Panama Papers: Οι ελληνικές προεκτάσεις ενός σκανδάλου μεγατόνων
ΠΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ-«ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ» ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ 11,5 ΕΚΑΤ. ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ «MOSSACK FONSECA»
Κι ενώ η Ελλάδα κινείται ήδη στον αστερισμό των Wikileaks, με όλες τις προεκτάσεις που έχουν οι διαρροές στη διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ εν όψει και της αξιολόγησης, η δημοσίευση των Panama Papers έρχεται να βάλει και αυτή «δυναμίτη» στο πολιτικό σκηνικό, μετά και την αποκάλυψη ότι στις διαδρομές του βρώμικου χρήματος υπάρχει και ελληνική συμμετοχή.
Σύμφωνα, πάντα, με τις αποκαλύψεις της Διεθνούς Κοινοπραξίας Λειτουργών της Ερευνητικής Δημοσιογραφίας (ICIJ - International Consortium of Investigative Journalists), το όνομα του Σταύρου Παπασταύρου, πρώην στενού συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά εντοπίζεται στα διοικητικά συμβούλια τριών εταιρειών που έλαβαν νομική υποστήριξη από τη «Mossack Fonseca». Αυτές είναι οι εξής: Green Shamrock Foundation, Diman και Aisios.
Μάλιστα, όπως αναφέρει η ίδια πηγή και με βάση τα έγγραφα που έχουν διαρρεύσει ο άλλοτε «εξ απορρήτων» σύμβουλος του κ. Σαμαρά είχε διατελέσει ήταν μέλος των διοικητικών συμβουλίων της Green Shamrock Foundation και της Diman Foundation από το 2005 έως το 2014 και το 2006 έγινε αναπληρωτής πρόεδρος της εταιρείας Aisios Foundation, στην οποία συμμετέχουν και άλλα πρόσωπα, επίσης ελληνικής καταγωγής. Συνολικά, μαζί με τον Σταύρο Παπασταύρου, τα πρόσωπα που φέρονται να έχουν ενεργό ρόλο στα ιδρύματα αυτά είναι έξι: ο Κωνσταντίνος Λαναράς, ο Σπύρος Μεταξάς, ο Πρόδρομος Πετρίδης, ο Αλέξανδρος Πατούνης και ο Δημήτρης Δημητρίου.
Ενδεικτικά, σύμφωνα με τις διαρροές των Panama Papers, στις 30 Νοεμβρίου 2005, οι Παπασταύρου, Πατούνης και Πετρίδης συστήνουν την Diman Foundation με έδρα τον Παναμά και κεφάλαιο 10.000 δολάρια.
Ένα χρόνο αργότερα, στις 15 Νοεμβρίου 2006, ο Παπασταύρου μαζί με τους Λαναρά και Μεταξά και έναν αλλοδαπό ονόματι Emmanuel Gavaudan, ιδρύουν την Aisios Foundation, επίσης με έδρα τον Παναμά και κεφάλαιο 10.000 δολάρια.
Στις 2 Οκτωβρίου 2014 ο Σπύρος Μεταξάς αποστέλλει στην «Mossack Fonseca» τα πρακτικά της διάλυσης της εταιρείας Green Shamrock Foundation, με μέλη της, τους Παπασταύρου, Πετρίδη, Πατούνη και Δημητρίου.
Τι απαντά ο Παπασταύρου για τα όσα αποκαλύπτουν τα «Panama Papers»
Αρχικά ο κ. Παπασταύρου είπε ότι δεν θυμάται τους οργανισμούς, αλλά αργότερα είπε ότι σύμφωνα με τα αρχεία του έχει υπηρετήσει ως μέλος των συμβουλίων των εταιριών Green Shamrock, Diman and Aisios.
Είπε ότι το έκανε «για δύο παλιούς οικογενειακούς φίλους» και ότι δεν έλαβε καμία αποζημίωση. Επιπλέον, δήλωσε πως «δεν είχε δικαιώματα ιδιοκτησίας σε αυτές τις οντότητες οποιουδήποτε είδους» και «δεν ήταν υποχρεωμένος να τις δηλώσει στις φορολογικές αρχές».
Λίγο αργότερα επανήλθε λέγοντας ότι τα συμβούλια ήταν προορισμένα να ενεργοποιούνται μόνο αν ο ιδρυτής ενός οργανισμού πέθαινε, κάτι που «δεν έγινε ποτέ». Ένα δικηγορικό γραφείο εκπροσωπώντας τον ιδιοκτήτη του ιδρύματος Aisios έγραψε ότι ο Παπασταύρου παραιτήθηκε το 2012, ότι ποτέ δεν είχε «δικαίωμα στα περιουσιακά στοιχεία του ιδρύματος και ποτέ δεν έλαβε καμία αμοιβή».
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Σταύρου Παπασταύρου έχει ως εξής: «Διετέλεσα μέλος Συμβουλίου τριών Ιδρυμάτων (Foundation Councils), όπως άλλωστε αναφέρεται και στα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) και όχι μέλος διοικητικών συμβουλίων ή κάτοχος offshore εταιρειών στον Παναμά ή κάτοχος offshore λογαριασμών, όπως λανθασμένα αναπαράγεται από μερίδα του Τύπου.
Πρόκειται για τρία οικογενειακά Ιδρύματα τα οποία δεν συνέστησα ούτε και ασφαλώς διατηρούσα με αυτά οιαδήποτε ιδιοκτησιακή σχέση. Την εξουσία διαχείρισης των Ιδρυμάτων ασκούσαν αποκλειστικά και μόνον οι ιδρυτές τους καθώς τα Συμβούλια τους δεν είχαν ενεργή συμμετοχή στη διοίκησή τους μέχρι τον τυχόν θάνατο των ιδρυτών, ο οποίος ευτυχώς ουδέποτε επήλθε.
Έτσι, τα Συμβούλια των τριών Ιδρυμάτων δεν απέκτησαν ποτέ ενεργό ρόλο στη διοίκηση και λειτουργία τους. Τα μέλη των Συμβουλίων των τριών Ιδρυμάτων αποτελούσαν αποκλειστική επιλογή των ιδρυτών τους. Η συμμετοχή μου στο Συμβούλιο αντικατόπτριζε την εμπιστοσύνη που είχαν στο πρόσωπό μου και στη δικηγορική μου ιδιότητα οι ιδρυτές που συνέστησαν τα εν λόγω Ιδρύματα, προκειμένου να διασφαλιστεί η εκτέλεση των εντολών τους σε περίπτωση θανάτου τους».