Σημίτης: Οδήγησε την Ελλάδα στους Γερμανούς και εμφανίζεται ως τιμητής

Όπως λέγεται, παραμονή Δεκαπενταύγουστου του 1990, ο Αντρέας Παπανδρέου, ο ιστορικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, συναντήθηκε στην Ελούντα, όπου έκανε τις διακοπές του, με φίλο του δημοσιογράφο, για να του κάνει συνέντευξη.

Αφού η συνέντευξη «γράφτηκε» στο μαγνητόφωνο, άρχισε μεταξύ τους μια συζήτηση φιλική και «οφ δε ρέκορντ». Επειδή σε ενάμισι περίπου μήνα θα διεξαγόταν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ρωτήθηκε απ' το φίλο του δημοσιογράφο για το πολυσυζητημένο θέμα της διαδοχής του.

Ο Αντρέας επεσήμανε ότι δεν πρόκειται να αναμιχθεί και να δώσει «δαχτυλίδι» σε κάποιον εκ των δελφίνων. Και όταν του ζητήθηκε η άποψη για τους εν δυνάμει δελφίνους, οι οποίοι ήσαν τότε οι Γεννηματάς, Άκης, Αρσένης, Σημίτης και έφτασε στον Σημίτη, άρχισε να λέει:

Εντάξει, είναι ένας καλός καθηγητής, αποδεκτός απ' τους Ευρωπαίους και άλλα ξένα κέντρα...

Ο δημοσιογράφος άρχισε να... ζαλίζεται, αφού γνώριζε τη θέση του Αντρέα για τον Σημίτη και ξαφνικά άκουγε θετικά λόγια!

Μα, όπως φημολογείται, ο αείμνηστος, άριστος χειριστής του λόγου και «δάσκαλος» του αιφνιδιασμού κατέληξε, «τελειώνοντάς» τον πολιτικά:

... είναι όλα αυτά, μα ΔΕΝ είναι ΠΑΣΟΚ, η ιδεολογία του απέχει παρασάγγας!

Την επόμενη χρονιά, ξανά τον Αύγουστο, όταν ήταν πάλι στην Ελούντα ο Αντρέας, φέρεται να αποφάσισε τη διαγραφή του Σημίτη, επειδή με δηλώσεις του ενόψει του συνεδρίου του τότε ΣΥΝ στην ουσία διέγραφε τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ κι εμφανιζόταν να θέλει «διεύρυνση» του ΠΑΣΟΚ με στελέχη του ΣΥΝ τα οποία είχαν πρωταγωνιστήσει στη δίωξη του Αντρέα και στην παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο!

Τον έσωσαν οι Κ. Λαλιώτης και Ν. Αθανασάκης (το πώς είναι μια ιστορία που δεν είναι του παρόντος...).

Όταν στα τέλη του 1994 συγκροτήθηκε η «ομάδα των τεσσάρων» (Σημίτης, Πάγκαλος, Αυγερινός, Βάσω) κι ο Σημίτης τέθηκε ατύπως επικεφαλής της, ο Αντρέας έχει ειπωθεί –χωρίς να έχει αποδειχθεί φυσικά- πως έλεγε σε στενούς συνεργάτες του:

Αν ο Σημίτης πάρει το ΠΑΣΟΚ, θα το αποϊδεολογικοποιήσει, θα το κάνει παράρτημα του κατεστημένου, θα διαγράψει την Ιστορία μας!

Και την παραμονή της εκλογής του διαδόχου του στην πρωθυπουργία, στις 17 Γενάρη του 1996, φέρεται να ζήτησε απ' τους Αντώνη Λιβάνη και Κώστα Λαλιώτη να προσπαθήσουν, ώστε να μην εκλεγεί ο Σημίτης. Το τί βέβαια επέλεξε να κάνει ο Λαλιώτης και με ποιά κίνητρα είναι μια άλλη ιστορία.

Βεβαίως η εκλογή του Σημίτη τότε προκάλεσε ερωτήματα για το πώς «σπρώχτηκε» με κάθε μέσο από πολλούς βαρόνους των μίντια (τους περισσότερους) και του εν γένει κατεστημένου της αγοράς.

Με ένα αξιοπερίεργο πάθος «υιοθέτησαν» τον Κώστα Σημίτη, τον προέβαλαν, τον βοήθησαν με κάθε τρόπο, σε μια πρωτόγνωρη ανάμιξη στα εσωτερικά ενός κόμματος!

