Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Ενώπιος ενωπίω με το μνημονιακό πρόσωπο της Αριστεράς
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ «ΣΚΑΣΕΙ Η ΒΟΜΒΑ» ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Με το φόβο μιας κοινωνικής έκρηξης, την αγορά σε απόλυτη απορρύθμιση, την υπερφορολόγηση να έχει τσακίσει και τους οικονομικά υγιείς, τους απλήρωτους ή κακοπληρωμένους εργαζόμενους και συνταξιούχους σε ένδοια, το Success Story της Αριστεράς κλυδωνίζεται επικίνδυνα και απειλεί να συμπαρασύρει τη συνοχή του κομματικού μηχανισμού.
Το αντιμνημονιακό κρεσέντο της Αριστεράς έχει καταρρεύσει και το αφήγημα Τσίπρα αφήνει αδιάφορους τους πολίτες που αδυνατούν να καλύψουν έστω και τις βασικές του ανάγκες.
Σε αυτό το κλίμα ο πρωθυπουργός κάνοντας στροφή και ρίχνοντας γέφυρες στο φιλολαϊκό αντιπολιτευτικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να αντιστρέψει την καθοδική πορεία της κυβέρνησής του, να συσπειρώσει, μιλώντας για ανασυγκρότηση της οικονομίας, ανάκαμψη, δίνοντας βαρύτητα στο δίκαιο και την προστασία των αδυνάτων, εν μέσω των νέων κλυδωνισμών που προκαλούν οι πλειστηριασμοί.
Ετσι, το απόγευμα που ανοίγουν οι εργασίες του 2ου Συνεδρίου στην εισηγητική ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας θα επιδιώξει να γυρίσει το κλίμα και να δώσει ελπίδα. Θα υπερασπιστεί τις επιλογές του και θα αναφερθεί στις προκλήσεις που έχει μπροστά της η χώρα, θεωρώντας ότι παρέχοντας ένα πιάτο φαγητό με κουπόνια σε αυτούς που οδήγησε στη φτώχεια θα κερδίσει χρόνο.
Η πολιτική αποτύπωση: Το συνέδριο και οι δύο πολιτικές «ιδιαιτερότητες»
Η πρώτη ιδιαιτερότητα έχει να κάνει με το ότι ένα κόμμα της Αριστεράς κάνει το συνέδριό του, ενώ βρίσκεται στην κυβέρνηση. Κάτι που αποτελεί ελληνική «πρωτοτυπία».
Η δεύτερη «ιδιαιτερότητα» συνδέεται με την ευρωπαϊκή συγκυρία: Μια Ευρώπη που συνθλίβεται από άνοδο των ακροδεξιών-ξενοφοβικών δυνάμεων, μια Ευρώπη στην οποία έχουν αρχίσει να αναδεικνύονται λογικές του τύπου, «καλύτερα μόνοι, παρά με τους άλλους (Ευρωπαίους)». Και όμως, την ίδια στιγμή, εκλογικά αποτελέσματα φέρνουν την Αριστερά στην κυβέρνηση (πχ Πορτογαλία). Ως εκ τούτου, ζητούμενο παραμένει η τελική διαμόρφωση των ευρωπαϊκών συσχετισμών, αν η πολιτική στροφή της Ευρώπης θα είναι προς τα δεξιά ή τα αριστερά.
Σε σύγκριση με το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πολλά έχουν αλλάξει, όπως αναφέρουν πηγές από την Κουμουνδούρου: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση, με ικανό κυβερνητικό έργο (και άρα δύναται να κριθεί για αυτό), με μια συμφωνία με τους εταίρους, με το παράλληλο πρόγραμμά του να υλοποιείται βήμα -βήμα.
Τούτων δοθέντων, η θεματολογία στο 2ο Συνέδριο αναμένεται να είναι εξαιρετικά πλούσια: Οι σχέσεις κόμματος -κράτους -κυβέρνησης. Ο κομματικός προγραμματισμός που δεν ταυτίζεται με τον κυβερνητικό προγραμματισμό. Η συζήτηση για τα Δικαιώματα, την Αυτοδιοίκηση και το Συνδικαλισμό. Η συζήτηση για τη Δημόσια Διοίκηση και την Εκπαίδευση.
Τρεις βασικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ
Στους σχεδόν 3.000 συνέδρους απευθύνονται οι τρεις βασικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τα κείμενα συμβολής που έχουν καταθέσει.
