Εκλογές-Παναγιώτης Κουρουμπλής: «Αυτό που έγινε είναι γενοκτονία!»
Συνέντευξη στον Νίκο Συρίγο
- Πώς είναι για ένα 10χρονο παιδί να χάνει το φως του;
«Δεν είναι ένα απλό γεγονός για να μην το εξωραΐζουμε. Είναι μία καταλυτική στιγμή και είναι πολύ πιο σκληρή όσο σιγά-σιγά συνειδητοποιείς ότι αυτή θα είναι μία πραγματικότητα στη ζωή σου. Τα πρώτα δύο χρόνια μού καλλιεργούσε η οικογένεια την αίσθηση ότι κάτι θα γίνει, εδώ, έξω, όταν η μάνα μου η μακαρίτισσα άκουγε ότι κάπου γίνεται μεταμόσχευση ματιού έλεγε στον πατέρα μου «πούλα ένα χωράφι και πήγαινε τον Πάνο έξω». Η γιαγιά ήθελε να με πηγαίνει στους Αγίους. Κάποια στιγμή τους είπα ούτε Αγίους θέλω, ούτε γιατρούς. Δεν πάω πουθενά. Από εκεί και πέρα άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω στη ζωή και όταν συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά τελειώνουν το δημοτικό και πηγαίνουν στο γυμνάσιο ήθελα να πάω κι εγώ. Και του είπα του πατέρα μου να με πάει. Πήγε ο πατέρας μου στο Αγρίνιο στο γυμνασιάρχη ο οποίος του είπε ότι αν είχα απολυτήριο θα με έπαιρνε. Θα μπορούσα να πάω γυμνάσιο αλλά δεν είχα απολυτήριο».
- Πώς έγινε το ατύχημα;
«Ήταν 29 Μαΐου του 1961, του Αγίου Πνεύματος ήταν, δεν είχαμε σχολείο, παίζαμε όλο το πρωί και κάποια στιγμή πήγα στο σπίτι να φάω. Η μάνα μου με έβαλε για ύπνο, αλλά εγώ έφυγα από το σπίτι όταν κοιμόταν και πήγαμε να παίξουμε. Μας έσκασε η μπάλα και πήγαμε στο ποτάμι για δεύτερη φορά εκείνη τη μέρα. Ήμασταν καμιά δεκαριά παιδιά και εκεί βρήκαμε μία χειροβομβίδα. Εκεί που έγινε το ατύχημα στα χρόνια της κατοχής ήταν η γέφυρα του Αχελώου. Υπήρχαν στρατοπεδευμένες δυνάμεις των Γερμανών. Ήταν ναρκοθετημένη η γέφυρα. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όταν έφυγαν οι Γερμανοί ανατίναξαν μία γέφυρα που είχε κατασκευαστεί τρία τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ήταν ένα από τα… δώρα που άφησαν οι Γερμανοί φεύγοντας από την Ελλάδα, γιατί η κατοχή δε σταμάτησε το ’44. Όταν πήγα στη σχολή τυφλών, το 90% των παιδιών είχαν χάσει το φως τους από χειροβομβίδες. Για να δεις πόσο τραγική είναι η ζωή, έλεγα ευτυχώς δεν μου έκοψε κανένα χέρι. Από εκείνη τη στιγμή έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω στη ζωή μου. Αποφάσισα να ορίσω εγώ τη ζωή μου και να μη με ορίσει η ζωή. Αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τον κάθε άνθρωπο, για τον κάθε λαό, για την κάθε κοινωνία. Ο άνθρωπος πρέπει αν ορίζει τα της ζωής του. Να μη χαρίζει σε κανέναν αυτό το πολυτελέστατο δικαίωμα να αποφασίσει γι’ αυτόν. Είτε είναι πρόσωπο, είτε κοινωνία, είτε λαός».
