«Φλερτ» Παπανδρέου με τον ΣΥΡΙΖΑ
ΜΕΤΑ ΤΑ «ΟΡΦΑΝΑ» ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΓΥΡΕΥΕΙ ΠΟΡΤΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ
Σε αυτή τη βάση κινείται η προσπάθεια του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών Γιώργου Παπανδρέου να επανέλθει δριμύτερος στα πολιτικά δρώμενα, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο συνεργασίας ακόμη με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, υπό την προϋπόθεση να υπάρξει μια «σωστή προγραμματική βάση».
«Με ενδιαφέρει η υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να έχει ένα πρόγραμμα μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών», δήλωσε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας στην ΕΡΤ3.
Ο κ. Παπανδρέου παρουσίασε την πρότασή του για εθνική συνεννόηση και ζήτησε «να φύγουμε από τις μικροφιλοδοξίες και να δούμε ότι σε αυτή τη χώρα όλοι θα βουλιάξουμε».
«Εγώ δεν θα το βάλω σε προσωπική βάση. Μπορεί να υπάρχουν προσωπικά προβλήματα αλλά εγώ δεν κρατάω πικρία. Αυτό που χρειάζεται είναι να δούμε: Μπορούμε πάνω σε ένα πρόγραμμα; Δεν είναι θέμα το όνομα ή το ποιος είναι ο άλλος. Μπορεί να υπάρξει ένα πρόγραμμα που θα συμφωνήσουμε γενικότερα, πολιτικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας;», είπε, εξάλλου, ο πρώην πρωθυπουργός, αναφερόμενος στο εγχείρημα της συσπείρωσης της Κεντροαριστεράς.
Μερικές (εύλογα) πικρόχολες σκέψεις...
Η στάση του πρώην πρωθυπουργού προβληματίζει: πόσο εύκολα νομίζει ότι θα πείσει τους πολίτες ότι δεν είναι πια ο ίδιος με εκείνο τον άνθρωπο που το 2010 τους έστελνε κατευθείαν στην αγκάλη του ΔΝΤ μέσω Καστελόριζου, διαλαλώντας πως «λεφτά υπάρχουν»;
Και αντίστροφα, πόσο σανό μπορεί να αντέξει να φάει ξανά ο Έλληνας, ώστε να δώσει εκ νέου βήμα λόγου σε έναν πολιτικό άνδρα που δοκιμάστηκε, αλλά απέτυχε;
Εύλογα, εγείρεται κι ακόμη ένας, βαθύτερος προβληματισμός: αυτός ο τόπος δεν μπορεί να αναδείξει νέες πολιτικές δυνάμεις; Δεν μπορεί να δεχθεί νέα πολιτικά πρόσωπα, με φρέσκιες ιδέες, τα οποία θα είναι απαγκιστρωμένα από τη μιζέρια και την πελατειακή ιδεολογία του παραδοσιακού και αποτυχημένου πολιτικού συστήματος;
Γιατί πρέπει, κάθε φορά που τίποτε σε αυτή τη χώρα δεν λειτουργεί σωστά, να γίνεται ένα ιδιότυπο προσκλητήριο «ζωντανών νεκρών», όπου τα απανταχού «πολιτικά ζόμπι» ξεπετάγονται από την άβυσσο της λήθης, σε κάθε ευκαιρία, διεκδικώντας να κανιβαλίσουν ξανά στις σάρκες μας;
Η αξιοπρέπεια, ακόμη και στην Πολιτική, είναι μια έννοια ακριβή: πρέπει να ξέρει κανείς πότε να σταματά και να σέβεται το γεγονός ότι θα πρέπει να σιωπά. Ιδίως όταν ακόμη και τώρα, έξι χρόνια μετά, δεν τολμά να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική για τα πεπραγμένα του. Και αυτό ισχύει απαρέγκλιτα, ακόμη και για τον Γιώργο Παπανδρέου.
Είναι πολύ εύκολο να πετάει κανείς «τσιτάτα» του στιλ «να φύγουμε από τις μικροφιλοδοξίες και να δούμε ότι σε αυτή τη χώρα όλοι θα βουλιάξουμε». Έχουμε ήδη βουλιάξει! Δεν υπάρχει πιο κάτω!
Ο κόσμος δεν πιστεύει πια σε πολιτικούς «Μεσσίες» κι «Εκλεκτούς», γιατί ήταν εκείνοι, ακριβώς, που τον έστειλαν στα Τάρταρα.
Επιτέλους! Ας ανοίξει κάποιος τα παράθυρα να μπει λίγος καθαρός αέρας, ακόμη και σε αυτόν τον αραχνιασμένο και μουχλιασμένο οικογενειακό τάφο που ονομάζεται «ελληνική πολιτική σκηνή»...