Πρόταση Ρέππα για αναθεώρηση του προγράμματος στήριξης της Ελλάδας

Όπως παρατηρεί «από πολλούς επιχειρείται να καταστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο απόβλητος του πολιτικού συστήματος. Αναλόγως προωθείται η «φιλανδοποίηση» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ώστε οι όποιες επιλογές του να υπόκεινται σε περιορισμούς που επιβάλλονται από τρίτους.

Το θέμα της άμεσης συμμετοχής στην κυβέρνηση έχει πολλές παραμέτρους. Κατά τη γνώμη μου», τονίζει, «κυρίαρχο θέμα που οδηγεί και στο κεντρικό δίλημμα της περιόδου είναι η αναθεώρηση ή μη του προγράμματος. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όπως έχει πράξει και στο παρελθόν με τρόπο όμως μερικό και αποσπασματικό, οφείλει τώρα να αναλάβει πρωτοβουλία για τη συνολική επανεξέταση και αναθεώρηση του προγράμματος που εφαρμόζεται στην χώρα μας. Δεν μιλούμε για την προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων, που άλλωστε αποδείχθηκε άνευ αξίας αφού δεν ίσχυσε στα καίρια σημεία της. Κι ούτε καν λήφθηκε υπόψη από τους εταίρους. Η αναθεώρηση αυτή δεν αφορά τα τρία κόμματα της κυβέρνησης αλλά το σύνολο των κομμάτων, αφορά την χώρα».

Συγκεκριμένα υπογραμμίζει ότι «πρώτο βήμα είναι η ουσιαστική αξιολόγηση της εφαρμογής του προγράμματος και αμέσως μετά η διατύπωση μιας εθνικής πρότασης για την αναθεώρησή του. Βασικά σημεία μιας τέτοιας πρότασης είναι τα εξής τέσσερα: α) σαφής και οριζόντια ρήτρα ύφεσης - ανεργίας β) ο εκ νέου προσδιορισμός της κυλιόμενης χρονικής περιόδου για τη δημοσιονομική προσαρμογή γ) η εκπόνηση οδικού χάρτη ενεργειών για συναινετική περαιτέρω αναδιάρθρωση του χρέους στον κατάλληλο χρόνο και δ) ο ρητός αποκλεισμός κάθε ενδεχόμενου για νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις ή νέες φορολογικές επιβαρύνσεις».

Θέση του είναι ότι: «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στηρίζει με την ψήφο του την κυβέρνηση ασχέτως αν συμμετέχει με στελέχη του σ’ αυτήν. Η δεδηλωμένη επιτρέπει στην κυβέρνηση να συνεχίσει ακόμη και ως το τέλος της τετραετίας. Θα ήταν χρήσιμο να δεσμευθεί δημοσίως ο Πρωθυπουργός ότι δεν πρόκειται να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές χωρίς τη σύμφωνη θέση των κυβερνητικών εταίρων. Και σε κάθε περίπτωση, όχι πριν από τον Ιούνιο του 2014 που είναι προγραμματισμένες οι ευρωεκλογές και καταρχήν και οι εκλογές για την Αυτοδιοίκηση. Αν η Ν.Δ. συναρτά το βίο της κυβέρνησης από την άμεση συμμετοχή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε αυτήν, ασκεί δηλαδή έναν πολιτικό εκβιασμό όπως έκανε και πέρυσι για να οδηγήσει τον τόπο σε εκλογές, τότε προτείνεται η συγκρότηση κυβέρνησης προσωπικοτήτων με χρονικό ορίζοντα ανάλογο ή και το τέλος της τετραετίας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να κάνει διακριτή τη σχέση του με τη Ν.Δ. στο πλαίσιο αυτής της κυβέρνησης. Δίνει ψήφο ανοχής ώστε να ισχύει η δεδηλωμένη και ταυτοχρόνως ρίχνει το βάρος του στη διαδικασία αναθεώρησης της συμφωνίας. Στηρίζει και ψηφίζει πολιτικές που απορρέουν από ισχύουσες συμβάσεις που μας δεσμεύουν αλλά ταυτοχρόνως ασκεί κοινοβουλευτικό έλεγχο και κριτική για την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Στους δε άλλους τομείς διατυπώνει την κριτική του και τη διαφορετική θέση του, καθιστώντας ορατές τις διαφορές με τις επιλογές των Υπουργών. Έτσι στην πράξη περνά από τον κυβερνητισμό και την τεχνική της εξουσίας στην επανακοινωνικοποίηση της πολιτικής δράσης του».

Πρόταση του Δημήτρη Ρέππα είναι και η σύγκληση προγραμματικού Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2013, τέσσερα χρόνια από τις εκλογές του 2009, που θα ολοκληρώσει τις πολιτικές και οργανωτικές αποφάσεις του συντακτικού Συνεδρίου που αρχίζει αύριο και θα συμβάλλει στη μέγιστη συμμετοχή και επανένταξη στις πολιτικές λειτουργίες των πολιτών που αποστασιοποιούνται, σημαίνοντας ένα νέο ιστορικό κύκλο. Προς την κατεύθυνση αυτή, διατυπώνει 20 Σημεία Προγραμματικής Πολιτικής.

Στο πολυσέλιδο κείμενό του, ο κ. Ρέππας αφού προβαίνει σε μια ιστορική αναδρομή, επισημαίνει τις ευθύνες της Ν.Δ. και τα λάθη του ΠΑΣΟΚ, φθάνει στο σήμερα και διατυπώνει προτάσεις για το μέλλον. Για το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ., τονίζει: «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν εξωραΐζει την πραγματικότητά του, αλλά και δεν αυτομηδενίζεται, δεν αυτοκαταργείται. Άλλωστε ΠΑ.ΣΟ.Κ. είμαστε όλοι. Μόνον που κάποιοι στον καθρέφτη των ευθυνών βλέπουν όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους. Ακόμη κι αν στέκονταν μπροστά - μπροστά στις πολιτικές φωτογραφίες της περιόδου. Αυτό αποστρέφεται ο κόσμος. Αποστρέφεται το δικό μας εκφυλισμό. Τη δική μας παρακμιακή ιδιοτέλεια που σκιάζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το κάνει να μην είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο κόσμος αν έχουμε καταλάβει καλά δεν μας κατηγορεί γιατί είμαστε ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μας κατηγορεί γιατί δεν είμαστε πλέον ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δεν είμαστε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μπόλιασε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και τους έκανε να συνδεθούν βιωματικά με το Κίνημά μας». Χαρακτηριστικά υπογραμμίζει: «Είμαστε ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε Νέα Δημοκρατία. Είμαστε ΠΑ.ΣΟ.Κ. που δεν είναι όμως ουρά, ούτε συμπλήρωμα. Είμαστε ΠΑ.ΣΟ.Κ. και θα αγωνιστούμε ώστε η προοδευτική πλειοψηφία των πολιτών να αντιστοιχηθεί με το ανάλογο πολιτικό και κυβερνητικό πρόγραμμα. Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξίσου σημαντικό με την κατάκτηση υψηλών εκλογικών ποσοστών είναι το σχέδιό του για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς μέσω συγκλίσεων και κοινών προγραμματικών δεσμεύσεων. Ο τόπος δεν χρειάζεται δύο Νέες Δημοκρατίες ούτε δυο ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην μας παρασύρουν λοιπόν. Ο τόπος χρειάζεται ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. χωρίς εισαγωγικά».

Ο κ. Ρέππας, αναφέρει ότι με την πρόσφατη παρέμβαση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ αποκαταστάθηκε η εντύπωση που κακώς είχε προκληθεί, πως επιλογή μας είναι η αναβίωση ενός καθαρά κεντρώου κόμματος στο πλαίσιο της ανασύστασης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και επίσης ο προσδιορισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συλλήβδην σαν μετωπικού αντιπάλου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και τα δυο είναι λάθος. Όπως υπογραμμίζει, «οι πολιτικές και προγραμματικές διαφορές με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι σημαντικές και σε κάποια σημεία αγεφύρωτες. Ποιος μπορεί όμως να αγνοήσει ότι ο λόγος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι συχνά μια μεταποίηση του λόγου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το μεγάλο εκλογικό ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι ασφαλώς προϊόν της πολιτικής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ούτε έχει, ούτε μπορεί να ενταχθεί οργανωτικά και να ενσωματωθεί σε αυτόν. Το ποσοστό όμως αυτό θα παραμένει στις εκλογές μεγάλο για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με το λόγο και τη στάση του περιχαρακώσει και βάλει απέναντί του αυτό το εκλογικό σώμα. Κι αν με τις επιλογές του για συνεργασίες «στείλει» όλο το μη δεξιό εκλογικό σώμα οριστικά στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι σαφές πως ο κόσμος αυτός δεν έχει δεσμούς με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και την ηγεσία του. Είναι σε στάση αναμονής για την επόμενη εκλογική επιλογή του ή και την πολιτική του ένταξη. Είναι ολέθριο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να πάψει να απευθύνεται σε αυτήν την κοινωνική βάση». Και συνεχίζει: «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκφράζει διαχρονικά, πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που κινούνται από το ριζοσπαστικό κέντρο έως την προοδευτική ευρωπαϊκή Αριστερά. Αυτό σημαίνει πως έχει στραμμένο το μέτωπο προς τα δεξιά όχι προς τα αριστερά. Είναι η κατάλληλη στιγμή σ’ αυτό το συντακτικό συνέδριο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με ιδρυτικού χαρακτήρα διαδικασίες να επαναδιατυπώσει και να επαναβεβαιώσει το δόγμα της ύπαρξής του για τα δικαιώματα των πολιτών και την ποιότητα ζωής σε μια ανταγωνιστική οικονομία, συνεκτική κοινωνία, δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία με την παραγωγική Ελλάδα αυτοκυρίαρχο και ισότιμο εταίρο στους ισχυρούς διεθνείς θεσμούς. Η δύναμη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η βάση του. Και η βάση γίνεται πιο δυνατή αν κυριαρχήσει σ’ αυτήν η πεποίθηση πως η βέβαιη ελπίδα βρίσκεται στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και η ελπίδα της βάσης μπορεί να κάνει και πάλι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πλειοψηφικό. Η κρίση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είναι οργανωτική. Είναι πολιτική».

Όσον αφορά στο σχήμα της ΕΛΙΑΣ, ο κ. Ρέππας, υπογραμμίζει ότι δεν συνάδει με τα ιστορικά δεδομένα και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της χώρας μας. «Η αναγέννηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η ανάδειξή του σε ηγετικό πόλο της Κεντροαριστεράς, συνδέονται απολύτως μεταξύ τους. Ισχυρή Κεντροαριστερά προϋποθέτει ένα ισχυρό εταίρο. Δεν θα προκύψει από διάσπαρτες, μικρής επιρροής πολιτικές κινήσεις εν ονόματι της ισοτιμίας τους. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπορεί να διαδραματίσει αυτό το ρόλο όχι ως απλή συνιστώσα της Κεντροαριστεράς αλλά ως η κεντρική πολιτική δύναμη». Κατά την άποψή του, «είναι απολύτως λανθασμένη η αναγωγή της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς σε συγκλίσεις με πρόσωπα και κινήσεις που προαπαιτούν τη διάλυση ή επιδιώκουν την ταπείνωση και αυτοακύρωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η αποχώρηση από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπορεί να οδηγήσει στην επιστροφή στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτή είναι η καλύτερη εξέλιξη. Αλλά η αποχώρηση από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η πολιτική δυσφήμιση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορεί να οδηγεί στο να καθίσταται κάποιος ισότιμος συνομιλητής και εταίρος. Θεωρώ πως όλοι έχουν θέση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., με τις απόψεις τους, ώστε να συμβάλλουν έτσι στην ανασύστασή του και την ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Ιδίως τα στελέχη που κατά περιόδους οι ηγεσίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα εμπιστεύτηκαν και η βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα τίμησε, οφείλουν να ενταχθούν και πάλι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αντί να προσβλέπουν στη διάλυσή του. Γιατί έτσι υπάρχει ο κίνδυνος να μετατρέψουμε ένα κεκτημένο (ένα υπαρκτό κόμμα με ρίζες και καταγραφή όπως είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ.) σε ζητούμενο (προσπάθεια να ιδρυθεί και να καθιερωθεί ένα νέο κόμμα). Δεν αντιλαμβάνομαι τι είναι αυτό, από όσα διακηρύττονται που δεν χωρά στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τι είναι αυτό που δικαιολογεί την αποχώρηση έως και την καταγγελία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αν έχουμε κάτι χρήσιμο να πούμε ή να πράξουμε αυτό το οφείλουμε εξορισμού στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στον κόσμο του. Καλώ τα στελέχη και τους φίλους που αποχώρησαν ή ταλαντεύονται, που αποστασιοποιούνται να βρεθούμε πάλι μαζί στην πρώτη γραμμή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είμαι βέβαιος ότι η δική τους συμβολή θα κάνει πιο αποτελεσματική την προσπάθεια για την υπέρβαση της κρίσης. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει».

