Η κυβέρνηση παίζει τα... ρέστα της για να κλείσει η αξιολόγηση
Η κυβέρνηση δίνει πλέον και τα ρέστα των κόκκινων γραμμών της προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση ώστε να ανοίξει μια εξαιρετικά αμφίβολου αποτελέσματος συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους που θα φέρει νέες δεσμεύσεις και ενδεχομένως μέτρα, φόρους και στο τέλος το 4ο μνημόνιο.
Τη ίδια στιγμή, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό, έναν χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές και 22 μήνες από την αρχική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό σκηνικό της χώρα είναι εξαιρετικά ρευστό.
Μέχρι αυτή τη στιγμή είναι σίγουρο ότι:
• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, η μακράν χειρότερη μνημονιακή, έχει αποτύχει και ο ελληνικός λαός της έχει γυρίσει την πλάτη. Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται για να μείνει κοντά στο 20% και το συγκυβερνών κόμμα θα αγωνιστεί για μια ακόμη φορά να περάσει το κατώφλι του 3%.
• Η Νέα Δημοκρατία προηγείται καθαρά στις δημοσκοπήσεις και ψάχνει με αγωνία το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας, που όμως έχει πολλές παραμέτρους, άγνωστες ακόμη.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν αρκετές μεταβλητές που θα αποκτήσουν εξαιρετική σημασία στην περίπτωση που το πρώτο κόμμα δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία και είτε αναζητήσει κυβερνητικούς εταίρους είτε οδηγηθούμε σε επαναληπτικές εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής χωρίς το μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα. Όλα αυτά ανεξαρτήτως του χρόνου των εκλογών, είτε γίνουν έως το Μάρτιο του 2017 με λίστα είτε αργότερα με σταυρό προτίμησης.
Έτσι λοιπόν, αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή που το καθένα για πλήρως διαφορετικούς λόγους μένουν έξω από την όποια εξίσωση διακυβέρνησης της χώρας, εκτός από τους δύο βασικούς παίκτες υπάρχουν τουλάχιστον πέντε ακόμη κόμματα που υπό προϋποθέσεις, αν δηλαδή καταφέρουν να μπουν στη Βουλή, μπορεί να κρίνουν με τη στάση τους την επόμενη, ή την μεθεπόμενη κυβέρνηση της χώρας και τις πολιτικές εξελίξεις.
Τα κόμματα αυτά είναι η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που ήδη βρίσκονται και στην παρούσα Βουλή. Και ακόμη, από τα ήδη συγκροτημένα κόμματα στις δημοσκοπήσεις καταγράφονται να προσεγγίζουν το 3% η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου και η Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Τα δύο τελευταία ακόμη κι αν μπουν στη Βουλή δεν πρόκειται επίσης να συνεργαστούν με ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ δε περισσότερο με τη ΝΔ και απλώς θα κάνουν την επίτευξη της αυτοδυναμίας εξαιρετικά δύσκολη αν όχι απίθανη.
Από τα υπόλοιπα, αν εξαιρεθεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη στην οποία θα αναφερθούμε αμέσως μετά, το Ποτάμι θα μπορούσε να δώσει -υπό προϋποθέσεις πάντα- ψήφο εμπιστοσύνης στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το ίδιο και η Ένωση Κεντρώων, ενώ δεν θα πρέπει να αποκλείεται και η περίπτωση του Πάνου Καμμένου τον οποίο όμως δεν θέλουν ούτε η ΝΔ ούτε άλλα κόμμα που πιθανώς θα στήριζαν ή ακόμη περισσότερο θα μετείχαν σε μια συγκυβέρνηση.
Σε ότι αφορά στο ΠΑΣΟΚ, βασικό κορμό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από ποτέ τα τελευταία χρόνια.
Η νέα του πρόεδρος Φώφη Γεννηματά αφού περιηγήθηκε από την πολεμική κατά της ΝΔ, στην πολεμική κατά του ΣΥΡΙΖΑ τώρα αποφάσισε ότι της ταιριάζει η πολιτική των ίσων αποστάσεων. Από τη στιγμή που κατέρρευσαν οι συνομιλίες με το Ποτάμι για την ίδρυση νέου κόμματος στο ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να ποντάρουν στη στρατηγική της αυτόνομης και αυτοδύναμης καθόδου με το σκεπτικό ότι από την διαφαινόμενη... διάλυση του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ μόνον να κερδίσουν έχουν, επαναπατρίζοντας ένα σημαντικό ποσοστό από τους πρώην ψηφοφόρους τους που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του 36% από 4% και κατά συνέπεια κυβέρνηση.
Σε αυτό το σημείο όμως ξεκινούν οι καραμπόλες, οι προσωπικές στρατηγικές και η ίδια η πραγματικότητα που πολλές φορές είναι πολύ σκληρή.
Αυτή τη στιγμή μέσα στο ΠΑΣΟΚ συγκρούονται δύο κόσμοι που έχουν βάλει στη μέση τη Φώφη Γεννηματά. Από τη μια πλευρά ο πρώην πρόεδρός του Ευάγγελος Βενιζέλος που για πολιτικούς αλλά και λόγους προσωπικής δικαίωσης θεωρεί αδιανόητη την όποια σκέψη συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και από την άλλη μια σειρά στελεχών παλαιότερων ή και νεώτερων μεταξύ των οποίων και ο Κώστας Λαλιώτης που σχεδόν φωνάζουν «ποτέ πια δεξιά». Και τι μένει φυσικά από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ κόμμα διαμαρτυρίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο σημερινός μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ ή έστω ένα κομμάτι του υπό τον Τσίπρα από μια ενδεχόμενη μετεκλογική διάσπαση.
Σε αυτό το κάδρο μπαίνει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο ίδιος το έχει πάρει απόφαση ότι πρέπει να γυρίσει πίσω έστω και με ειδικούς όρους. Αλλά θα προτιμούσε να μην βρει τον κ. Βενιζέλο ούτε στους διαδρόμους της Χαριλάου Τρικούπη. Ο δε Βενιζέλος ουσιαστικά βάζει βέτο όχι για επιστροφή, ούτε καν για συνεργασία.
Για πόσο όμως ο κ. Βενιζέλος θα βρίσκεται στο ΠΑΣΟΚ. Όχι για πάρα πολύ, υποστηρίζουν γνώστες των όσων συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Θα είχε φύγει ήδη αν για παράδειγμα στην περίπτωση της ψηφοφορίας του ΕΣΡ δεν είχε δικαιωθεί η στάση του ΠΑΣΟΚ που ουσιαστικά έσπασε το μέτωπο της αντιπολίτευσης και οδήγησε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό την κυβέρνηση με τη ΝΔ που τελικά δεν είχε λόγο να αρνηθεί.
Η ευκαιρία είναι σίγουρο ότι θα δοθεί στο μέλλον ή έστω θα... δημιουργηθεί. Και τι θα κάνει ο κ. Βενιζέλος; Θα πάει, όπως λένε πολλοι στη Νέα Δημοκρατία να ενταχθεί στα ψηφοδέλτιά της;. Όχι φυσικά, δεν το θέλει ούτε ο ίδιος ούτε ο κ. Μητσοτάκης. Θα είναι καταστροφικό και για τους δύο.
Θα φτιάξει ένα κόμμα ή ουσιαστικά θα μετεξελίξει σε κόμμα των κύκλο των ιδεών του και είτε μπει στη Βουλή είτε όχι θα συζητήσει -με βάση τις τότε συνθήκες- τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση της ΝΔ, εφόσον φυσικά συγκροτηθεί. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι όλο αυτό έχει και την ευλογία του Κώστα Σημίτη.
Μάλιστα, το τελευταίο χρονικό διάστημα πυκνώνουν οι πρωτοβουλίες του φιλικού προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη τόξου. Το κλίμα φτιάχνεται μεθοδικά.
Τη Δευτέρα, ο καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος Ευρωπαϊκής και Πολιτικής Οικονομίας στο ΕΚΠΑ και σύμβουλος στην κυβέρνηση Παπαδήμου παρουσίασε το νέο του βιβλίο «Το νησί που φεύγει», μία συλλογή 122 κειμένων για την κρίση στην Ελλάδα, τα οποία δημοσιεύτηκαν στον Τύπο από το 2007 έως το 2015.
Στο πάνελ των ομιλητών συνυπήρξαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Ο δε πρόεδρος της ΝΔ στην τοποθέτησή του μίλησε για «ανάγκη συστράτευσης όλων των «μεταρρυθμιστικών δυνάμεων», οι οποίες στέκονται «απέναντι στην καταστροφική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ»».
«Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι και το νόημα του αποψινού καλέσματος του συγγραφέα», πρόσθεσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και υπογράμμισε ότι «η κλεψύδρα των ευκαιριών αδειάζει σταθερά σε βάρος της χώρας», η οποία, όπως είπε, χρειάζεται ένα νέο πολιτικό πρότυπο, στην εποχή του «μετα-λαϊκισμού».
Σήμερα, μια μέρα μετά, θα συμβεί ένα μικρό θαύμα για όσους γνωρίζουν την ανθρωπογεωγραφία του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ.
