Δένδιας: Απαιτούνται ρήξεις και τομές για την εφαρμογή των νόμων

«Απαιτούνται ρήξεις και τομές», τόνισε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην εκδήλωση. «Αυτό που έγινε από το 1974 μέχρι σήμερα, η προσπάθεια να κουκουλώσουμε τις σκληρές επιλογές, να μην κάνουμε τις σκληρές επιλογές που απαιτούνται, νομίζω ότι είναι μια από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στα αδιέξοδα που βιώνουμε σήμερα», παρατήρησε ο κ. Δένδιας, για να προσθέσει στη συνέχεια: «Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους. Και ο δρόμος τους μπορεί και πρέπει να είναι μόνο ένας, η εφαρμογή των νόμων προς όλους».

Ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, αναφέρθηκε στη στάση «κάποιου κομματιού της Αριστεράς» απέναντι στη βία λέγοντας: «Βλέπουμε τον πανεπιστημιακό χώρο να νομιμοποιείται σαν ένας θύλακας «ελευθερίας» μέσα σε έναν αυταρχικό περίγυρο, άρα και ως χώρος βίαιης αντίστασης απέναντι στην κρατική εξουσία, λες και ζούμε ακόμη σε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας. Την αποθέωση αυτής της αντίληψης τη βλέπουμε στη στάση κάποιου κομματιού της Αριστεράς απέναντι στην ένοπλη τρομοκρατία καθ 'όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ο ένοπλος τρομοκράτης είναι «εκτελεστής», η μακρά ένοπλος χειρ μιας δικαιοσύνης «λαϊκής», που είναι βεβαίως υπέρτερη της αστικής».

Προλογίζοντας την εκδήλωση, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», Γιάννης Μιχελάκης, αναφέρθηκε στην έξαρση φαινομένων, όπως «τα κύματα της παράνομης μετανάστευσης, το οργανωμένο έγκλημα, οι ανθρωποκτονίες για ασήμαντη αφορμή, οι ληστείες, οι κλοπές, η μικροπαραβατικότητα» και σχολίασε την περίπτωση της βίλας Αμαλία λέγοντας: «Όλοι ξέρουμε ότι πανεπιστημιακοί χώροι κατά περίσταση, αλλά και ιστορικά κτίρια σε μόνιμη βάση, χρησιμοποιούνταν από ομάδες περιθωριακών στοιχείων σαν εστίες βίας και ανομίας. Χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική, η περίπτωση των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών που είχαν καταλάβει εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια τη βίλα Αμαλία. Και, όπως αποδείχθηκε, τη χρησιμοποιούσαν σαν παρασκευαστήριο μολότοφ και ορμητήριο βίας». «Η καταδίκη της τρομοκρατίας, όπως και κάθε μορφής οργανωμένης βίας, πρέπει να είναι ομόθυμη, καθολική και κατηγορηματική. Χωρίς τους αστερίσκους και χωρίς τις υποσημειώσεις, που κάποιοι εξακολουθούν να προσθέτουν», συμπλήρωσε.

Η καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χριστίνα Ζαραφωνίτου παρουσίασε έρευνα που διενήργησε το 2011 μαζί με ομάδα μεταπτυχιακών φοιτητών για τα γκέτο του κέντρου της Αθήνας, από την οποία προκύπτει ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι κάτοικοι των περιοχών γύρω από τις πλατείες Κοτζιά, Θεάτρου, Αγίου Κωνσταντίνου, Βάθης και Βικτωρίας θεωρούν τις γειτονιές τους υποβαθμισμένες. Υψηλά είναι τα ποσοστά των κατοίκων που νιώθουν ανασφάλεια στην περιοχή τους (πλατεία Κοτζιά και πλατεία Θεάτρου 50%, πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου 95%, πλατεία Βάθης 65% και πλατεία Βικτωρίας 75%), ενώ πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να μετεγκατασταθούν (πλατεία Κοτζιά 60%, πλατεία Θεάτρου 35%, πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου 45%, πλατεία Βάθης 65%, πλατεία Βικτωρίας 30%).

Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα της Αστυνομίας που παρουσίασε η ίδια, κατά την περίοδο 1991-2011 τα αδικήματα που έχουν παρουσιάσει μεγαλύτερη αύξηση στην Ελλάδα είναι η πλαστογραφία (778,3%), η επαιτεία (710,1%), οι ληστείες (473,7%), οι απάτες (330,5%), οι κλοπές (137,5%), οι εκβιάσεις (105,6%), αλλά και οι ανθρωποκτονίες (58,5%). Από την άλλη πλευρά, η διευθύντρια ερευνών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, Ιωάννα Τσίγκανου, αναφερόμενη σε έρευνα που διενήργησε το ΕΚΚΕ το 2012 σε 600 κατοίκους της Αθήνας, παρατήρησε ότι «τα ευρήματα συνολικά θεωρούμενα καταδεικνύουν ότι παρά την επιχειρούμενη σύνδεση οικονομικής κρίσης και ορατής εγκληματικότητας των δρόμων, η συναφής επιχειρηματολογία δεν υποστηρίζεται αβίαστα από τα δεδομένα», προσθέτοντας:

«Μπορούμε αισιόδοξα και βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι η κοινωνική παθολογία του εγκλήματος δεν παράγεται γραμμικά από την κρίση παρά το κοινώς, ακρίτως και αδιακρίτως λεχθέν ότι η φτώχεια παράγει εγκληματικότητα. Αντιθέτως η εγκληματικότητα των δρόμων που κατά κύριο λόγο εμφανίζεται αυξημένη σε περιόδους οικονομικής κρίσης είναι η έκφραση μιας βαθιάς κοινωνικής οδύνης».

Ο ομότιμος καθηγητής Εγκληματολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου και διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Εγκληματολογίας, Ιάκωβος Φαρσεδάκης, παρατήρησε ότι διαχρονικά αύξηση της εγκληματικότητας έχουμε σε πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις, αλλά και σε πολιτισμικές κρίσεις, όπου κυριαρχεί η κρίση των αξιών. «Άλλωστε το έγκλημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσβολή των δικαιωμάτων του ανθρώπου, των θυμάτων», είπε.

Ο τέως υπουργός Προστασίας του Πολίτη και επίτιμος αρχηγός της ΕΛΑΣ, Ελευθέριος Οικονόμου, σχολίασε την «αδυναμία του δικονομικού και ποινικού συστήματός μας να προσφέρει στους δικαστές το απαραίτητο πλαίσιο να διαχειριστούν το έγκλημα στο σημαντικότατο πεδίο της έρευνας και της ποινικής κύρωσης, που εμπεδώνει απόψεις περί εκτεταμένης ατιμωρησίας». «Χρειάζεται εκσυγχρονισμός του νομοθετικού πλαισίου, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης, του σωφρονιστικού συστήματος και των διωκτικών αρχών», τόνισε. Τον συντονισμό της εκδήλωσης «Πόλη, εγκληματικότητα και ανασφάλεια στην εποχή της οικονομικής κρίσης», έκανε ο δημοσιογράφος, Άρης Τόλιος.