- Οι πρώτες μέρες όταν συνειδητοποιήσατε ότι είστε στο σκοτάδι;
«Είμαι ένα πολύ ανήσυχο παιδί και όταν γύρισα από το νοσοκομείο ήταν πολύ λίγος ο καιρός που έμεινα στο σπίτι. Άρχισα να αναζητώ δρόμο διαφυγής. Να μην είμαι κάτι διαφορετικό. Να μπορώ να είμαι μαζί με τα παιδιά. Να παίζω μαζί τους. Ήταν πολύ λίγες οι στιγμές που φέρονταν σκληρά, γιατί κι εγώ ήμουν τύπος που δεν άφηνα να πουλάνε πνεύμα».
- Πόσο δύσκολο ήταν να μη το βάλετε κάτω;
«Είχα παραδείγματα γιατί όπως βλέπεις εδώ πάνω (στο γραφείο του) υπάρχει μια γυναίκα με έναν εύζωνα και είναι αυτή η φοβερή γυναίκα, η λέαινα, που ήταν η μάνα μου. Που ήρθε 7 χρονών ορφανή και παρά το ότι προερχόταν από μία ευκατάστατη οικογένεια του Πόντου, ξαφνικά βρέθηκαν φτωχοί, πρόσφυγες, ξενιτεμένοι, κατεστραμμένοι, αλλά ποτέ δεν έβαλε το κεφάλι κάτω. Είχα μία πάρα πολύ καλή οικογένεια που στήριξε όλη την προσπάθεια. Ο πατέρας μου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου γιατί δεν με άφησε ποτέ να πιστέψω ότι είμαι μια χαμένη υπόθεση. Όλη η οικογένεια ήθελε να με βοηθήσει να σπουδάσω. Πήγα πρώτα στη σχολή τυφλών Θεσσαλονίκης, έφυγα μετά πήγα στην Καλλιθέα, με διώξανε μετά γιατί ήμουν πολύ ατίθασος, συνέχισα στο Αγρίνιο όπου κι εκεί είχα μεγάλη δράση παρ’ ότι ήταν χούντα, το ξέρουν πολλά παιδιά πόσο επαναστατικός ήμουν τότε, διεκδικώντας αιτήματα για τους μαθητές. Μετά πήγα στο πανεπιστήμιο κι εκεί ήταν η πρώτη μεγάλη επιβεβαίωση ότι το όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Το πρώτο όνειρο ήταν να γίνω δικηγόρος».
- Γιατί επιλέξατε να γίνατε δικηγόρος;
«Μου άρεσε. Όπως και η πολιτική. Μου άρεσε να ακούω τους μεγάλους να μιλούν πολιτικά. Στο σπίτι μου υπήρχε αυτή η κατάσταση. Ο πατέρας μου ήταν δραστήριος μέλος της κίνησης Πλαστήρα. Μου άρεσε να ακούω ραδιόφωνο, να ασχολούμαι. Όταν έγινα δικηγόρος, παράλληλα είχα ηγηθεί του κινήματος των τυφλών το 1976 για μόρφωση, ψωμί, δουλειά και όχι ζητιανιά. Είχαμε μετατρέψει τον τότε οίκο τυφλών σε ένα μικρό κοινωνικό Πολυτεχνείο! Εκπέμψαμε ένα μήνυμα, ότι η αναπηρία δε σημαίνει ανικανότητα. Ότι δεν παραχωρούμε σε κανέναν το δικαίωμα να μας προστατεύει κι εμείς να είμαστε προστατευόμενοι. Αν δεις τα συνθήματα εκείνης της εποχής είχα εκπέμψει το μήνυμα δεν παραχωρούμε σε κανέναν το δικαίωμα να αποφασίζει χωρίς εμάς. Έγινε ένα μεγάλο κίνημα, γυρίστηκε ένα ντοκιμαντέρ «ο αγώνας των τυφλών», το οποίο είναι μία από τις δύο ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου που τους κόπηκε η ιθαγένεια με παρέμβαση της τότε εκκλησίας για να μην πάει στις Κάννες. Το ίδρυμα τότε ήταν στη δικαιοδοσία της εκκλησίας. Ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος ήταν πρόεδρος. Και δεν ήθελαν τότε να πάει στις Κάννες γιατί έβγαζε πολύ μεγάλη καταγγελία για τους μηχανισμούς τους κράτους και της εκκλησίας. Έγινε μία σφοδρότατη σύγκρουση με την εκκλησία, γιατί αφορούσε την εκκλησιαστική περιουσία. Ο αγώνας αυτός είχε αποτέλεσμα, έγινε κρατικό το σχολείο και είχα και την τύχη να είμαι ο πρώτος τυφλός πρόεδρος. Διαδέχτηκα τον προηγούμενο Αρχιεπίσκοπο…»
- Από αυτά που δεν έχετε δει, τι είναι αυτό που σας λείπει περισσότερο;
«Είχα πλήρη εικόνα και γνώση των χρωμάτων, της ίριδας και ό,τι υπήρχε. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να έχω εικόνα, καταρχάς από την περιγραφή που μου κάνει κάποιος. Άρα, το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι έχω εικόνα. Οι Άγγλοι λένε “το προνόμιο των δυσπρονομίων”. Τώρα που καθόμαστε εδώ και συζητάμε, στο μυαλό μου μέσα υπάρχει πλήρης εικόνα του χώρου. Ότι ένας άνθρωπος είναι απέναντί μου, πιο κει ένα τραπέζι, ένας πίνακας στον τοίχο. Στη Βουλή τώρα πηγαίνω και ανεβαίνω στο βήμα μόνος μου. Τώρα εδώ στο χώρο έχω όλη την άνεση του χώρου. Πάω σε όποιο γραφείο θες μόνος μου. Κάποιοι που δεν ξέρουν νομίζουν ότι βλέπω».
- Το γεγονός ότι δεν έχετε δει πώς είναι τα παιδιά σας, σας στενοχωρεί;
«Όχι γιατί έχω εικόνα. Τα αγγίζω. Ξέρεις και η αφή είναι μία μεγάλη πόρτα για να σχηματίσεις εικόνα».
- Κάποιοι λένε πως είστε παράδειγμα προς μίμηση γι’ αυτούς και φωτεινός φάρος. Εσείς νιώθετε έτσι;
«Εγώ ειλικρινά, δε θέλω ούτε να εξωραΐζω, ούτε να εκμηδενίζω τα πράγματα, γιατί έχω αυτή την αρχή, Θεωρώ ότι είναι δύο όψεις του ενός και αυτού νομίσματος που αγκυλώνουν, που δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Χωρίς να είμαι παιδί θαύμα νομίζω είναι μία πορεία που έχει ένα ενδιαφέρον, κυρίως θα σου το έλεγα για τα νέα παιδιά, γιατί τα νέα παιδιά που διαθέτουν πάρα πολλά προσόντα, έχουν μία αδυναμία, παραιτούνται εύκολα στις δυσκολίες, α μπορούσε αυτή η πορεία να ήταν ένα παράδειγμα θα ήταν μια μεγάλη ικανοποίηση για μένα».
«Η Ιστορία θα γράψει ποιοι ήταν οι πραγματικοί τυφλοί στη Βουλή»
- Το 2011 φύγατε από το ΠΑΣΟΚ για το μνημόνιο…
«Το 2011 για να είμαστε ειλικρινείς, γιατί οι άνθρωποι που έμειναν στο ΠΑΣΟΚ, μου χρεώνουν ότι δεν έφυγα μόνο αλλά ήμουν και η γέφυρα για να χάσει το ΠΑΣΟΚ τη δυναμική του και να φεύγει κόσμος. Εγώ γεννήθηκα μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ανδρώθηκα πολιτικά, ωρίμασα πολιτικά, το ερωτεύτηκα πολιτικά, ήμουν πολύ κοντά στις πολύ δύσκολες στιγμές του, ιδιαίτερα το 1989 και το 1990, το ξέρουν πολύ καλά όσοι είναι στο ΠΑΣΟΚ, όμως δεν ήμουν από εκείνους που θα πω ότι εγώ έδωσα στο ΠΑΣΟΚ, διώχθηκα μέχρι και από το νόμο 4.000 περί τεντιμποϊσμού για το ΠΑΣΟΚ. Δε θα πω, όμως, ότι δεν με τίμησε. Με έκανε γενικό σύμβουλο, γενικό γραμματέα, βουλευτή. Πάντα τιμώ τον κόσμο του και τον υπερασπίζομαι. Όμως, δεν άντεχα πλέον να βλέπω πράγματα που θεωρούσα ότι δεν μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να τα κάνει. Δεν μπόρεσα ποτέ να δεχτώ ότι έκοψε μία δραχμή από τους συνταξιούχους, πριν με πείσει ότι έλυσε τα προβλήματα της φοροδιαφυγής».
