Στο μυαλό ενός «έγκλειστου» πρωθυπουργού…

Όταν όμως ξανασκεφτεί σοβαρά κανείς ποιος είναι αυτός που λέει τέτοια μελοδραματικά και ποια αυστηρή πολιτική εφαρμόζει ακόμα και χωρίς να του ζητείται από τους δανειστές, τότε καταλαβαίνει ότι ο εν λόγω χτίζει την επιχειρηματολογία για το άλμα έξω από τη φυλακή της εξουσίας ή για μια ακραία επιλογή.

Πάντως δεν παύει να είναι μια ασυνήθιστη στάση.

Για τους πολλούς που υποφέρουν από τα έργα του Αντώνη Σαμαρά είναι ειρωνική, αλλά για τους λίγους στο ακροατήριό του είναι δραματική κατάσταση.

Αυτοί οι κοντινοί, φοβούνται μήπως χάσουν την ισχύ και κάνουν πως τον συμπονούν αλλά είναι γνωστό ότι του την έχουν φυλαγμένη να τον αντικαταστήσουν με άλλον που έχει το σθένος. Πάντως, στενοί και μακρινοί συγγενείς, έως το βαθμό οπαδού, συνεπαρμένοι από τον «ωραίο αγώνα του ηγέτη», βρίσκουν πλέον βαλβίδες εκτόνωσης μόνον σε παραληρήματα και πτήσεις (υποψηφίων βουλευτών) που έκαναν δημαγωγικό μπαλκόνι τα F16.

Όλα αυτά όμως είναι ωραία για κατανάλωση στα τηλεπαράθυρα των 8. Κατά τα άλλα είναι… το λιγότερο απαράδεκτα.

Ποιες είναι όμως οι επιλογές ενός φυλακισμένου στο Μαξίμου;

Στο μυαλό του Αντώνη Σαμαρά λοιπόν στριφογυρίζουν:

• Να τινάξει στον αέρα τη διαδικασία για νέο μνημόνιο επιστρέφοντας στην εποχή των Ζαππείων και να διεκδικήσει νωπή λαϊκή εντολή για να εκλέξει και πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτό θα τον απεγκλωβίσει και μπορεί να τον κάνει ήρωα.

• Να επιχειρήσει πριν τη συμφωνία με τους δανειστές να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε την αποτυχία να τη χρεωθεί στην αντιπολίτευση και ο ίδιος να εμφανιστεί ως εθνική σταθερά για το πολιτικό μέλλον.

• Να συναντήσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφού φιλοτεχνήσει στα media ένα εθνικό προφίλ και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει τη μη συναίνεση ως εργαλείο πολιτικής διαπραγμάτευσης με τη Μέρκελ. Το πιθανό αδιέξοδο θα οφείλεται και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Μέρκελ.

• Να κλείσει τη συμφωνία με την τρόικα και να ζητήσει επ’ αυτής είτε δημοψήφισμα είτε εκλογές, όπως έκανε ο Παπανδρέου ώστε να έχει λόγο να αποχωρήσει με ψηλά το κεφάλι.

• Να βρει γρήγορα τους 180 (ένας θεός ξέρει πώς) και να προχωρήσει σε εκλογή Προέδρου και συμφωνία με την τρόικα βάζοντας ως διακύβευμα τη σταθερότητα της χώρας σε μια διλληματική εκλογική διαδικασία.

• Να επικαλεστεί έναν εθνικό λόγο παράτασης της θητείας του προέδρου και ακόμη χειρότερα να «ανακαλύψει» θέματα εθνικής ασφάλειας που θα του δώσουν το δικαίωμα να αλλάξει την ατζέντα στα προεκλογικά μπαλκόνια.

Σε κάθε περίπτωση, ο προϋπολογισμός, το θρίλερ με τον έλεγχο της τρόικα και η καθημερινή φυλλοροή, δεν αφήνουν περιθώρια ψύχραιμης επιλογής.

Άλλωστε, ο πανικός είναι κακός σύμβουλος.

Σχετικές ειδήσεις

• Κακλαμάνης: Την κυβέρνηση εκπροσωπεί ο πρωθυπουργός
• ΣΥΡΙΖΑ: Ο πρωθυπουργός επιλέγει την τεχνητή πόλωση
• Παπαδημούλης: Πρωθυπουργός ή κομματάρχης ο Σαμαράς;