ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ ΣΧΕΔΙΟ ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗΣ – ΤΑΚΤΙΚΗ «ΔΥΟ ΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΩΝ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΙΧΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
Το ζήτημα, όμως, είναι τι θα συμβεί από εδώ και πέρα, καθώς η κυβέρνηση, αν και υπέστη το πρώτο σοβαρό ρήγμα, μετά και την καταψήφιση της σχετικής διάταξης από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, δείχνει να προχωρά ακάθεκτη στην υλοποίηση της συγκεκριμένης απόφασης, αγνοώντας επιδεικτικά τα περίεργα παιχνίδια των Τούρκων τόσο στη Θράκη όσο και στο Αιγαίο.
Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι εκείνοι που επισημαίνουν πως η ανέγερση ενός μουσουλμανικού τεμένους κατά την παρούσα χρονική στιγμή, λίγες μόλις εβδομάδες μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα στην γειτονική χώρα και την ισχυροποίηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε ρόλο «Σουλτάνου», θα δημιουργήσει παρά θα λύσει τα ήδη μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν σε επίπεδο διμερών σχέσεων.
Όπως υποστηρίζεται χαρακτηριστικά, η κυβέρνηση μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ότι δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τα σχέδια κύκλων που δρουν ήδη ανεξέλεγκτα στη δυτική Θράκη και έχουν ως στόχο να ισλαμοποιήσουν τη χώρα, ξεκινώντας από την περιοχή του Έβρου, της Ροδόπης και της Ξάνθης, όπου ήδη κατοικούν χιλιάδες μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες.
Για παράδειγμα, υπάρχουν ήδη αρκετές φωνές για τον ρόλο και τη δράση του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να δυναμιτίσει την ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στο χριστιανικό και το μουσουλμανικό στοιχείο.
Μπορεί, βεβαίως, ο κ. Φίλης να θέλει με κάθε μέσο να πείσει τους πολίτες αυτής της χώρας ότι «η Ευρώπη πρέπει να αποδεχθεί ότι το Ισλάμ είναι εδώ» και πως «αν δεν θέλουμε να έχουμε τα προβλήματα της Γαλλίας και του Βελγίου, ας μην επαναλάβουμε τα λάθη τους που σήμερα σπεύδουν να αντιμετωπίσουν», αλλά την ίδια στιγμή δεν τον ακούσαμε να αρθρώνει το παραμικρό σχετικά με τα όσα συνέβησαν στην Αγια-Σοφιά, όταν με εντολή Ερντογάν χρησιμοποιήθηκε ως τζαμί.
Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιούνται πολλοί: Γιατί τέτοια σπουδή από τους κυβερνώντες για την ανέγερση του τεμένους στην καρδιά της ελληνικής πρωτεύουσας, όταν την ίδια στιγμή οι Τούρκοι γείτονες «ποιούν τη νήσσαν», όταν η κουβέντα έρχεται στο ζήτημα της Αγίας Σοφίας αλλά και στο θέμα των τουρκικών παραβιάσεων του εθνικού εναερίου χώρου της χώρας μας;
Θα πρέπει, μάλιστα, να υπενθυμίσουμε στον κ. Φίλη πως η Ελλάδα ανέκαθεν είχε άριστες σχέσεις με το μουσουλμανικό κόσμο, ακόμη και σε εποχές που η Δύση έδειχνε τα δόντια της απέναντι σε χώρες, όπως η Λιβύη και η Αίγυπτος. Επομένως, γιατί έρχεται ως επιχείρημα ο κίνδυνος να ξεσπάσει μια «ισλαμική τρομοκρατία», κάτι που ακούγεται αόριστο και θολό; Και γιατί, την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση δεν απαιτεί από την Τουρκία να σταματήσει τα τερτίπια της στη Θράκη και το Αιγαίο;
Ταυτόχρονα, ο κ. Φίλης μοιάζει να παραβλέπει – εκούσια ή ακούσια αυτό δεν το γνωρίζουμε – πως το πραγματικό πρόβλημα στη Γαλλία και το Βέλγιο δεν είναι η εκκόλαψη «εξτρεμιστών τρομοκρατών». Ο κύριος υπουργός, όπως και πολλοί συνάδελφοί του, πιθανόν λησμονεί ότι αρκετοί από τους δράστες δεν ήταν ξένοι, αλλά κάτοικοι των χωρών όπου σημειώθηκαν τα χτυπήματα και μάλιστα τρίτης και τέταρτης γενιάς.
Επίσης, στη σκιά του τρόμου και της γενικότερης «τσουβαλοποίησης» των υποθέσεων ισλαμικής τρομοκρατίας, ο κ. Φίλης φαίνεται πως παραγνωρίζει και το φαινόμενο της «τρομοκρατίας franchise»: Βάσει της θεωρίας αυτής κάποιος, ενεργώντας ως «μοναχικός λύκος» ή έχοντας συνεργούς, σκοτώνει αθώους πολίτες και ύστερα η πράξη του εντυπώνεται ως ευθύνη του Ισλαμικού Κράτους, ασχέτως εάν από τα πραγματικά γεγονότα φανερωνόταν εκ των υστέρων ότι ο δράστης ήταν κάποιος ψυχικά διαταραγμένος ή ακόμη και κάποιος άνθρωπος απελπισμένος από τη φτώχεια και τη μιζέρια.
Το ζήτημα είναι σύνθετο. Αλλά, όπως και να έχει, είναι διάχυτη πλέον η αίσθηση πως ακολουθείται μια τακτική «δύο μέτρων και δύο σταθμών», στην οποία, δυστυχώς, η χώρα μας εξακολουθεί να είναι η «ριγμένη» της υπόθεσης.
Με απλά λόγια, το χατίρι των γειτόνων γίνεται νόμος του κράτους, στο όνομα του «φόβου για έξαρση της ισλαμικής τρομοκρατίας». Και την ίδια στιγμή το χατίρι των Ελλήνων, δηλαδή η απαίτηση για προστασία της εδαφικής και γεωγραφικής κυριαρχίας της χώρας αλλά και η αξίωση για σεβασμό απέναντι στην ιστορία του μεγαλύτερου μνημείου της Ορθοδοξίας, καθίσταται «κενό γράμμα».
Επιτέλους, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, έστω και την ύστατη στιγμή, να σοβαρευτεί.