στο Πειραματικό-, ήρθε και τον κάλεσε να γνωρίσει τον Κώστα Σημίτη μετά το ποδόσφαιρο. «Πράγματι παίξαμε ποδόσφαιρο στην οδό Αναγνωστοπούλου δίπλα στην πλατεία Δεξαμενής και από εκεί άρχισα και εγώ να συναγελάζομαι και με τον Σημίτη».
Είπε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι μετά από τόσες δεκαετίες θα βρισκόταν εκείνος εδώ για να αποχαιρετήσει τον Κώστα Σημίτη «και μαζί με αυτόν μια ολόκληρη εποχή», «ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια, έναν “μετα-κόσμο” που προσλαμβάνεται πλέον με τη μορφή αχνών και δυσερμήνευτων σημάτων που δεν ξέρουμε ακριβώς τι πάνε να πουν».
Σε έντονα προσωπικό τόνο ο κ. Τσουκαλάς είπε ότι ο αποχαιρετισμός γίνεται ακόμα πιο δύσκολος γιατί στα δικά του μάτια ο εκλιπών «δεν ταυτίζεται με κανένα τρόπο με την εικόνα που προβάλλεται μέσα από την πλημμυρίδα των δημοσιευμάτων -εγκωμιαστικών ή μη δεν έχει σημασία-, που ακολούθησαν την είδηση του θανάτου του, γιατί στο βάθος εγώ πιστεύω ότι ο Σημίτης ήταν ένας άλλος άνθρωπος, παρέμενε πάντα ένας ιδιωτικός άνθρωπος, ένας τρυφερός άνθρωπος, ένας συναισθηματικός, σεμνός άνθρωπος που ασχολιόταν με τον περίγυρό και δεν το έδειχνε ποτέ. Έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τους άλλους χωρίς να αφήσει ποτέ να εννοηθεί δημόσια ότι αυτό έκανε».
Είπε μεταξύ άλλων ότι ο Κώστας Σημίτης ήταν «έμμονα προσανατολισμένος στην ανάγκη βελτίωσης της χώρας μας, εξέφραζε την βαθιά πεποίθηση ότι η δημοκρατική Ελλάδα πρέπει να λειτουργεί μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, όχι για λόγους που αναφέρονται στο παρελθόν στην αρχαία Ελλάδα, αλλά για λόγους που αναφέρονται στο παρόν και κυρίως στο μέλλον». «Η αδιαπραγμάτευτη σημασία της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, η επέκταση και ο εμπλουτισμός του κοινωνικού κράτους και η ιδιαίτερη σημασία που απέδιδε στην κοινωνία των πολιτών και στον πολιτισμό εξέφραζαν πεποιθήσεις που παρέμειναν αμετακίνητές και γι’ αυτό δεν άφηνε τίποτα στην τύχη». «Ίσως», εξήγησε ο κ. Τσουκαλάς, «γιατί οι τύχη στερείται αξιακών προδιαγραφών, δεν υπόκειται σε κανόνες, είναι άναρχη και συχνά είναι και άδικη. Έτσι κατά κάποιο τρόπο Σημίτης προσπαθούσε όχι να πάρει την τύχη με το μέρος του, αλλά να καλλιεργήσει ο ίδιος ορθολογικά τα προϊόντα της τύχης».
«Ήρθε όμως μία στιγμή, αλίμονο, που ο προγραμματισμός της τύχης έμεινε στον αέρα», συνέχισε μιλώντας για τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού: «…δεν μπορούσε ίσως ποτέ να φανταστεί ο Κώστας Σημίτης ότι στους Αγίους Θεοδώρους, στο σπίτι σας, με θέα την ομορφιά της ελληνικής θάλασσας, θα άφηνε την τελευταία του πνοή και ότι το τελευταίο πράγμα που αντίκρισε είναι η θάλασσα που λάτρεψε. Ίσως λοιπόν για μια φορά η τύχη να υπήρξε δίκαιη ίσως και μεγαλόψυχη, ο “ψυχρός αποστασιοποιημένος” υποτίθεται Σημίτης επέστρεφε στην αδρή αγκαλιά τής παιδικής του αισθαντικότητας».