Το συγκλονιστικό «Ευχαριστώ» Κυπρίας στον Βασίλη Μιχαλολιάκο

Ως γεννημένος μαχητής με όπλο την προσφορά του στην κοινωνία και όχι τις δημόσιες σχέσεις με αντικοινωνικούς φορείς συμφερόντων, δεν στερήθηκε τιμητικών στιγμών, με κορυφαίες τις λαϊκές εντολές που έλαβε. Ο λυσσαλέος πόλεμος που δέχθηκε με αποκορύφωμα την θητεία του στο υπουργείο Εθνικής άμυνας, όπου σε μία νύχτα ακύρωσε όλες τις απ' ευθείας αναθέσεις, έκανε την λαϊκή αποδοχή ακόμα εντονότερη.

Η σημερινή παρέμβαση όμως ακροάτριας κατά την διάρκεια ζωντανής εκπομπής, είναι εκ των πλέον τιμητικών στιγμών που μπορεί να ζήσει Έλληνας πολιτικός, ειδικά αυτόν τον καιρό της πλήρους απαξίωσης.

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μία γυναίκα της Κύπρου, ξεριζωμένη από την βαρβαρική εισβολή το 1974. Μία επιβλητική φωνή, που εξέπεμπε ιερότητα, αυτή που ο Ελληνισμός πάντα ενσάρκωνε στο πρόσωπο Γυναίκας: Η Πατρίδα, η Λευτεριά, η κυρά της Ρω, η γυναίκα του οδοφράγματος.

«Δήμαρχε, ξεριζώθηκα από τον τόπο μου κορίτσι ακόμα και ήλθα στην μητέρα Ελλάδα. Αυτή για την οποία πέθαιναν τα παιδιά τ' αμούστακα της Κύπρου. Τα παιδιά της ΕΟΚΑ που φτερούγιζαν τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο, τον ύμνο στην Λευτεριά. Αυτά τα παιδιά που τιμάμε κάθε πρώτη τ' Απρίλη. Και όμως, 30 χρόνια εδώ, δεν άκουσα κανέναν Έλληνα πολιτικό, κανέναν δήμαρχο, κάθε πρωταπριλιά να λέει μια κουβέντα γι' αυτά τα παιδιά. Μα για την Ελλάδα πέθαναν όχι για κάτι άλλο. Μέχρι που άκουσα εσένα στα Κούλουμα να τα τιμάς, να λες τα ονόματα τους, να τα φέρνεις ως παράδειγμα για τους αγώνες και τα μεγάλα ΟΧΙ. Σε άκουσα και μου 'φυγε μια πίκρα αβάσταχτη. Σ' ευχαριστώ δήμαρχε».

Ακολούθησε σιγή εκκωφαντική. Με τον δήμαρχο που δεν λύγισε ούτε ο θάνατος στην άνανδρη βομβιστική επίθεση που τον βρήκε κατάστηθα, να σιωπά σα να τον τιμά η ίδια η ιστορία. Τα λόγια του που ακολούθησαν, ας γίνουν επιτέλους κεντρική πολιτική κατεύθυνση. Διδαχή σε αυτούς που εννοούν τα ΟΧΙ και ΟΧΙ τους τσάμπα μάγκες θεωρητικούς του καναπέ, της ιδεοληψίας, του πολιτικάντικου «ορθού» και «αρεστού».

«Η 1η Απριλίου του 1955 είναι κορυφαία στιγμή του ελληνισμού. Είναι ένα άλμα, όπου απέδειξε ότι η ψυχή του ελληνισμού μπορεί να νικά υπερδυνάμεις. Ανέδειξε καινούργιους ήρωες. Για εμένα, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αυτό το 18χρονο αμούστακο παιδί, αυτός ο υψηλού επιπέδου ποιητής και αγωνιστής που προτίμησε το θάνατο και την αξιοπρέπεια, που τον οδήγησε στην απόλυτη ελευθερία και στην αθανασία, είναι ένα σύμβολο του ελληνισμού και αλίμονο στους Έλληνες που το ξεχνάμε. Αλίμονο σε εμάς, που δεν αναδεικνύουμε την τόσο τιμημένη και δοξασμένη ιστορία μας. Άλλα Έθνη που δεν έχουν ιστορία, κατασκευάζουν για να συντηρηθούν ως Έθνη. Εμείς που έχουμε μια απίστευτα πλούσια ιστορία, την κρύβουμε».