Θαλασσοδάνεια κομμάτων: Έπνιγαν τον κόσμο στα Μνημόνια την ώρα που εκείνοι τσέπωναν εκατομμύρια ευρώ
Ακούγοντας κανείς την κατάθεση που έδωσε την περασμένη Παρασκευή, (04/11/2016), ανήμερα του κυβερνητικού ανασχηματισμού, ο γενικός διευθυντής του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Σαλαγιάννης, ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, δύο και μόνο συναισθήματα θα μπορούσε να νιώσει: απογοήτευση και αηδία.
Απογοήτευση, για την αποτυχία ενός πολιτικού συστήματος που επί χρόνια ολόκληρα διήγε έναν υπερπολυτελή βίο, με δανεικά – κι όπως αποδεικνύεται αγύριστα – χρήματα, που μεταφράζονταν σε εκατομμύρια ευρώ.
Και σίγουρα, αισθάνεται κανείς αηδία, γιατί και αυτή ήταν μία από τις πάγιες τακτικές, που συνετέλεσαν σημαντικά, ώστε να φτάσει η Ελλάδα να «πιάσει πάτο», με την πλειονότητα των πολιτών της να στενάζουν κάτω από τη «γερμανική μπότα» των Μνημονίων, και περίπου το ήμισυ του πληθυσμού της να βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπο με τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ο κ. Σαλαγιάννης, ο οποίος είχε διατελέσει στις «χρυσές εποχές» βουλευτής Καρδίτσας με το ΠΑΣΟΚ δεν είπε, σίγουρα, κάτι καινούργιο. Παραδέχθηκε, όμως, την αλήθεια που αποτέλεσε τον κανόνα για τη γιγάντωση του τριγώνου της Διαπλοκής στη χώρα: Με απλά λόγια είπε πώς οι «νταβατζήδες» καταλήστευαν με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο, επί χρόνια ολόκληρα, τον λαό. Και, για να προλάβουμε μερικούς, δεν ήταν μόνο το ΠΑΣΟΚ που συμμετείχε σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι της ρεμούλας και της διαφθοράς. Ήταν, όμως, ΚΑΙ το ΠΑΣΟΚ...
«Τα κόμματα ήταν μέχρι τότε εξαιρετικοί πελάτες. Δίνανε ζεστό χρήμα στις τράπεζες. Δεν υπήρξε πρόβλημα κανένα. Δεν πνίγει τον δανειολήπτη η τράπεζα στη πρώτη δυσκολία. Ποιος τραπεζίτης θα μπορούσε να προβλέψει το βάθος, την ένταση και την διάρκεια της κρίσης, για να καθορίσει τη στάση του. Κανείς δεν ήξερε, ούτε οι πολιτικοί ταγοί», δήλωσε ο γενικός διευθυντής του Κινήματος.
«Όλα τα δάνεια που πήρε το ΠΑΣΟΚ, έδωσε ως εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση. Ήταν η πιο ισχυρή εγγύηση όπως και όλοι οι τραπεζίτες διαβεβαίωσαν», είπε ο ίδιος και η ελληνική πραγματικότητα σχεδόν τριών δεκαετιών αποτυπώθηκε μέσα σε μία πρόταση.
Οι τραπεζίτες μοίραζαν και έπαιρναν «αβέρτα κουβέρτα» ζεστό χρήμα από και προς τα κόμματα, γιατί απλά υπήρχε η «εγγύηση»: Η κρατική χρηματοδότηση, δηλαδή, με απλά λόγια, τα λεφτά των πολιτών! Και, φυσικά, κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να δίνει λογαριασμό στον κόσμο για τα χρήματα που τσέπωνε «μπιρ παρά».
Τα νούμερα ζαλίζουν: «Το συνολικό ύψος των δανειακών οφειλών του ΠΑΣΟΚ είναι, περίπου, 190 εκατ. ευρώ. Είναι δύσκολη έως αδύνατη η αποπληρωμή ενός τέτοιου χρέους. Με τα σημερινά δεδομένα και με το 60% της εκχώρησης της κρατικής χρηματοδότησης, θα εξοφληθεί σε 400 χρόνια», δήλωσε ενώπιον της Επιτροπής ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής Καρδίτσας, επίσης, Σπύρος Λάππας.
«Το ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζει τις οφειλές του και βρίσκεται σε διαρκή συζήτηση και συνεννόηση με τις τράπεζες για την αποπληρωμή τους», απάντησε ο κ. Σαλαγιάννης, γνωρίζοντας προφανώς πως το κόμμα του έχει σταματήσει να αποπληρώνει χρέη από το 2011.
Ποιος μπορεί, άλλωστε, να ξεχάσει τον πακτωλό εκατομμυρίων που τροφοδοτούσαν το ενοίκιο του κτηρίου στην οδό Ιπποκράτους, ή τα χρήματα που δόθηκαν για το περιβόητο γυμναστήριο του πρώην προέδρου του Κινήματος, Γιώργου Παπανδρέου;
«Τα δάνεια των κομμάτων είναι μια χιονομπάλα που τρέχει στην πλαγιά. Όταν οι τράπεζες εξάντλησαν την δυσμένειά τους σε βάρος των κομμάτων, ποιος μπορεί να προσδιορίσει την διάρκεια εξόφλησής τους;», διερωτήθηκε ο κ. Σαλαγιάννης.