- Τελικά, ποιοι ήταν οι πραγματικά τυφλοί τότε;
«Αυτό θα το γράψει η ιστορία. Εγώ πάντως όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, όταν διάβασα τη δανειακή σύμβαση, έμεινα εμβρόντητος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι η κυβέρνηση η δική μας, θα υπέγραφε μία τέτοια δανειακή, καταδυναστευτική σύμβαση για την πατρίδα. Το ΠΑΣΟΚ ήταν δύο πράγματα. τον πατριωτισμό του και για το κοινωνικό του πρόσωπο. Εγώ, λοιπόν, είπα στον Παπακωνσταντίνου ότι δεν μπορώ να φανταστώ έναν Έλληνα υπουργό να υπογράφει μία τέτοια δανειακή σύμβαση. Και μου λέει “αμφιβάλεις τον πατριωτισμό μου;”. Του είπα τι έχω διαβάσει. Από τότε ασφυκτιούσα και έφτασα στο όχι. Και σε τρία λεπτά ο Παπανδρέου με διέγραψε».
- Σας έχει απογοητεύσει ο γιος του Ανδρέα;
«Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πίστευα και πιστεύω στο όραμα του Ανδρέα. Δεν πιστεύω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου πίστεψε».
- Η Νέα Δημοκρατία ποντάρει στο φόβο. Έχει κάτι να φοβάται πλέον ο κόσμος;
«Θεωρώ τον εαυτό μου εξίσου πατριώτη με οποιοδήποτε άνθρωπο και μάλιστα με αυτούς της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήμουν πολιτικός τυχοδιώκτης, με όση δυνατότητα διανοητική διαθέτω, να ήξερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή κι εγώ να ήμουν υποστηρικτής τους. Η δεξιά, από τότε που έχει ιδρυθεί, το επιχείρημά της είναι πάντα ο φόβος».
- Από όσα χάσαμε αυτά τα τέσσερα χρόνια, τι ήταν πιο πολύτιμο;
«Η αξιοπρέπεια του λαού μας. Έναν λαό περήφανο, τον ανάγκασαν να γονατίσει και να βρίσκεται σε μία τραγική μοίρα η ζωή του. Να βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν, τα γερά μυαλά του τόπου που είναι ο πραγματικός πλούτος του τόπου. Αυτό είναι γενοκτονία. Ο Έλληνας και καλός την είχε αυτή την επιλογή, το πάθος, τη θέληση. Είναι διατεθειμένος να στερηθεί τα πάντα, να φάει ψωμί κι ελιές. Αυτή η φοβερή κυβέρνηση, των μεγάλων πατριωτών, χτύπησε τον Έλληνα εκεί που πονούσε. Στο σπίτι και στα παιδιά».
«Καταστροφικοί οι Λοβέρδος, Άδωνις, Βορίδης!»
- Κεφάλαιο Υγεία. Γενόσημα της κακιάς ώρας, ούτε γάζες στα νοσοκομεία, τραγικές συνθήκες παντού…
«Είμαι θιασώτης της προσπάθειας που πρέπει να ξεκινήσει, ώστε να γίνει η Ελλάδα η Ελβετία του νότου σε αξιόπιστο γενόσημο φάρμακο. Θα στηρίξουμε με κάθε τρόπο την ανάπτυξη ελληνικής παραγωγής φαρμάκου, διότι διαθέτουμε υψηλή τεχνογνωσία για εταιρείες, υψηλή αξιοπιστία, έχουμε φοβερούς εκλεκτούς επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων και έχουμε και ερευνητικά κέντρα τα οποία επιχείρησε να απαξιώσει ο κύριος Λοβέρδος, που έχουν διακριθεί και μπορούν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στο να υλοποιούν έρευνες και ανακαλύψεις. Είναι ευρηματικός ο Έλληνας, έχει ισχυρό DNA, μπορεί λοιπόν να κάνει πάρα πολλά πράγματα και ο τρόπος αυτός να μην έχει να ζηλέψει τίποτα».
- Λοβέρδος, Άδωνις, Βορίδης. Ποιος ήταν πιο καταστροφικός σαν Υπουργός Υγείας;
«Εγώ πιστεύω και οι τρεις. Οι δύο δε τελευταίοι που επαγγέλλονται και τον μεγάλο πατριώτη, φοβούμαι ότι το μόνο που δεν έκαναν ήταν να εκδηλώσουν αυτόν τον πατριωτισμό. Υπήρχε μία διάταξη του νόμου που έλεγε ότι το χονδρεμπορικό κέρδος στα φάρμακα ήταν 4,9 %. Όταν οι φαρμακοβιομηχανίες έδιναν τα φάρμακα κατευθείαν στα φαρμακεία και δεν πήγαιναν διά μέσου των φαρμακαποθηκών, αυτό το κέρδος πήγαινε στον ΕΟΠΥΥ. Ήρθε ο κύριος Βορίδης και κατήργησε αυτή τη διάταξη και τώρα ξέρετε πού πάει: στην πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία».
- Πόσο φιλική χώρα είναι η Ελλάδα για έναν άνθρωπο με αναπηρία;
«Θα σου πω κάτι το οποίο θέλω να το προσέξεις. Ο ελληνικός λαός είναι τόσο ρατσιστής όσο και επιδεκτικός να αλλάξει συμπεριφορά. Τι σημαίνει αυτό; Όταν δει τον ανάπηρο να ζητιανεύει θα λειτουργήσει συναισθηματικά. Όταν δει, όμως, τον ανάπηρο δίπλα του να δουλεύει, αμέσως προσαρμόζεται σε ένα άλλο περιβάλλον σχέσεων. Αυτό που έλεγα στους ανάπηρους από τότε και τους το καλλιεργούσα, ήταν ότι δε θα παραχωρείτε σε κανέναν το δικαίωμα να αποφασίζει για εσάς χωρίς εσάς. Ότι δε θα βολεύεστε μέσα στην αναπηρία, αλλά θα κάνετε το κάθε τι για να ορίσετε τις σχέσεις, ώστε οι σχέσεις να είναι οριζόντιες. Όταν ήμουν πρόεδρος στη σχολή τυφλών έλεγα στους δασκάλους ότι δε θα γίνουν όλα τα παιδιά επιστήμονες. Αλλά όλα θα είναι πολίτες αυτής της κοινωνίας. Θα πρέπει να αναπτύξουν κοινωνικές σχέσεις με ανθρώπους, με κοπέλες. Άρα θα πρέπει να μάθουν πώς θα λειτουργούν, πώς θα συμπεριφέρονται, πώς θα τρώνε, πώς θα πίνουν, πώς θα κάθονται, πώς θα είναι ντυμένοι, όλες αυτές τις δεξιότητες που σε κάνουν έναν ευπαρουσίαστο άνθρωπο που να μην αφήνεις το περιθώριο στον άλλον να σε περιθωριοποιεί».
- Ποια είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση των αναπήρων επί θητείας σας;
«Η μεγαλύτερη κατάκτηση των αναπήρων, γιατί έγιναν πολλές στη δεκαετία του ’80, ήταν το δικαίωμα στην εργασία. Όταν ψηφίστηκε ο πρώτος νόμος για να υποχρεώνει το δημόσιο 5% να δουλεύουν οι ανάπηροι στο δημόσιο, στις 12 Δεκεμβρίου ψηφίστηκε ο νόμος 1223, άρθρο 5. Η τότε αντιπολίτευση της δεξιάς, απευθυνόμενη στον τότε υπουργό είπε το εξής: “Θα μετατρέψετε το δημόσιο σε άσυλο”. Αυτή ήταν η αντίληψη της δεξιάς για την αναπηρία. Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι με όλες αυτές τις κατακτήσεις άλλαξαν άποψη και τα κόμματα. Η παρουσία πλέον του αναπήρου στο εργασιακό, το κοινωνικό, διότι ο κάθε άνθρωπος που πιάνει δουλειά αισθάνεται την αυτοχειραφέτηση, οι ανάπηροι απαλλάχτηκαν από διάφορα σύνδρομα, έγιναν πολίτες που λειτουργούσαν όπως όλοι οι πολίτες μέσα σε μια κοινωνία και συνέβαλαν στην απελευθέρωση της κοινωνίας. Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο με την αλλαγή να αντιμετωπίζουν έναν ανάπηρο με την ανικανότητα».