Έχουν εκφραστεί πολλές αντιρρήσεις και ενστάσεις ως προς τα κίνητρά τους.

Ο Σημίτης, στη διάρκεια της 8ετούς πρωθυπουργίας του στην ουσία επανειλημμένως στηλιτεύτηκε για το ότι έβαλε στο πολιτικό παιχνίδι και μάλιστα σε θέση κυρίαρχη τη διαπλοκή, της έκαμε όλα τα χατίρια, την κατέστησε κεντρικό «παίχτη» του συστήματος.

Έχει ευθέως κατηγορηθεί πως της τα έδωσε όλα, όσα του ζητήθηκαν!

Ακόμη και τώρα υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν πως ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός δεν είχε τόση και τέτοια στήριξη από ένα σύστημα διαπλεκόμενο.

Σοβαρό τον ανέβαζαν, σωτήρα τον κατέβαζαν!

Μάλιστα επί των αλήστου μνήμης εκείνων ημερών σύμφωνα με εκπροσώπους ΜΜΕ αναπτύχθηκε και ένας ιδιόμορφος μακαρθισμός ενάντια σε «ανυπόταχτους» δημοσιογράφους, οι οποίοι δεν εντάχθηκαν στο σύστημα υποστήριξης του Σημίτη.

Λένε πως υπέστησαν διώξεις, απολύσεις. Θα αναφερθούμε μόνο σε ένα όνομα, την αείμνηστη Μαλβίνα.

Ακόμα και την τραγική κατάληξη της νύχτας των Ιμίων βρέθηκαν δημοσιογράφοι να την περιγράψουν σαν μια πράξη... υπευθυνότητας, ακόμα και να εκδώσουν βιβλία με τα οποία εκθείαζαν τους έντονα αμφισβητούμενους χειρισμούς του!

Σχημάτισε, στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του, μια πολυάριθμη ομάδα πολιτικών στελεχών, τεχνοκρατών, καθηγητών, δημοσιογράφων, που ουσιαστικά και εν τοις πράγμασι κυβερνούσε!

Ως προς τα εθνικά θέματα, δριμύτατη κριτική έχει δεχθεί για τους χειρισμούς του, μάλιστα πολύς λόγος έχει γίνει για τα «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» που αναγνώρισε, με το σύμφωνο της Μαδρίτης, στις 7 Ιουλίου του 1997!

Παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους, αποφεύγοντας τη δημοσιότητα τις κρίσιμες ώρες της τραγωδίας της παράδοσης, λέγοντας πως έχει υψηλό πυρετό (το έκανε βέβαια αντάμα με τον Πάγκαλο...)!

Αποδοκιμάζεται από πολλούς πλέον πως έβαλε σε δεύτερη μοίρα την ιδεολογία και την πολιτική. Τα αντικατέστησε με αριθμούς, νούμερα, βολική στατιστική.

Κατακρίνεται από ανθρώπους γνωρίζοντες πως έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ –και αυτό προβάλλεται ως το μέγιστο επίτευγμά του- με ψέματα, αλχημείες, λογιστικούς τυχοδιωκτισμούς, συναλλαγές που πλέον έρχονται με δηλώσεις στο προσκήνιο.

Στην ουσία επί των ημερών του, του προσάπτεται πως κορυφώθηκε η τραγωδία της ελληνικής οικονομίας, την οποία ολοκλήρωσε ο διάδοχός του ο Γιώργος (Παπανδρέου), στον οποίο παρέδωσε το δαχτυλίδι ένα βροχερό βράδυ, των Θεοφανείων του 2004, με διαδικασίες που ήγειραν πολλές αμφισβητήσεις.

Και το έκανε, ως λέγεται, επειδή δεν τολμούσε να δώσει την εκλογική μάχη του 2004 γνωρίζοντας ότι παρά τη στήριξη που συνέχιζε να έχει απ' τους παντοδύναμους υποστηριχτές του, τον περίμενε συντριβή!

Και σήμερα αυτός ο μοιραίος άνθρωπος με περίσσιο θράσος, αυτός ο πολιτικός προϊστάμενος του Άκη, του Μαντέλη, του Τσουκάτου, ο πολιτικός που κυβέρνησε σε τόσο κρίσιμους καιρούς επί οχτώ ολόκληρα χρόνια όντας πανίσχυρος και κυρίαρχος, ασκεί κριτική αφ' υψηλού, ως ένας άφθαρτος και πρωτεμφανιζόμενος, αμόλυντος πολιτικός!

Μα η Ύβρις φέρνει Νέμεσιν!