Δύο πρόσωπα που στο πρόσφατο παρελθόν δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν ούτε στην... ίδια πόλη, ο κ. Βενιζέλος και η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου συνδιοργανώνουν εκδήλωση για την παιδεία προς τιμήν του πανεπιστημιακού Κώστα Σοφούλη που θα είναι κεντρικός ομιλητής. Πώς να μη βλέπουν λοιπόν και δάκτυλο Σημίτη όσοι διαπιστώνουν ότι οι επικεφαλής του «Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» και του «Κύκλου ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση» συνεργάζονται, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν είχαν συγκρουστεί σκληρά μέσα στο ΠΑΣΟΚ παρά το γεγονός ότι το 2007 ηττήθηκαν και οι δύο από τον Γιώργο Παπανδρέου όταν μετά την ήττα τέθηκε θέμα διαδοχής και στήθηκαν κάλπες στον λαό όπου το σύστημα Σημίτη απλώς υπέδειξε στην κυρία Διαμαντοπούλου να περιμένει. Αναγκαία επισήμανση: Η κυρία Διαμαντοπούλου ήταν από τις πρώτες που συνάντησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, λίγο μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ για να του καταθέσει προτάσεις για το ασφαλιστικό.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν άνετα να υπηρετήσουν τη μεγάλη εικόνα που είναι το να εμφανιστεί ο κ. Μητσοτάκης με αποδοχή σε στελέχη της κεντροαριστεράς σε μια προσπάθεια σωτηρίας της χώρας από «τη λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ».
Και η άλλη πλευρά; Μένει με σταυρωμένα τα χέρια; Όχι φυσικά. Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας και ο πυρήνας του Μαξίμου διαπίστωσαν πως οι προσπάθειες διάλυσης του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν παρά να είναι φρούδες ελπίδες η στρατηγική άλλαξε. Και έτσι έχουμε περάσει στο plan b που είναι η δημιουργία του κεντροαριστερού αντιδεξιού τόξου που θα σταματήσει την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και σε ενδεχόμενες επαναληπτικές εκλογές λόγω μη ύπαρξης πλειοψηφίας θα συγκροτήσει κυβερνητικό συνασπισμό. Θα πείτε αυτά δεν είναι εύκολο να γίνουν ειδικά με την δημοσκοπική εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΠΑΣΟΚ που δεν φαίνεται να κερδίζει παρά ψίχουλα παρά την κατάρρευση του κυβερνητικού κόμματος.
Πρώτον δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δεύτερον πως επαναληπτικές εκλογές με απλή αναλογική είναι άλλου είδους εκλογές.
Να σημειωθεί τέλος πως κι άλλα παλιά μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ κινούνται επίσης στο χώρο της κεντροαριστεράς. Για παράδειγμα οι εκπρόσωποι των «Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία», Νίκος Διακουλάκης, Παναγιώτης Ιωακειμίδης και Γιάννης Τούντας και της πολιτικής πρωτοβουλίας η «Επόμενη Ελλάδα», Αριστείδης Μπουρδάρας, Γιάννης Ραγκούσης και Πέτρος Σφηκάκης, συναντήθηκαν και συζήτησαν τα ζητήματα που έχουν σχέση με τις προσπάθειες για την ενότητα της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης. Ειδικότερα, στη συζήτηση όπωςαναφέρει το ΑΠΕ - ΜΠΕ, διαπιστώθηκε ότι «σε αυτήν την κρίσιμη φάση για τη χώρα και τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής, είναι η ώρα των αποφάσεων και όχι η διαιώνιση των ατέρμονων συζητήσεων. Αποφάσεων που θα οδηγήσουν, με την άμεση και ενεργή συμμετοχή των προοδευτικών πολιτών, στη δημιουργία του νέου ενιαίου φορέα της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης με τη διοργάνωση ενός ανοιχτού, δημοκρατικού συνεδρίου και με την εκλογή ηγεσίας από τη βάση.»
Πολλοί μπορούν να αναρωτηθούν ποιον εκπροσωπούν και σε τι ελπίζουν. Και εδώ η απάντηση είναι ακριβώς ίδια με την αμέσως προηγούμενη.
Σε κάθε περίπτωση ο πολιτικός χρόνος των επόμενων λίγων μηνών θα είναι εξαιρετικά πυκνός και γύρω στα Χριστούγεννα θα υπάρχει μια σαφέστερη εικόνα για τις εξελίξεις.
Μείνετε συντονισμένοι στο Newsbomb.gr για έγκυρη και σε βάθος ενημέρωση, χωρίς σκοπιμότητες και προκαταλήψεις.