Αμείλικτα ερωτήματα
Με βάση τα παραπάνω, καταλήγουμε μοιραία στην ανάλυση δύο δεδομένων, τα οποία, εάν τα εξηγούσαμε με απλά μαθηματικά, ο λόγος τους θα ήταν κάπως έτσι: Κουμπαράδες κομμάτων / Τσέπες Ελλήνων = ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Γιατί, αυτό, ακριβώς συμβαίνει: όσο τα κόμματα γεμίζουν τους κορβανάδες τους, τόσο η φτωχοποίηση κυριεύει τις ζωές των Ελλήνων.
Αφού, λοιπόν, τα κόμματα λάμβαναν επί μακρόν «θαλασσοδάνεια», κι αφού εξακολουθούν να λαμβάνουν ακόμη και σε καιρούς βαθιάς οικονομικής κρίσης κρατική οικονομική ενίσχυση, γιατί δεν κάνουν κάτι πολύ απλό; Να μοιράσουν τα ποσά από της επιχορήγησης σε δομές αλληλεγγύης και στήριξης των συνανθρώπων μας που ζουν πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας και κινδυνεύουν πλέον, ελέω Μνημονίου, να χάσουν τις περιουσίες τους;
Δεν είναι, άραγε, υποκρισία, όταν τα κόμματα εξουσίας ή αντίστοιχα τα κόμματα διαμαρτυρίας μιλούν για «κοινωνική δικαιοσύνη» και την ίδια στιγμή τσεπώνουν ζεστό χρήμα, μέρος του οποίου πηγαίνει προς «ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς»;
Ήδη μέχρι τον Ιούλιο του 2016 η κρατική επιχορήγηση ανερχόταν συνολικά σε 6.457.000 ευρώ (4.520.000 ευρώ από την α’ δόση και 1.937.000 ευρώ από τη β’ δόση). Εάν σε αυτά τα ποσά προστεθεί και η τελευταία δόση της χρονιάς, τότε μιλάμε για ένα ποσό που σε ετήσια βάση ανέρχεται περί τα 12 εκατ. ευρώ. Είπατε κάτι;
Θα μπει επιτέλους τέλος σε αυτή την ασυδοσία
Ζούμε, δυστυχώς, στη χώρα των πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων: Ενώ ήδη υπάρχουν στοιχεία ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής για τα «θαλασσοδάνεια» των κομμάτων και επιβεβαιωμένα γνωρίζουμε πως, για παράδειγμα, η ΝΔ οφείλει περί τα 131 εκατ. ευρώ στις τράπεζες και το ΠΑΣΟΚ 190 εκατ. ευρώ, δεν κινείται εναντίον τους η παραμικρή νομική διαδικασία.
Κάποια στιγμή, μάλιστα, ήρθε σε γνώση του Newsbomb.gr ότι στο βαθύ παρασκήνιο, εξετάζεται το ενδεχόμενο τα κόμματα να πέσουν στα «μαλακά», μέσω ευνοϊκών ρυθμίσεων που προβλέπουν – μεταξύ άλλων – «κούρεμα» χρεών, αλλά και αναδιάρθρωση, ήτοι επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δόσεων. Κι όλα αυτά, ασχέτως, αν αυτά τα δάνεια χτυπούν «κόκκινο», αφού θεωρούνται μη εξυπηρετούμενα, καθώς υπερβαίνουν κατά πολύ τα σημερινά έσοδα των κομματικών μηχανισμών που τα συνήψαν.
Έχουμε προειδοποιήσει ξανά, αλλά θα το πούμε και τώρα: να μην τολμήσει κανείς να προβεί σε οποιαδήποτε ευνοϊκή ρύθμιση, διότι η οργή του λαού θα πέσει στα κεφάλια τους σαν κεραυνός.
Όποιο κόμμα δεν μπορεί ή δεν θέλει να ρυθμίσει τα χρέη του, τότε να υποβληθεί στις ίδιες ακριβώς διαδικασίες, που υπόκεινται όλες οι επιχειρήσεις. Να βγουν στο σφυρί και, εάν χρειαστεί, ακόμη και να βάλουν «λουκέτο».
Αυτό το βιολί του «άλλο εσύ κι άλλο εγώ» πρέπει να τελειώσει: δεν γίνεται να πετιούνται στο δρόμο Έλληνες οικογενειάρχες, που τους διαλύουν με τη φορολογία και αναγκάζονται να βάλουν «λουκέτο» στις επιχειρήσεις τους και την ίδια στιγμή, τα πολιτικά κόμματα να κάνουν το κορόιδο, όταν πρέπει να πληρώσουν αυτά που χρωστάνε. Ό,τι ισχύει για τους απλούς πολίτες, να ισχύσει και για τους πολιτικούς οργανισμούς.
Υπάρχει λύση;
Λύση υπάρχει, αλλά, δυστυχώς, καμία απολύτως πολιτική βούληση. Ήδη από το φθινόπωρο του 2014 συζητήθηκε και ψηφίστηκε στη Βουλή ένας νέος νόμος για τα οικονομικά των κομμάτων που εκτός όλων τα άλλων εναρμόνιζε το νομικό πλαίσιο με τις συστάσεις της Επιτροπής GRECO (Ομάδα Κρατών κατά της Διαφθοράς-Group of States Against Corruption) του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Διαβάστε εδώ αναλυτικά το ρεπορτάζ του Newsbomb.gr για τις συστάσεις που έγιναν στην Ελλάδα
Και μπορεί ο νόμος να ψηφίστηκε, αλλά ουσιαστικά σε κανένα σημείο δεν εφαρμόζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο στην Ελλάδα γύρω από το πολιτικό χρήμα και τη διαχείρισή του.
Επιτέλους, τι πρέπει να γίνει, για να μάθει αυτό το πολιτικό σύστημα από τα τραγικά και μεγάλα λάθη του;
Τελικώς, χρειάζεται κόπο ή τρόπο, για να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα;