Ιδού η ανατροπή στα εργασιακά!
Τα ψέματα Γιούνκερ, Μέρκελ, η ισοπέδωση στην αγορά εργασίας και η μετατροπή της χώρας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη
Αναλυτικά, την δημιουργία μιας ειδικής εργασιακής και οικονομικής ζώνης με εξαέρωση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων και δραματικά μέτρα λιτότητας ζητούν οι δανειστές στα Εργασιακά.
Οι δανειστές επιμένουν στην απελευθέρωση των απολύσεων και του εργοδοτικού "λοκ άουτ", στην ακύρωση της νομοθετικής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις, να σταματήσει τον διαχωρισμό των εργαζομένων με βάση τον κατώτατο μισθό και να τον επαναφέρει σταδιακά στα πρό μνημονίου επίπεδα.
Τι προτείνουν οι δανειστές
Το εργασιακό πρότυπο στην Ελλάδα θα παραπέμπει σε μια χαμηλά αμειβόμενη και φτωχοποιημένη εργασία με περιορισμένα δικαιώματα χάριν ισχυρών , κυρίως, πολυεθνικών συμφερόντων στο πλαίσιο της μετατροπής της χώρας , υπό την απειλή του χρέους, σε μια ειδική οικονομική ζώνη μέσα στην Ευρώπη, ως πείραμα για την σταδιακή ευρύτερη επέκτασή του στον ευρωπαϊκό χώρο.
Οι εξελίξεις αυτές, σε συνδυασμό με την έλευση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, όπου συντελείται σταδιακή, και λιγότερο επώδυνη προς το παρόν, αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων υπό την πίεση του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για το όλο ευρωπαϊκό κοινωνικό οικοδόμημα.
Τα προτεινόμενα μέτρα, ακολουθώντας τη λογική των μνημονίων, συνεχίζουν την απορρύθμιση και την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων με την κατάργηση της όποιας προστασίας έχει απομείνει από τις απολύσεις, και με τον περαιτέρω περιορισμό των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων ολοκληρώνοντας την εικόνα ενός εργασιακού τοπίου γενικευμένης ανασφάλειας και επισφάλειας.
Τι προτείνουν οι δανειστές:
1.Ουσιαστική κατάργηση του νομοθετικού και εκτελεστικού έργου του υπουργείου εργασίας που θα βρίσκεται υπό τον διαρκή έλεγχο των δανειστών οι οποίοι και θα έχουν την αρμοδιότητα της τελικής έγκρισης των εργασιακών νόμων, καταργώντας κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και το δικαίωμα στο ελληνικό κράτος να ψηφίζει τους δικούς του νόμους.
2.Απαγόρευση της κατάργησης των μνημονιακών μέτρων στην αγορά εργασίας που συμπίεσαν τον κατώτατο μισθό, διέλυσαν το σύστημα των συλλογικών συμβάσεων, ενίσχυσαν τη φθηνή και ευέλικτη εργασία, ελαστικοποίησαν τα ωράρια , απελευθέρωσαν τις απολύσεις. Εμμονή στη μη ψήφιση του νομοσχεδίου για τις συλλογικές συμβάσεις και την αύξηση τoυ κατώτατου μισθού , την κατάργηση της μισθολογικής διάκρισης για τους νέους μέχρι 25 ετών, με προσήλωση στη ρητή μνημονιακή επιλογή για τη σύγκλιση των μισθών στην Ελλάδα με εκείνους των βαλκανικών γειτονικών χωρών.
Απελευθέρωση και αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων
Καθιέρωση της ανταπεργίας (λοκ άουτ) για τους εργοδότες και περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων ως συμπληρωματικά μέτρα κατά των συλλογικών δικαιωμάτων εργαζομένων μετά από την αποδιάρθρωση των συλλογικών συμβάσεων.
Καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας σε μια απορυθμισμένη αγορά εργασίας.
Προώθηση των «καλών» ευρωπαϊκών πρακτικών σε θέματα αγοράς εργασίας στοχεύοντας στην υιοθέτηση μέτρων απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που καταγράφονται στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό χώρο(ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και συλλογικές συμβάσεις με επίκεντρο το χαμηλό εργασιακό κόστος).
