Σοκ ή δέος για τη Νέα Δημοκρατία;

Μόνο έτσι μπορεί κανείς να περιγράψει τις απίστευτες παρασκηνιακές διεργασίες και τα αποτελέσματα τους που συντελούνται εν μέσω θέρους στη Νέα Δημοκρατία, την ώρα που Σαμαράς και Στουρνάρας προσπαθούν να διασώσουν το καράβι που ονομάζεται Ελλάς.

Μετά τα όσα συνέβησαν τον Ιούλη και τα απόνερα τους συντηρούν ακόμα τις παραπολιτικές στήλες (βλ. Νικολόπουλος), δε λέει να κοπάσει το κύμα ενδιαφερομένων αλλά και τζογαδόρων γύρω από την καρέκλα του Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής. Όμως αλήθεια, έχει τόσο σημασία το ποιος θα κάτσει στην καρέκλα ή το τι νοοτροπίες και αλλαγές είναι διατεθειμένος να κάνει; Διότι μέχρι τώρα έχουμε ακούσει παρέλαση ονομάτων δίχως κανένας να έχει παρουσιάσει ένα όραμα για το κόμμα.

Όλοι προσπαθούν στο τέλος να κερδίσουν με τη φανέλα αλλά κανένας δεν υπόσχεται πως θα κοπιάσει για να δημιουργήσει κάτι νέο. Και εδώ γεννάται ένα βασικό ερώτημα. Θέλει η Νέα Δημοκρατία μία συντηρητική επιλογή που απλά θα βολέψει κάποιον που έμεινε δίχως Υπουργείο ή έχει ανάγκη από κάποιον απαλλαγμένο από το άγχος της πρώτης γραμμής που να παράξει έργο; Με απλά λόγια, πρέπει ο επόμενος Γραμματέας να είναι Βουλευτής ή κάποιο εξωκοινοβουλευτικό στέλεχος που να αφοσιωθεί στην αναδιοργάνωση του κοιμώμενου δεινόσαυρου της Συγγρού;

Μέχρι και αυτή την ώρα, οι τάσεις είναι δύο. Η πρώτη λογική, που τρέμει τις αλλαγές και επιθυμεί όσο το δυνατόν λιγότερες αλλαγές στο κόμμα, στηρίζει την επιλογή του να εκλεγεί κάποιος κοινοβουλευτικός ως διάδοχος του Ανδρέα Λυκουρέντζου με προφανή στόχο να διαχειρίζεται την κοινοβουλευτική ομάδα. Το γεγονός αυτό πάντως δεν αναμένεται να χαροποιήσει το Θανάση Μπούρα, ο οποίος εξελέγη μάλλον για τον ίδιο λόγο Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Η δεύτερη τάση και πιθανώς αυτή που έχει να δώσει περισσότερα τη δεδομένη χρονική στιγμή, ζητά άμεσα ρήξεις και ανατροπές μέσα στο ίδιο το κόμμα, αναγνωρίζοντας πως οι δομές του έχουν ξεπεραστεί και επιθυμώντας αλλαγές πριν η Νέα Δημοκρατία έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ. Πάνω σ’ αυτή τη λογική, αρκετά στελέχη επισημαίνουν πως είναι ζωτικής σημασίας ο επόμενος Γραμματέας να είναι πλήρους απασχόλησης και ως εκ τούτου εξωκοινοβουλευτικός όπως συμβαίνει σε αρκετά κόμματα του εξωτερικού προκειμένου να δώσει όλο το βάρος του στην αναδιοργάνωση του κόμματος. Μόνον έτσι ίσως κάτι να μπορέσει τελικά να λειτουργήσει ξανά τα αραχνιασμένα γραφεία τις Συγγρού και να δώσει νέα πνοή στις ξεχασμένες γαλάζιες Γραμματείες και Οργανώσεις. Στα συν του σκεπτικού αυτού, πως η ύπαρξη ενός εξωκοινοβουλευτικού Γραμματέα μπορεί να απορροφήσει περισσότερους κραδασμούς και να προσφέρει μεγαλύτερη ευελιξία όταν τα πράγματα ζορίσουν για την Κυβέρνηση, καθώς ένας βουλευτής δεν θα έχει πολλά περιθώρια διαφωνίας όταν τα θέματα φτάνουν στη Βουλή.

Συνεπώς, αν η Νέα Δημοκρατία θέλει να επιβιώσει μέσα στην κινούμενη άμμο του σημερινού μεταβατικού πολιτικού σκηνικού έχει μία και μοναδική επιλογή και ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει να λειτουργήσει ως ριζοσπάστης πολιτικός κάνοντας την υπέρβαση. Έφτασε η ώρα που το κόμμα θα πρέπει να περάσει σε ένα πρόσωπο, το οποίο απαλλαγμένο από τις κοινοβουλευτικές κόντρες θα μπορέσει να δώσει ένα νέο όραμα στο κόμμα και τα στελέχη ανά την Ελλάδα. Το τελευταίο ειδικά είναι και το σημαντικότερο καθώς το μοντέλο του «βουλευτοκεντρικού» κόμματος έχει χρεοκοπήσει και στέκεται εμπόδιο για την ανάδειξη νέων στελεχών και τεχνοκρατών που σήμερα σκοντάφτουν εμπρός στα τζάκια.

Τέλος, με την ανεργία των νέων στο 53% και τον Αλέξη Τσίπρα να αλωνίζει κυριολεκτικά στις ηλικίες 18 - 45 του εκλογικού σώματος είναι μονόδρομος η αντιπαραβολή του με έναν άνθρωπο της δικής του γενιάς.

Κάποιον ικανό να θέτει την αντζέντα και να κάνει τη Νέα Δημοκρατία ένα μοντέρνο κεντροδεξιό κόμμα. Το σοκ της αλλαγής λοιπόν, είναι καταδικασμένο να έρθει, το ζήτημα είναι αν εκεί στην Συγγρού θα το αναζητήσουν οι ίδιοι ή θα τους έρθει κατακέφαλα όπως συνέβη στο ΠΑΣΟΚ, που τώρα αναζητά εναγωνίως τον επόμενο 30άρη που θα το βγάλει από τη μιζέρια.