Στην παρουσίαση του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης που έκανε ο Πρόεδρος στις 18 Φεβρουαρίου, ο κ. Ρέππας υποστηρίζει ότι θα πρέπει να προστεθεί και ένα ακόμη σημαντικό κεφάλαιο. Η αυτονομία πολιτικής και πολιτικών. Κι αυτό, γιατί: «Οι αλλαγές στη δημόσια ζωή της χώρας είναι θέμα της κοινωνίας και της ιστορίας. Όχι των μειοψηφικών και ολιγάριθμων ομάδων που διαθέτουν αναντίστοιχα τεράστια εξουσία λόγω της θέσης τους στο κοινωνικό – οικονομικό διάγραμμα. Γίνεται λόγος για το συντεχνιασμό και την πελατοκρατία (και σωστά) που οικοδομούν πολιτικά μορφώματα σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος. Ανάλογη αναφορά απαιτείται (και δεν γίνεται) για τη διαπλοκή και εξάρτηση των πολιτικών από κέντρα δύναμης που τους προωθούν προσβλέποντας στις καλές υπηρεσίες τους. Στην πρώτη περίπτωση τα κόμματα είναι πολιορκητικοί κριοί για τη νομή των κοινωνικών αγαθών υπέρ των οργανωμένων συντεχνιών – πολιορκητών της κοινωνίας και τα στελέχη πατερούληδες που αντί να χειραφετούν, εξουσιάζουν την κοινωνία. Στη δεύτερη περίπτωση, τα κόμματα μετατρέπονται σε κρεμαστούς κήπους, χωρίς κοινωνικές ρίζες και τα στελέχη σε χειραγωγούμενους πολιτικούς χαρταετούς. Αυτά τα μοντέλα είναι προς αποφυγή γιατί αγνοούν το δομικό στοιχείο μιας δημοκρατίας: τον πολίτη, τον καθημερινό πολίτη, τον κανονικό άνθρωπο. Και οι πολίτες θέλουν κανονικά κόμματα και κανονικούς πολιτικούς».

Απευθυνόμενος στους νέους, τονίζει: «Γνωρίζω τον προβληματισμό τους, νιώθω και την απογοήτευσή τους. Απαιτώ όμως να μας κάνουν να αισθανθούμε το πείσμα τους, το δικό τους αγώνα, να υψώσουν τις δικές τους αλάβωτες και αλώβητες σημαίες των ιδεών και των αξιών τους. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. φέρνει στην πρώτη γραμμή τη νέα γενιά. Όχι παραχωρώντας προνόμια και εξουσίες αλλά κτίζοντας δυνατότητες, για να αφήσει και αυτή η γενιά το θετικό ίχνος της στην ιστορία. Οι αντίπαλοί μας θα ήθελαν να είναι αυτή η γενιά, η τελευταία γενιά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στο χέρι μας είναι η νέα γενιά να γίνει η πρώτη γενιά του καλύτερου ΠΑ.ΣΟ.Κ. που υπήρξε ποτέ».
Κλείνοντας την παρέμβασή του ο κ. Ρέππας, υπογραμμίζει: «Με αυτό το Συνέδριο ας κηρύξουμε την επιστροφή στη βάση και τότε η βάση της κοινωνίας θα φέρει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην κορυφή της πολιτικής».