Ξεκινώντας από την Ενωτική Κίνηση και με δεδομένους τους παρόντες συσχετισμούς δύναμης που «πρέπει να αλλάξουμε», υποστηρίζει:
«Εφαρμόζουμε πολλά θετικά μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, την καταπολέμηση της ανεργίας, την επιβολή της ισονομίας και της ισοτιμίας. Δυστυχώς, εφαρμόζουμε και μέτρα που κινούνται εκτός του προγράμματός μας, τα οποία είναι απόρροια της συμφωνίας του Ιουλίου '15. Ακόμη και γι αυτά, δίνουμε τη μάχη για αναλογικότερη επιβάρυνση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή είναι η αλήθεια».
Ενώ στο ερώτημα, «με ποια πολιτική συμμαχιών;», η συγκεκριμένη τάση έχει ως αφετηρία την αλλαγή συσχετισμών στη χώρα μας και την Ευρώπη. Αυτό προϋποθέτει όμως συμμαχίες που «υπερβαίνουν τα παραδοσιακά μας στεγανά». Η Ενωτική Κίνηση καταθέτει, τέλος, 12 προτάσεις «για ένα "μάχιμο"ΣΥΡΙΖΑ», με στόχο «ένα Κόμμα "αναβαπτισμένο'" χρειαζόμαστε ένα "οργανωτικό και πολιτικό σοκ" που θα μας απαλλάξει από βασικά παθογενή χαρακτηριστικά της προηγούμενης περιόδου».
Ένα από τα βασικά ερωτήματα που θέτουν οι 53+ είναι το «πάση θυσία στην κυβέρνηση», ερώτημα στο οποίο η εν λόγω τάση απαντά ως εξής: «Είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, αλλά όσο θεωρούμε ότι μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες και τους ποικίλους εκβιασμούς μπορούμε με αριστερή οπτική να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Το δικό μας χρέος, ως κόμμα, είναι ακριβώς αυτό.
Να αμβλύνουμε και να αποδυναμώνουμε τις επιπτώσεις από την εφαρμογή του μνημονίου, να ανοίγουμε δρόμους μετασχηματισμού, να διαμορφώνουμε νέες συνειδήσεις και νέους συσχετισμούς. Συνεπώς, το ερώτημα ως δίλημμα είναι κάλπικο. Ασφαλώς μας ενδιαφέρει να είμαστε στην κυβέρνηση όσο οι κοινωνικές μας συμμαχίες μάς επιτρέπουν να παίζουμε το ρόλο μας. Αν χαθεί, με δική μας ευθύνη ή λόγω συνεχών εκβιασμών, η σχέση μας με τα ασθενέστερα και λαϊκά κοινωνικά στρώματα, με τα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, αν διαρραγεί οριστικά η σχέση μας με τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, δεν έχει καμία σημασία η παραμονή σε μια κυβέρνηση, που θα έχει χάσει, στην ουσία, την κοινωνική στήριξη».
Και η συγκεκριμένη αναφορά των 53+ καταλήγει: «Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία».
Από την πλευρά τους, τέλος, 40 μέλη της απερχόμενης Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ με αναφορά στην Πλατφόρμα 2010, αναφέρουν μεταξύ άλλων τα εξής: «Το μεγάλο διακύβευμα για την Αριστερά του 21ου αιώνα που θέλουμε να οικοδομήσουμε, είναι ένα τολμηρό και ρεαλιστικό σχέδιο προοδευτικών μετατοπίσεων και αλλαγών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με εμβάθυνση του δημοκρατικού και οικολογικού προτάγματος, με ανάσχεση της ανοδικής δυναμικής της ακροδεξιάς, με ρηγμάτωση της ηγεμονίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στην οργάνωση της οικονομίας, της κοινωνίας, της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Σε αυτό το πλαίσιο αγωνιζόμαστε για να αποκτήσει η Πολιτική την πρωτοκαθεδρία έναντι της Αγοράς, σε ένα πλαίσιο όπου η κάθε μία θα παίζει διακριτό ρόλο. Αγωνιζόμαστε για μια σύγχρονη Αριστερά, με αξιόπιστο πολιτικό λόγο, που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για βιώσιμη ανάπτυξη, που δημιουργεί απασχόληση, μειώνει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, προστατεύει το περιβάλλον, διασφαλίζοντας το μέλλον των νέων γενιών», είναι η πρόταση της Πλατφόρμας 2010.