Αλ Πατσίνο: Ο «Tony Montana» γίνεται 81 χρόνων (pics+vid)

Το αγόρι με καταγωγή από το Κορλεόνε της Σικελίας, δεν φανταζόταν ποτέ, ότι από την φτωχογειτονιά του Μπρόνξ, θα βρεθεί στο Χόλιγουντ. Ο ρόλος του στην ταινία "Ο νονός" μοιάζει καρμικός, αφού έπαιξε τον ρόλο ενός Κορλεόνε.

Μέσα σε έξι δεκαετίες ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, ενώ η τεχνική του έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους νεότερους ηθοποιούς.

Τα παιδικά χρόνια

Ο Αλφρέντο Τζέημς («Αλ») Πατσίνο (Alfredo James "Al" Pacino") γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1940 στο ανατολικό Μπρονξ της Νέας Υόρκης από Ιταλούς γονείς. Ο παππούς του καταγόταν από το Κορλεόνε της Σικελίας.

Ο πατέρας του τους εγκατέλειψε όταν εκείνος ήταν μόλις 2 χρονών και την ανατροφή του Αλ Πατσίνο ανέλαβαν η μητέρα του και οι παππούδες του.

Σε ηλικία 7 ετών πήγε σχολείο. Τον αποκαλούσαν σπασίκλα, καθώς δεν μπορούσε να προσαρμοστεί και καθόταν συνέχεια μόνος του.

Μόλις 9 ετών, ξεκινά το αλκοόλ και το τσιγάρο και στα 13 αρχίζει να καπνίζει μαριχουάνα.

Οι θάνατοι των δύο καλύτερων του φίλων από κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών τον εμπόδισαν να μπλέξει περισσότερο με τον κόσμο των ναρκομανών.

Στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου έπαιζε πάντα τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αφού και οι δάσκαλοι του είχαν διακρίνει το ταλέντο του.

Σε ηλικία 14 ετών αποφασίζει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο "Γλάρος" του Τσέχωφ. Όταν είδε την παράσταση, ενθουσιάστηκε και αποφάσισε να γραφτεί στη δραματική σχολή High School of the Performing Arts.

Μετά από λίγο καιρό όμως την εγκαταλείπει, καθώς το μάθημα των αγγλικών τον δυσκολεύει αρκετά.

Ο Αλ Πατσίνο στην ηλικία των 17 ετών φεύγει από το σπίτι του ύστερα από μια διαμάχη με την μητέρα του, όταν της ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός.

Θέλοντας να κυνηγήσει το όνειρο του, έμεινε άστεγος και άεργος.

Γράφεται στην θεατρική σχολή Herbert Berghof Studio, όπου γνωρίζει τον δάσκαλο υποκριτικής Charlie Laughton, μετέπειτα φίλο και μέντορα του.

Εκτός από την ηθοποιία, ο Αλ Πατσίνο ασχολείτο με τη συγγραφή και με την παραγωγή. Το 1962 έπαιξε στο παιδικό θεατρικό έργο “Jack and the beanstalk”. Μερικές από τις παραγωγές του είναι οι: “The Creditors”, “ Hello out there” και “The peace creeps”.

Την ίδια χρονιά, σε ηλικία 22 ετών, ο Αλ Πατσίνο βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο μεγάλες απώλειες. Πεθαίνει η μητέρα και ο παππούς του. «Είχα πιάσει πάτο. Ήμουν 22 χρονών και τα 2 πιο σημαντικά άτομα της ζωής μου είχαν φύγει. Ήμουν καταρρακωμένος» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του.

Το 1966, ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες, γίνεται αποδεκτός από την θεατρική σχολή “The Actors Studio”. Ωστόσο, ο Αλ Πατσίνο συνεχίζει να τα βγάζει δύσκολα πέρα, προκειμένου να μπορεί να παρακολουθεί την σχολή. Κάνει αρκετές περιστασιακές δουλειές και παράλληλα συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις.

Το 1967 παίζει στην ταινία “The Indian Wants the Bronx”. Ο ρόλος του χαρίζει το πρώτο βραβείο Obie για τον καλύτερο ηθοποιό της χρονιάς.

Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετέχει είναι το 1969 στο "Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie).

