O Πάγκαλος, τα σκουλήκια και οι σκατομπούρμπουλες!
Διαβάστε αναλυτικά όσα γράφει στο άρθρο του ο πρώην υπουργός:
«Πάντα είχα έντονες επιφυλάξεις όταν άκουγα να χρησιμοποιούνται όροι από τις φυσικές επιστήμες ή την ιατρική για να περιγράψουν καταστάσεις ή εξελίξεις που αφορούσαν την κοινωνία των ανθρώπων ή τη θεσμική και πολιτική υπερδομή.
Είναι γνωστή η μανία των ρητόρων της χούντας, ιδιαίτερα του αρχηγού της Γ. Παπαδόπουλου, να περιγράφει την κοινωνία ως έναν ασθενή στον οποίο είχε τοποθετηθεί γύψος. Αλλά και άλλοι, ανάλογης προέλευσης και νοοτροπίας ρήτορες, συνήθισαν να μιλάνε για πυρετούς, λοιμώδεις καταστάσεις διάδοση μικροβίων, νοσηρότητα και άλλα παρόμοια. Εξίσου αδόκιμο θεωρώ ότι είναι να περιγράφεις κάτι ή κάποιον με αναφορές στο ζωικό βασίλειο και να ονομάζεις το συνομιλητή σου ή τον αντίπαλό σου γάιδαρο ή κάτι παρόμοιο. Προσωπικά έχω αντιμετωπίσει την κτηνωδέστερη μορφή αυτής της συμπεριφοράς, που είναι η αναφορά στο σωματότυπό μου. Κυρίως σταλινικής ή φασιστικής έμπνευσης διανοητές, δημοσιογράφοι ή πολιτικοί εκπρόσωποι, από αυτούς που ως διάττοντες αστέρες κάθε τόσο διασχίζουν το στερέωμά μας, με έχουν κατά καιρούς αποκαλέσει βόδι, γουρούνι, ιπποπόταμο και παχύδερμο. Γι' αυτό και στεναχωρήθηκα πολύ όταν διάβασα ανθρώπους, που ιδιαίτερα εκτιμώ και για την ιστορία τους, για τη δύναμη της πολιτικής τους σκέψης και για το ήθος τους, να χρησιμοποιούν τον όρο σκουλήκια για να χαρακτηρίσουν συναδέλφους τους εν τη βουλή οι οποίοι προσπαθούσαν κακότεχνα και χυδαία να τους εκβιάσουν ώστε να μην ψηφίσουν θετικά στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και στοιχειωδώς με την κηπουρική ξέρει πόσο άδικος είναι αυτός ο χαρακτηρισμός. Όταν χώνεις την τσάπα ή το φτυάρι σου για να προετοιμάσεις ένα τμήμα του λαχανόκηπού σου προκειμένου να φυτέψεις σπόρους ή φυτά για μια καινούργια σοδειά αποκαλύπτεις ένα τμήμα σε βάθος μερικών δεκάδων εκατοστών της πλούσιας υπόγειας ζωής, που κάνει το χώμα γόνιμο. Βασικοί πρωταγωνιστές αυτής της υπόγειας ζωής είναι τα σκουλήκια μικρότερα ή μεγαλύτερα σε μήκος. Άλλα λευκά, άλλα φαιοκόκκινα σπεύδουν να απομακρυνθούν από το φως και να χωθούν ακόμα βαθύτερα στο λασπώδες και σκοτεινό περιβάλλον που ενισχύουν και συγκροτούν καθημερινά με την ατελείωτη προσπάθειά τους. Χωρίς τα σκουλήκια δεν θα υπήρχαν γόνιμες συνθήκες για να αναπτυχθούν οι ρίζες των φυτών. Χωρίς αυτούς τους αφανείς ήρωες δεν θα απολαμβάναμε λαχανικά και άνθη. Δόξα και τιμή λοιπόν στα σκουλήκια και στην προσπάθειά τους, που έχει ιστορικό βάθος εκατομμυρίων ετών.
Τα αξιοπρεπή αυτά όντα δεν θα είχαν ποτέ τον πειρασμό να συκοφαντήσουν και να εκβιάσουν τους ομοίους τους. Από όσα ξέρουμε δεν επιδίδονται στον κανιβαλισμό. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και αν ακόμη κάτι τέτοιο συμβαίνει στην κοινωνία τους νομίζω ότι δε θα τους ερχόταν ποτέ η ιδέα να βγουν σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και ραδιόφωνα να καμαρώνουν για την αθλιότητά τους και να ζητούν από τα θύματά τους όρους για να διατυπώσουν αυτό που τους επιβάλλει το άμεσο καθήκον τους, δηλαδή ένα ανεπιφύλακτο και ειλικρινές αίτημα συγγνώμης. Τα σκουλήκια δεν είναι πολιτικοί σαλταδόροι που προσπαθούν με τέτοιου είδους αθλιότητες να ικανοποιήσουν τον «μελλοντικό» αφέντη της χώρας τα σκουλήκια δεν διεκδικούν μια θέση στα ψηφοδέλτια του τυχάρπαστου συνονθυλεύματος, που με βάση τις δημοσκοπήσεις θρασύτατα, διεκδικεί το δικαίωμα της επιβολής του νόμου της ζούγκλας πάνω στο λαό.
Υπάρχουν όμως κάτι άλλα πλάσματα του Θεού που δεν ξέρω γιατί στο σημείο αυτό μου ήρθαν στο μυαλό. Είναι οι λεγόμενοι σκατομπούρμπουλες. Κάτι γυαλιστερά ανόητα πλάσματα που από το πρωί μέχρι το βράδυ κτίζουν ένα μικρό βώλο κοπριάς και τον κυλούν από εδώ και από εκεί με μυστηριώδεις τελικές προθέσεις. Πάντως δεν έχω δει ποτέ σκατομπούρμπουλα να πετάει την κοπριά του σε άλλους. Τη διαχειρίζεται εντελώς προσωπικά για τον εαυτό του».