- Κάποτε κάνατε απεργία πείνας για τα δικαιώματα των τυφλών. Τώρα που πεινάμε χωρίς να το έχουμε επιλέξει τι πρέπει να κάνουμε για να γίνει καλύτερο το αύριο;
«Εγώ πιστεύω ότι η κοινωνία πρέπει να αναπτύξει ισχυρά φίλτρα διήθησης στο μυαλό της . Και ποιο κόμμα επιλέγει να ψηφίσει και ποια πρόσωπα στο κάθε κόμμα. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κρίνει μπροστά σε μία τέτοια εκλογική αναμέτρηση ο πολίτης είναι ποιο κόμμα ανέχεται ή συμβάλει στη διεύρυνση της οικονομικής ανισότητας και ποιο συμβάλει στη μείωσή της. Εκεί πρέπει να παίξει ρόλο η δύναμη της ψήφου».
«Ο Αλέξης Τσίπρας ακούει, δεν κάνει πως ακούει…»
- Τον Αλέξη Τσίπρα τον πιστεύετε; Έχει κοινά στοιχεία με τον Ανδρέα Παπανδρέου;
«Όταν έφυγα από το ΠΑΣΟΚ και δεν ξαναγύρισα πίσω, υπήρχαν πάρα πολλές δυνατότητες να πάω σε πολλά κόμματα εκείνης της εποχής. Γνώρισα τον Αλέξη Τσίπρα και υπήρχε χημεία. Με έπεισε ότι είναι ένας άνθρωπος που ακούει, δεν κάνει πως ακούει, που δε φοβάται, έναν άνθρωπο λιτό, έναν άνθρωπο που έχει δημοκρατικές ευαισθησίες και κυρίως πιστεύω ότι έχει μέσα του τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό».
- Στις 26 του μήνα ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχε πάρει την Κυβέρνηση. Τι πρέπει να κάνει τις πρώτες 100 ημέρες.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει πάρα πολλά πράγματα, ένα μέρος των οποίων θα είναι και χωρίς κόστος. Πρέπει να πείσει από την πρώτη μέρα ότι είναι αποφασισμένος να εμπεδώσει το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Να καταλάβουν όλοι ότι εδώ υπάρχει μία χώρα που βυθίζεται μέρα με τη μέρα στην αναξιοπάθεια, άρα πρέπει να σταματήσει αυτή την κατάσταση, εμπεδώνοντας το αίσθημα ότι στη χώρα από την επόμενη μέρα θα πρέπει να κληθούν όλοι όσοι οφείλουν να πληρώσουν. Να εμπεδώσει αυτό που εμπέδωσε ο πρόεδρος Ρούσβελτ στους ολιγάρχες “ή μου δίνετε τα καπέλα σας, ή σας παίρνω τα κεφάλια” . Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το καταστήσει σαφές: Το πάρτι τελείωσε. Υπάρχουν πάρα πολλές πηγές από όπου μπορεί να μαζευτεί χρήμα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και όχι μόνο. Υπάρχει μεγάλο πάρτι με τις πολυεθνικές που γίνεται ακόμα πιο μεγάλο κάτω από την αδυναμία βούλησης του κράτους να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται».
- Στα 64 σας χρόνια ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο;
«Το γηράσκω αεί διδασκόμενος» ήταν μία ακόμα τρομερή σύλληψη της αρχαίας σκέψης, της οποίας είμαι μεγάλος λάτρης, διαβάζω πάντα αρχαία σκέψη γιατί με εμπνέει, με μπολιάζει, με κεντρίζει. Αυτή τη στιγμή αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι πρέπει ο καθένας μας, κι εγώ μέσα σε αυτούς, να καταθέσουμε τον καλό μας εαυτό για αυτή την πατρίδα. Το δικαιούται, το αξίζει και κυρίως το αξίζει το μέλλον των παιδιών μας».
- Και ο μεγαλύτερος εφιάλτης σας;
«Ο μεγαλύτερος εφιάλτης είναι να συνεχιστεί αυτή η φοβερή κατάσταση που οδηγεί τους ανθρώπους σε παραίτηση. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή μου, έσπασα πολλές φορές τα μούτρα μου αλλά κάθε φορά ήταν μία χρήσιμη εμπειρία για την επόμενη προσπάθεια. Αυτή η φυγή των νέων στο εξωτερικό και αυτή η λογική του καναπέ που οδηγεί την κοινωνία σε μια συμπεριφορά αδράνειας μπορεί να αποτελέσει την αρχή της μεγάλη καταστροφής που θα είναι η παραίτηση, σε μία κοινωνία που θα είναι πλέον βυθισμένη στην ήττα της ελπίδας».
- Γιατί να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ και Κουρουμπλή σε αυτές τις εκλογές;
«Πρώτα πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να καλύψει ένα κενό που σε όσους κρίσιμες στιγμές έζησε ο λαός μας στην ιστορία του δεν του έλειπε. Τι εννοώ; Έπεσε η πόλη και ο λαός είπε “πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι”. Αυτός ο μύθος 400 χρόνια ζέσταινε την ψυχή του ελληνισμού Πάντοτε ο ελληνισμός και στα χρόνια της κατοχής είχε ελπίδα. Σε αυτή την κρίση βρέθηκε χωρίς ελπίδα. Είτε συμφωνεί κάποιος με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε σε συμφωνεί, οφείλει να ομολογήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελπίδα αυτού του λαού που απειλείται με παραίτηση,. Αρχίζει αυτή η ελπίδα να γίνεται και ελπίδα στην Ευρώπη, Η ζωή θα δείξει και εμείς θα είμαστε συντελεστές ή της μεγάλης ανατροπής ή της μεγάλης υποχώρησης. Κι επειδή εγώ πιστεύω ότι όλο το κακό στον τόπο είναι ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και εκεί είναι η ευθύνη η ιστορική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί ουσιαστικά εξυπηρετούν τη γερμανική λογική λέγοντας ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Αν δεν το καταστήσει βιώσιμο το χρέος ο Τσίπρας, θα έχει την τύχη του Παπανδρέου, ΤΟΥ Παπαδήμου και του Σαμαρά. Το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα. Είναι ιστορική ευθύνη και ευκαιρία για την αριστερά να αποδείξει ότι διαθέτει μία ισχυρή πανοπλία που είναι το ηθικό της πλεονέκτημα, αυτό να το κάνει στάση ζωής και καθημερινή πράξη. Η πατρίδα έχει ανάγκη από έντιμους πρωτίστως και μετά από τους έτοιμους. Να πιστεύουμε στη συλλογική προσπάθεια που έχει ανάγκη η πατρίδα, στο εμείς, και είμαι βέβαιος ότι η πατρίδα θα δει μία άλλη πορεία που θα την εμπνέει, θα εντείνει τη φαντασία του λαού μας, θα του δίνει όραμα, θα τον δυναμώνει και θα του ενεργοποιεί τα θετικά του αντανακλαστικά και θα θετικά ιάματα της ψυχής του».
- Και σε προσωπικό επίπεδο;
«Όπου κι αν βρεθώ, όπου κι αν με κατατάξει η εκλογική ψήφος του λαού μας, όπου κι αν κρίνει ότι πρέπει να αξιοποιηθώ ο πρόεδρος πιστεύω ότι έχω πλούσιο λικέρ εμπειριών για να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι σε μία προσπάθεια που έχει ανάγκη ο τόπο. Θα το προσπαθήσω με ό,τι δυνάμεις διαθέτω, κι επειδή πιστεύω ότι το πυρακτωμένο πείσμα που διαθέτω είναι καλός οδηγός θα τα καταφέρω».