Τι προτείνει η κυβέρνηση
Το εργασιακό πρότυπο στην Ελλάδα, χώρα που ανήκει στην Ευρώπη, θα πρέπει να μεταφράζεται με συνθήκες αμοιβής και δικαιωμάτων που δημιουργούν εργασιακούς όρους αναβάθμισης και αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους εργαζόμενους ώστε να συγκλίνουν με την υπόλοιπη Ευρώπη, αποτρέποντας την πορεία σύγκλισής τους με χώρες του τρίτου κόσμου. Προτείνει την κατάργηση των μνημονιακών νόμων που ισοπέδωσαν τα εργασιακά δικαιώματα, και την λήψη μέτρων που δεν έχουν κανένα δημοσιονομικό κόστος, αναβαθμίζουν την εργασία και την αντιμετωπίζουν ως το βασικό μέσο παραγωγής πλούτου και όχι ως το επαχθές κόστος για τις επιχειρήσεις.
Επιχειρεί να θέσει τέρμα σε μια πολιτική γενικευμένης φτωχοποίησης της εργασίας μετά από τη μνημονιακή συρρίκνωση των μισθών κατά 24% , και της αγοραστικής δύναμης κατά 50% υπό την πίεση της υψηλής ανεργίας που υποβοηθήθηκε και με μέτρα διευκόλυνσης των απολύσεων , χωρίς προστασία για τους ανέργους που επιδοτούνται σε ποσοστό μόλις 9%. Ειδικότερα προτείνεται:
Δυνατότητα της κυβέρνησης και του υπουργείου εργασίας να νομοθετούν ελεύθερα στο πλαίσιο του ελληνικού συντάγματος και των θεμελιωδών διεθνών κανόνων για την εργασία, όπως αρμόζει σε κάθε κυρίαρχο και ελεύθερο κράτος δικαίου.
- Κατάργηση των μνημονιακών μέτρων που απορρυθμίζουν καταλυτικά το εργασιακό τοπίο με έμφαση στην αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, στην επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, στην κατάργηση των μισθολογικών διακρίσεων κατά των νέων, στην ενίσχυση της προστασίας από τις απολύσεις και στην αντιμετώπιση των γενικευμένων φαινομένων αδήλωτης, ανασφάλιστης και ευέλικτης , δεύτερης ταχύτητας ,εργασίας.
- Άρνηση της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, σαν πρόσθετο μέτρο στους μνημονιακούς νόμους διευκόλυνσης των απολύσεων(μείωσης αποζημιώσεων και ευελιξίας καταβολής τους, μείωσης του χρόνου προειδοποίησης, αύξησης των ορίων στις ομαδικές απολύσεις). Το πρόσθετο αυτό μέτρο αποτελεί πρόκληση για μια χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη που σε διάστημα 5 χρόνων εκτοξεύθηκε από το 8% στο 27%.
- Άρνηση της καθιέρωσης του δικαιώματος της ανταπεργίας στους εργοδότες που αποτελεί μέτρο που ενισχύει υπέρμετρα την ισχυρή πλευρά του εργοδότη σε βάρος των εργαζομένων.
- Άρνηση περιστολής των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Αντίθετα προτείνεται η ενίσχυση των συνδικαλιστικών ελευθεριών σε εργασιακούς χώρους που απουσιάζει η συνδικαλιστική εκπροσώπηση.
- Καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας και ανασφάλιστης εργασίας (σήμερα 33%) σε μια αγορά εργασίας που θα λειτουργεί με κανόνες ,ώστε η βελτίωση και η ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου να είναι αποτελεσματική, σε αντίθεση με την πρόταση των δανειστών που θεωρούν ότι ο στόχος αυτός μπορεί να υλοποιηθεί σε μια απορρυθμισμένη και ευέλικτη αγορά εργασίας χωρίς κανόνες.
- Λήψη μέτρων κατά της εργασιακής απορρύθμισης και επισφάλειας σε αντίθεση με τις «καλές» ευρωπαϊκές πρακτικές ουσιαστικής αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων.