Διαπραγμάτευση: Κάρολε Μαρξ, μας έφαγε ο... βλαξ
Δυο χρόνια μέλι κι από τηγανίτα τίποτα...
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Εδώ και δυο χρόνια οι ομολογουμένως άπειροι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου έχουν χαθεί στις μεταφράσεις των εντολών που έρχονται από το «Διευθυντήριο των Βρυξελλών» και έχουν απορροφηθεί από τις αέναες και χωρίς κανένα αποτέλεσμα διαπραγματεύσεις.
Η κοροϊδία είναι μεγάλη. Και για τους ίδιους και για το λαό. Διότι για να διαπραγματευθείς οτιδήποτε πρέπει να είσαι κατά βάση οχυρωμένος και να έχεις έστω κάποια όπλα στη φαρέτρα σου.
Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα από το 2010 μέχρι το Γενάρη του 2015 λέγεται αποτυχία και από το 2015 μέχρι σήμερα, αποκαλείται παρωδία.
Και για να εξηγούμαστε.
Οι διαπραγματεύσεις όλων των μνημονιακών πρωθυπουργών: Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα ήταν παταγωδώς αποτυχημένες, αφού όχι μόνο δεν έβγαλαν τη χώρα από τη βαθιά ύφεση, αλλά αντίθετα διόγκωσαν το ελληνικό χρέος.
Και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, ουδείς από αυτούς δεν κατάφερε να περιχαρακώσει και να οχυρώσει οικονομικά αυτό τον δύσμοιρο τόπο.
Η εσωτερική υποτίμηση που επιβλήθηκε από τους δανειστές όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα όπως μας έλεγαν οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι, αλλά παγίωσε συνθήκες αποικίας χρέους.
Το δυστύχημα είναι ότι ο κατά τα άλλα αριστερός Αλέξης Τσίπρας και ο υπερπατριώτης Πάνος Καμμένος αντί να παίζουν τα νταούλια, χορεύουν οι ίδιοι στο ταψί.
Δεν έκαναν και δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να προστατεύσουν τη χώρα τους και να βάλουν ένα στοιχειώδη φραγμό στην κατρακύλα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Για όσους μέχρι σήμερα κάνουν ότι δεν έχουν καταλάβει, στις 23 Απριλίου του 2010, στο Καστελλόριζο παίχτηκε το πιο βρώμικο παιχνίδι στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία του τόπου.
Το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο: Άτακτη ή ελεγχόμενη χρεοκοπία;
Οι δυνάμεις της διαπλοκής και της συστημικής προπαγάνδας το παρουσίασαν ως σωτήρια λύση.
Αποφασίστηκε από έναν και μόνο άνθρωπο, τον ΓΑΠ, με την ένοχη σιωπή όλων των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Οι υπόλοιποι, απλά ακολούθησαν και ακολουθούν, πατώντας πάνω στα βήματα του Παπανδρέου.
Στο σημερινό πρωθυπουργό, για διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης, θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει αρκετά λάθη και αστοχίες.
Αυτό όμως που δεν μπορεί ούτε να συγχωρεθεί, ούτε να παραγραφεί είναι η ανικανότητά του ή η απροθυμία του να δημιουργήσει συνθήκες εσωτερικού ελέγχου της Οικονομίας. Συνθήκες Οικονομικής αυτοτέλειας.
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι ένα κράτος για να μπορέσει να επιβιώσει πρέπει να μειώσει τις εισαγωγές και να αυξήσει την εγχώρια παραγωγή στον πρωτογενή τομέα.
Δε νοείται χώρα να θέλει να διαπραγματευθεί το μέλλον της, χωρίς να μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της.
Αυτό είναι νόμος της φύσης.
Και οι λαοί ζουν από την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, της γης και της θάλασσας, από τη λεγόμενη γαιοπρόσοδο η οποία με χειρουργικό τρόπο τα προηγούμενα χρόνια διαλύθηκε πλήρως στην Ελλάδα.
Η πορεία προς την ανάπτυξη επιτυγχάνεται ενισχύοντας την παραγωγική βάση στον πρωτογενή τομέα, με δημιουργία θέσεων εργασίας και με αναδιανομή του πλούτου.
Ό,τι δηλαδή δεν έχει κάνει ο Commandante Αλέξης Τσίπρας.
Είναι προφανές ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι δεν διάβαζαν ούτε Μάρξ στα φοιτητικά τους χρόνια.
Παρόλα αυτά, η σημερινή κυβέρνηση της Αριστεράς αντί να κινηθεί προς την κατεύθυνση περιχαράκωσης του ελληνικού κράτους με τη δημιουργία υποδομών και κινήτρων, επί δυο χρόνια ροκανίζει χρόνο σε βάρος του τόπου.
Όταν το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας είχα υποστηρίξει, με σχετική αρθρογραφία, ότι στο πρώτο 6μηνο οι Γερμανοί θα τον σύρουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με άδειες τσέπες.
Και έγινε ακριβώς αυτό, αφού δέχθηκαν τελικά να μιλήσουν μαζί του όταν και μόνο όταν τα ταμεία είχαν στεγνώσει στην κυριολεξία.
Η ελληνική οικονομία ήταν σε άθλια κατάσταση, το κράτος απροετοίμαστο, οι δομές ανύπαρκτες... Έτσι ο κ. Τσίπρας αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με επαχθείς όρους.
Πέρασαν δυο χρόνια και είμαστε πάλι στο σημείο μηδέν.
Όμως δυο χρόνια ενδεχομένως να ήταν αρκετά για να υπάρξει η απαιτούμενη προετοιμασία της χώρας που θα της επέτρεπε να προβάλει αντιστάσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Δυστυχώς δεν έγινε ούτε αυτό.
Τώρα πια είναι αργά για δάκρυα...
Οι ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε μέρα.
Δυστυχώς, το δις και τρις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.