Φταίει ο Σαμαράς, όχι ο... Χατζηπετρής
Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Ο πρωθυπουργός ποντάρει στην καλλιέργεια κλίματος φόβου για τα χειρότερα και, κατά συνέπεια, στον εγκλωβισμό των εκλογέων υπέρ των προσωπικών του συμφερόντων. Καταστροφολογεί και παρουσιάζει την άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία ως καταστροφή για τη χώρα.
Ωραία. Ας υποθέσουμε ότι έχει δίκιο. Ας υποθέσουμε. Ο Τσίπρας, λοιπόν, είναι καταστροφή για τον τόπο. Πώς εξηγούν όμως οι φωστήρες του Μαξίμου και ο ίδιος ο Σαμαράς το ότι οι πολίτες –και μάλιστα οι καθόλου αριστεροί πολίτες- εγκαταλείπουν σωρηδόν τα κόμματα της συγκυβέρνησης και προστρέχουν σε έναν πολιτικό ηγέτη που συνιστά «καταστροφή»; Δεν είναι απολύτως λογικό οι πολίτες, που έχουν κάνει θυσίες κλπ όπως δεν παραλείπει να επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός, να βλέπουν ότι αυτές οι θυσίες τους πιάνουν τόπο –βλέπε success story- και να ενισχύουν ακόμα περισσότερο πολιτικά και εκλογικά εκείνον τον ηγέτη που δημιούργησε αυτό το success story; Αυτό δεν λέει η λογική; Γιατί όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;
Όλοι οι Έλληνες ξέρουμε γιατί συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από τους ισχυρισμούς Σαμαρά. Ίσως μόνο ο περίκλειστος στο Μαξίμου και στον κόσμο του πρωθυπουργός μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του. Ας τον βοηθήσουμε, λοιπόν:
Ο κ. Σαμαράς παρέλαβε τον Ιούνιο του 2012 μια Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της εξόδου από την Ευρωζώνη. Μαζί, παρέλαβε και το μεγαλύτερο ποσό βοήθειας που δόθηκε ποτέ σε κράτος, ένα γιγαντιαίο πακέτο διάσωσης που ξεπερνούσε τα 350 δισεκατομμύρια ευρώ. Για να αντιληφθεί καθένας και καθεμιά τι σημαίνει αυτό, απλώς μπορεί να ρίξει μια ματιά στον κατάλογο των χωρών με βάση το ΑΕΠ τους: Θα διαπιστώσει τότε με μια απλή πρόσθεση, ότι ο κ. Σαμαράς είχε λάβει βοήθεια ίση με το ΑΕΠ όχι μιας, όχι δυο αλλά σαράντα τεσσάρων (ναι, 44!) χωρών. Δηλαδή τον πλούτο 44 χωρών μαζεμένο του έδωσαν, για να βοηθηθεί να σώσει την Ελλάδα.
Επί δυόμιση χρόνια, γεμίσαμε παχιά λόγια από τα χείλη του πρωθυπουργού, κούφιες υποσχέσεις, ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις. Ακούγαμε ότι όλα μπαίνουν σε μια σειρά, και αντίθετα βλέπαμε όλο και περισσότερα λουκέτα, όλο και περισσότερους ανέργους, όλο και περισσότερη φτώχεια. Αλλά ελπίζαμε, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Κατάπιαμε τις ψευδολογίες περί success story, κάναμε ότι δεν καταλάβαμε τις υπερβολές περί βελτίωσης των δεικτών που θα αντανακλά και στη ζωή μας, υπομέναμε και περιμέναμε να δούμε και στη δική μας καθημερινότητα τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα του κυρίου Σαμαρά.
Κι ήταν αρκετό ένα δίωρο, εκείνο ακριβώς το δίωρο στο οποίο ξεκίνησε να υλοποιεί τη στρατηγική της δικής του, προσωπικής πολιτικής επιβίωσης ο κ. Σαμαράς, για να καταρρεύσει ο χάρτινος πύργος των υποσχέσεων και της στρέβλωσης της πραγματικότητας, με την οποία επιχειρούσε να μας ταΐσει επί δυόμιση χρόνια. Σήμερα η Ελλάδα είναι ένα κλικ χειρότερα από τη θέση που βρισκόταν, όταν ανέλαβε ο κ. Σαμαράς «να μας σώσει»! Και πάλι είμαστε ένα βήμα πριν την χρεοκοπία, και πάλι τα spreads είναι στα ουράνια, και πάλι το Χρηματιστήριο κατακρημνίζεται, αλλά τώρα υπάρχει και η οργή των δανειστών μας, που τότε δεν υπήρχε (απόδειξη ότι μας χορηγήθηκε πακέτο στήριξης ίσο με το ΑΕΠ 44 χωρών) και τώρα υπάρχει το «αμαν πια, πάλι η Ελλάδα είναι το πρόβλημα;».
Κι έτσι, ο κόσμος πάει θέλοντας και μη στον Τσίπρα. Όχι γιατί πιστεύει το πρόγραμμά του, αλλά γιατί θέλει ντε και καλά, per mare per terra, πάση θυσία να απαλλαγεί από τη χειρότερη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας, τη συγκυβέρνηση της ντροπής, Σαμαρά- Βενιζέλου. Δηλαδή, και πάλι καλά που υπάρχει ο Τσίπρας. Αλλιώς ο κόσμος, εξουθενωμένος από την κρίση, προσβεβλημένος από τη συνεχή πρωθυπουργική κοροϊδία, αηδιασμένος από τη συντήρηση των προνομίων των εκλεκτών, θα πήγαινε με κλειστά μάτια... ξέρετε πού...
Καθαρές κουβέντες: Εάν ο Τσίπρας είναι καταστροφή, ο μόνος κι αποκλειστικός υπεύθυνος για τη στροφή του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κ. Σαμαράς και η πολιτική που ακολούθησε επί δυόμιση χρόνια, αν και είχε τεράστια μέσα και δυνατότητες να εξυγιάνει την οικονομία από τις χρόνιες παθογένειές της. Ως φαίνεται, μόνο οι ικανότητες του έλειπαν. Ας μέμφεται εαυτόν, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς, αφού έκανε τους πολίτες να στραφούν προς την... καταστροφή. Η τσίπρειος καταστροφή είναι για τους Έλληνες σήμερα προτιμότερη από το σαμαρικό success story.