Οι «συμπληγάδες» του Αντώνη Σαμαρά

Την ώρα που η κυβέρνηση μετράει απώλειες και πληγές από την υπόθεση Μπαλτάκου, ο Πρωθυπουργός προσπαθεί εναγωνίως να αλλάξει την ατζέντα και προσανατολίζεται σε τρεις κατευθύνσεις:

- Στην έξοδο στις αγορές με την έκδοση ομολόγου, για να αναστραφεί το κλίμα.
- Στην παρουσίαση του νέου αναπτυξιακού προτύπου της χώρας εντός του μήνα.
- Στην στήριξη που θα έρθει από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες για το θέμα του χρέους.

Μόνο που τα απόνερα της υπόθεσης Μπαλτάκου ενδέχεται να δημιουργήσουν μία δίνη που μπορεί να αποδειχθεί ισχυρότερη από τις κινήσεις, στις οποίες προσανατολίζεται ο Πρωθυπουργός.

Φυσικά και είναι απαράδεκτο και φυσικά δεν γίνεται πιστευτό να εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή ως θύμα σκευωρίας. Υπάρχουν αποδείξεις ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση, αποχρώσες ενδείξεις αλλά και ένας νεκρός, ο Π.Φύσσας.

O κ. Σαμαράς, όπως φάνηκε και από τη δήλωσή του, δεν έχει καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν έχει δημιουργηθεί από το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να εμφανιστεί ως θύμα σκευωρίας, ούτε από το ότι η χώρα μπαίνει στην περιδίνηση της φημολογίας για νέα βίντεο που «θα κυκλοφορήσουν».

Το πρόβλημα είναι ότι ένας από τους 2-3 στενούς του συνεργάτες συνομιλούσε πολιτικά με τη Χρυσή Αυγή.

Αν όλο αυτό το σκηνικό συνδυαστεί με όσα ακούγονταν πριν τη δολοφονία Φύσσα, περί μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής» με την οποία θα μπορούσε να συγκυβερνήσει η Ν.Δ, αντιλαμβάνεται κανείς τι συνειρμοί μπορούν να γίνουν. Αν μάλιστα προσθέσουμε και όσα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς από άτομα που βρίσκονται κοντά του, όπως οι κ.κ Λαζαρίδης και Κρανιδιώτης αλλά και τη ρητορική του κ.Α.Γεωργιάδη, η κατάσταση μπορεί να αποδειχθεί μη αναστρέψιμη.

Ο κ.Σαμαράς οφείλει να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική του, γιατί μπροστά του ορθώνονται νέα αδιέξοδα. Το βράδυ των ευρωεκλογών μπορεί να βρεθεί χωρίς κυβερνητικό εταίρο αφού το ΠΑΣΟΚ θα εξαερωθεί όπως όλα δείχνουν. Η χώρα, το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, ότι με όλα αυτά που καλείται να αντιμετωπίσει, δεν κυβερνιέται με 20 και 25%.

Όταν σχηματίστηκε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, τον Ιούνιο του 2012, τα τρία κόμματα είχαν συγκεντρώσει το 47-48% του ελληνικού λαού.
Ο Πρωθυπουργός οφείλει να ανοίξει το παιχνίδι των συνεργασιών, έστω και αν αντιμετωπίζει άρνηση από την πλευρά του Σύριζα ή και από μικρότερα κόμματα που βρίσκονται εντός του συνταγματικού τόξου.
Η ίδια η λογική αλλά και η φορά των πραγμάτων ενδέχεται να δημιουργήσει το μεγάλο συνασπισμό. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αρκεί να μην υψώνονται τείχη και να υπάρχουν εκ των προτέρων αποκλεισμοί.

Αυτά τα τείχη πρέπει να γκρεμίσει ο κ.Σαμαράς με συγκεκριμένες κινήσεις όπως:
- Να απομακρύνει τα ακραία στοιχεία από το περιβάλλον του. Επειδή κάποιοι συνδέθηκαν μαζί του κατά το παρελθόν και στην Πολιτική Άνοιξη ή επειδή του έκαναν παρέα της περίοδο της προσωπικής πολιτικής του ερήμου, δεν σημαίνει ότι είναι κατάλληλοι για το επιτελείο ενός Πρωθυπουργού.
- Να εγκαταλείψει τη λογική των δύο άκρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ αστικοποιείται ως κόμμα, όλοι το βλέπουν. Σταδιακά τα ακραία στοιχεία που βρίσκονται στο εσωτερικό του θα έχουν πρόβλημα. Υπάρχει όμως ζήτημα όταν το πρώτο κόμμα, η Ν.Δ εν προκειμένω, χαρακτηρίζει άκρο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει σε δυτική δημοκρατία. Και τουλάχιστον, μέχρι στιγμής,παραμένουμε μια δυτικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία.
- Να βάλει στο περιθώριο μια ρητορική βγαλμένη από τη δεκαετία του '50. Μαζί με αυτούς που την χρησιμοποιούν και ιδιαίτερα κάτι τύπους σαν το σημερινό Υπουργό Υγείας που προκαλεί και διχάζει γιατί γνωρίζει ότι σε μια περίοδο πολιτικής ομαλότητας και συνεργασιών θα βρεθεί στα αζήτητα.
- Να μην αφήσει ακάλυπτο το χώρο του Κέντρου που υπάρχει, έχει πραγματιστική αντίληψη των γεγονότων και ζητά αξιόπιστες πολιτικές και όχι κραυγές.

Είναι βέβαιο ότι οι κινήσεις αυτές του κ.Σαμαρά θα εκτιμηθούν από αυτούς που πρέπει. Από τους πολίτες.
Αυτό που πρέπει να καταλάβει είναι ότι η στρατηγική της έντασης έχει μικρό ορίζοντα και δεν βοηθά τις στρατηγικές συνεργασίες και τις κοινωνικές συμμαχίες. Το πιο μεγάλο του πρόβλημα, από εδώ και πέρα, είναι να βρει έναν αξιόπιστο κυβερνητικό εταίρο γιατί αυτός που είχε (το ΠΑΣΟΚ ) εκτός του ότι δεν ήταν αξιόπιστος, όπου να'ναι τελειώνει.

Εκτός αν έχει επιλέξει να τελειώσει και ο ίδιος μαζί του.