Η ερμηνεία του στην ταινία του 1971 "Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park)", όπου υποδύεται έναν ηρωινομανή, τραβάει την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος τον επιλέγει για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία "Ο Νονός (The Godfather, 1972)" (για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ).

Η απογείωση της καριέρας του

Ο ρόλος του Μάικλ Κορλεόνε ήταν αυτός που απογείωσε την καριέρα του. Μέχρι τότε ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ, ένας άγνωστος ηθοποιός.

Στην τριλογία του "Νονού", ο Πατσίνο υποδύεται τον Michael Corleone του οποίου ο πατέρας, Vito, είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ από τη μικρή πόλη της Σικελίας που ονομάζεται επίσης Corleone.

Ο Κόπολα σε συνέντευξή του, είχε πει πως στα πρώτα γυρίσματα της ταινίας κυκλοφορούσε η φήμη πως μπορεί να αντικατασταθεί.

Ο σκηνοθέτης ανέφερε μάλιστα πως το στούντιο της Paramount, δεν ήθελε αρχικά ούτε τον Μάρλον Μπράντο, ούτε τον Αλ Πατσίνο.

"Ισχυρίστηκαν πως το να έχω τον Μπράντο στην ταινία θα την κάνει λιγότερο εμπορική απ' ό,τι αν έχω κάποιον εντελώς άγνωστο" λέει ο Κόπολα και τονίζει:

"Κάθε φορά που διάβαζα το σενάριο, έβλεπα πάντα το πρόσωπο του Πατσίνο, ιδιαίτερα στις σκηνές στη Σικελία" .

Ο ρόλος του Αλ Πατσίνο, στην ταινία του Κόπολα του χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.

Το 1990, όταν του προτάθηκε από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα να παίξει στον "Νονό ΙΙΙ" ζητάει την αμοιβή 7 εκατ. δολαρίων.

Η παράλογη απαίτηση του Αλ Πατσίνο κάνει έξαλλο τον Κόπολα, δηλώνοντας του πως θα αλλάξει το σενάριο και θα αρχίσει την ταινία με την κηδεία του Μάικλ Κορλεόνε, ρόλο που ενσάρκωνε ο Αλ Πατσίνο.

Τελικά συμβιβάζεται με την αμοιβή των 5 εκατομμυρίων.

Την επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία "Σέρπικο (Serpico, 1973)", βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας.

Όταν έκανε τα γυρίσματα της ταινίας είχε μπει τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου που σταματάει έναν οδηγό νταλίκας και τον απειλεί ότι θα τον συλλάβει για ηχορύπανση.

Για το ρόλο του ως ο Φρανκ Σέρπικο, το 1973, ο Αλ Πατσίνο κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα.

Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Μίκης Θεοδωράκης, που ήταν υποψήφιος για Γκράμι καλύτερης μουσικής επένδυσης σε κινηματογραφική ταινία.

Η ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έχασε από τον Τζακ Λέμον.

Το 1975 υποδύεται έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ, "Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975)".

Βρίσκεται πάλι υποψήφιος για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, αλλά χάνει από τον Τζακ Νίκολσον.

Το 1979 βρίσκεται πάλι στην λίστα υποψηφιότητας για Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία "Δικαιοσύνη για Όλους! (And Justice for All)" αλλά και πάλι δεν κερδίζει το χρυσό αγαλματίδιο.

Η ταινία που τον "σημάδεψε"

Ο ρόλος του γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία "Ο Σημαδεμένος" (Scarface, 1983) ήταν ένας μεγάλος σταθμός στην καριέρα του.

Κάνει πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1983.

Σε σενάριο Όλιβερ Στόουν και σκηνοθεσία Μπράϊαν Ντε Πάλμα με πρωταγωνιστή τον ανεπανάληπτο Αλ Πατσίνο, η ταινία έχει αρκετά προσωπικά στοιχεία κι από τους τρεις.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Στόουν έγραψε το σενάριο της ταινίας βασισμένο σε προσωπικές του εμπειρίες, όταν βρισκόταν στη Γαλλία σε μία προσπάθεια να ξεφύγει από την κοκαΐνη.

Ακόμα και το όνομα του Scarface, Τόνι Μοντάνα, προέκυψε από τον αγαπημένο παίκτη του Στόουν, τον Τζον Μοντάνα.

Ωστόσο το όνομα «Σημαδεμένος» παρόλο που είναι προφανές από που προέρχεται, δεν αναφέρεται παρά μόνο μία φορά στην ταινία κι αυτή στα ισπανικά (Caracicatriz).

Το σενάριο ενθουσίασε τόσο πολύ τον Ντε Πάλμα, ο οποίος προκειμένου να αναλάβει τη σκηνοθεσία του Scarface, παρατάει στη μέση τα γυρίσματα του "Flashdance".

Παρά τη βιαιότητα της ταινίας, δεν χαρακτηρίζεται ακατάλληλη για ανηλίκους.

O Πάλμα αναγκάζεται να μοντάρει το υλικό του 3 φορές για να πάρει την επιθυμητή σήμανση και τελικά δίνει στους κινηματογράφους το πρώτο του μοντάζ χωρίς να έχει κόψει καμία σκηνή (παρά μόνο μία με ένα χέρι να κρέμεται, στη διάσημη σκηνή με το αλυσοπρίονο).

Στην ταινία δεν έλειπαν οι αυτοσχεδιασμοί του Πατσίνο, ο οποίος αποκαλεί την κοκαΐνη «yayo», όπως την λέει ο υπόκοσμος της Αμερικής και η έκφραση αυτή αρέσει στον Ντε Πάλμα και την υιοθετεί.

Από τα γυρίσματα δεν λείπουν και τα απρόοπτα. Η ιδέα του Πατσίνο να πιάσει την κάννη του όπλου στην τελευταία σκηνή με το μακελειό στην έπαυλη, του κοστίζει ένα έγκαυμα στο χέρι και διακοπή των γυρισμάτων για δύο εβδομάδες.

Παρόλο που η ταινία παρουσιάζει τον υπόκοσμο του Μαϊάμι, το μεγαλύτερο μέρος της γυρίζεται στο Λος Αντζελες και όχι στο Μαϊάμι.

Ο λόγος; Να μην ξεσηκωθεί ο πληθυσμός Κουβανο-Αμερικανών, που ήταν εντελώς αντίθετοι με τον τρόπο που τους απαθανατίζει το φιλμ.

Όσο για το μακελειό και τις πολυσυζητημένες βωμολοχίες της ταινίας, πραγματικά ξεπερνούν κάθε προηγούμενο αφού σκοτώνονται συνολικά 42 άνθρωποι και η λέξη «f*ck», ακούγεται 218 φορές.

Το εμβληματικό πλέον φιλμ του 1983 έχει γίνει ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής.

Η απόφαση της Universal να ανακοινώσει το 2020, ένα ριμέικ δεν αποτελεί έκπληξη.

Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει ο Ιταλός σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο («Να με φωνάζεις με το όνομά μου») και η τελική εκδοχή του σεναρίου φέρει την υπογραφή των αδελφών Τζόελ και Ίθαν Κοέν. Τον ρόλο του Τόνυ θα παίξει ο Ντιέγκο Λούα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία ήταν ήδη ριμέικ φίλμ του 1932 που περιέγραφε την ζωή ενός γκάνγκστερ- και αναφερόταν στον Αλ Καπόνε στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης.

Ο παραγωγός Mάρτι Μπρέγκμαν είδε την συγκεκριμένη ταινία στην τηλεόραση και ενθουσιάστηκε.

Σκέφτηκε λοιπόν τότε να την εκσυγχρονίσει: ο δικός του ήρωας δεν θα εμπορεύεται αλκοόλ αλλά ναρκωτικά.

Γι’ αυτό και ο Μπράιαν ντε Πάλμα αφιέρωσε το φιλμ στους Χάουαρντ Χοκς και Μπεν Χεχτ, σκηνοθέτη και σεναριογράφο αντίστοιχα της πρώτης ταινίας.

Τον Απρίλιο του 2018, στο αφιέρωμα που οργάνωσε το Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα για τα 35 χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας, ο Αλ Πατσίνο είπε ότι όταν είδε το έργο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο Λος Άντζελες τηλεφώνησε αμέσως στον Μπρέγκμαν στη Νέα Υόρκη, με τον οποίον είχε κάνει τη «Σκυλίσια Μέρα», το «Σέρπικο» (και αργότερα την «Υπόθεση Καρλίτο») και του είπε:

"Θέλω να κάνω τον ρόλο του Πολ Μιούνι (του ηθοποιού εκείνης της πρώτης εκδοχής).

Η πρώτη επιλογή του Μπρέγκμαν για τη σκηνοθετική καρέκλα ήταν ο Σίντνεϊ Λουμέτ.

Μάλιστα, ο Στόουν που υπογράφει το σενάριο αν και στην αρχή δεν ήθελε να ασχοληθεί με το πρότζεκτ γιατί δεν του άρεσε η πρωτότυπη ταινία, τελικά είπε το «ναι» όταν άκουσε το όνομα του διακεκριμένου σκηνοθέτη.

Ο Στόουν εκείνη την εποχή είχε πρόβλημα με τα ναρκωτικά.

Γι' αυτό και έβαλε αρκετές από τις προσωπικές του εμπειρίες στο σενάριο, ενώ παράλληλα μίλησε με ανθρώπους και από τις δύο πλευρές του νόμου από την Καραϊβική και την Φλόριντα ώστε να έχει μια πλήρη εικόνα της πραγματικότητας.

Δυστυχώς όμως ο Λουμέτ αποχώρησε όταν διάβασε το τελικό αποτέλεσμα και ο Στόουν πάντα υποστήριζε ότι μάλλον δεν του άρεσε καθόλου. H ιδέα όμως να είναι Κουβανοί οι ήρωες ήταν δική του και την κράτησαν.

Έτσι τα ηνία ανέλαβε ο Ντε Πάλμα, που όμως δεν ήθελε με τίποτα να περάσει η Μισέλ Φάιφερ από οντισιόν.

Εκείνος προτιμούσε μια σταρ μεγαλύτερου βεληνεκούς όπως την Γκλεν Γκλόουζ, την Τζίνα Ντέιβις ή την Κάρι Φίσερ.

Ο Μπρέγκαρτ όμως επέμενε και κατάφερε τελικά να επιβάλλει την όμορφη Μισέλ, η οποία έπρεπε να φαίνεται πολύ αδύνατη, γι΄ αυτό τρεφόταν αποκλειστικά με ντοματόσουπα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Ο Στίβεν Μπάουερ ήταν ο μόνος Κουβανός του καστ, ενώ ο Άνχελ Σαλαζάρ, που έπαιξε τον βοηθητικό ρόλο του «Chi-Chi», ήταν Κουβανο-Αμερικανός.

Ο Ντε Πάλμα και το συνεργείο συμβουλεύονταν μάλιστα τους δύο ηθοποιούς για τα ήθη και τα έθιμα της Κούβας.

Όσο για τον κεντρικό ρόλο αρχικά είχε προταθεί στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που αρνήθηκε.

Σε δημοπρασία το κοστούμι του Montana

Η ταινία μένει στην ιστορία, όπως και η ερμηνεία του Αλ Πατσίνο. Το κοστούμι του μαφιόζου που φορούσε στην ταινία βγαίνει μάλιστα σε δημοπρασία 28 και 29 Απριλίου σε δημοπρασία στο Λος Άντζελες από τον Οίκο Julien’s Auctions.

Πρόκειται για το κοστούμι που φορούσε στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Ο Σημαδεμένος», όπου Τόνι Μοντάνα, πέφτει νεκρός σε ένα σιντριβάνι, αφού δέχεται μια σφαίρα στην πλάτη. Η τιμή του εκτιμάται στα 20-30.000 δολάρια.

Η μία πρόταση μετά την άλλη

Η καριέρα του έχει πλέον πάρει τον δρόμο της επιτυχίας

Το 1985 παίζει στην ταινία "Επαναστάτες (Revolution)" .

Μια εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία. Το 1989 επιστρέφει με το θρίλερ "Sea of Love" όπου κάνει εισπρακτική επιτυχία και παίρνει καλές κριτικές.

Το 1990 έρχεται η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Γουόρεν Μπίτι "Ντικ Τρέισι (Dick Tracy)" και η καριέρα του απογειώθηκε εκ νέου.

Ακολουθεί η ταινία Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991) με συμπρωταγωνίστρια την Μισέλ Φάιφερ.

Η ταινία του 1992 "Οικόπεδα με Θέα (Glengarry Glen Ross)"του χαρίζει την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Αντρικού ρόλου.

Ακολουθεί η ταινία "Αρωμα Γυναίκας" (Scent of a Woman).

Η πατρική φιγούρα του συνταξιούχου συνταγματάρχη Φρανκ Σλέιντ και κυρίως, ο τρόπος που γαλουχεί τον άπειρο νεαρό Τσάρλι Σιμς (Κρις Ο’ Ντονελ) δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο το κοινό, χαρίζοντας στον Αλ Πατσίνο το Όσκαρ που η μοίρα έδειχνε να του στερεί για πολλά χρόνια.

Για αυτή την ερμηνεία παίρνει επίσης Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού.

Ακολουθούν αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες με μεγάλη εμπορική επιτυχία:

"Υπόθεση Καρλίτο (Carlito's Way, 1993)", "Ένταση (Heat, 1995)" με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, "Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil's Advocate, 1997)" με συμπρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς, και "The Insider, 1999" με τον Ράσελ Κρόου.

Τον Οκτώβριο του 1997 ψηφίζεται από το περιοδικό Empire, στο νούμερο 4 της λίστας με τους «100 καλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες όλων των εποχών.

Το 2001 παίρνει το τιμητικό βραβείο Σέσιλ Ντε Μιλ, στην 58η τελετή των Χρυσών Σφαιρών, για την συνολική προσφορά του στην 7η τέχνη.

Το 2002, πρωταγωνιστεί με τον Ρόμπιν Ουίλιαμς στο θρίλερ "Insomnia", ταινία που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές για τις ερμηνείες των δυο ηθοποιών.

Έπαιξε έναν δημοσιογράφο στο "People I Know", μια ταινία που έτυχε λίγης προσοχής παρά τις καλές επιδόσεις του ηθοποιού.

Παρότι σπάνια έπαιζε υποστηρικτικό ρόλο, δέχεται ένα μικρό ρόλο στο "Gigli" το 2003, χάρη στον σκηνοθέτη Μάρτιν Μπρεστ.

Στο Recruit, που κυκλοφόρησε το 2003, παρουσιάστηκε ως στρατιώτης της CIA και συμπρωταγωνίστησε με τον Κόλιν Φάρελ.

Ο Πατσίνο έπαιξε το ρόλο του δικηγόρου Ρόι Κον στο HBO miniseries Angels in America, μια προσαρμογή του παιχνιδιού με το ίδιο όνομα, που κέρδισε το βραβείο Pulitzer του Tony Kushner.

Για αυτή την ερμηνεία, ο Πατσίνο κέρδισε την τρίτη του Χρυσή Σφαίρα, καθώς και το βραβείο Εμμυ για την καλύτερη απόδοση από έναν ηθοποιό, το 2004.

Ο Αλ Πατσίνο πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική προσαρμογή του Μάικλ Ράντφορντ του 2004 του "Εμπόρου της Βενετίας", επιλέγοντας να φέρει συμπόνια και βάθος σε έναν χαρακτήρα που παίζεται παραδοσιακά ως κακοποιός καρικατούρα.

Στο φίλμ "Δύο για τα χρήματα", υποδύεται έναν πράκτορα του αθλητικού παιχνιδιού. Η ταινία κυκλοφορεί στις 8 Οκτωβρίου 2005, με μικτές κριτικές.

Στις 20 Οκτωβρίου 2006, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) δίνει στον μεγάλο ηθοποιό, το 35ο τιμητικό βραβείο AFI Life Achievement. Η τελετή γίνεται στις 7 Ιουνίου 2007.

Ο Πατσίνο το 2007, πρωταγωνιστεί στην "Συμμορία των 13" με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, τον Μπραντ Πιτ, τον Ματ Ντέιμον, τον Έλιοτ Γκουλντ και τον Άντι Γκαρσία.

Ακολουθεί το "88 λεπτά" στις 18 Απριλίου 2008.

Στην ταινία αυτή συμπρωταγωνιστεί με την Alicia Witt, και οι κριτικοί βρήκαν λάθη στην πλοκή αλλά όχι και στην ερμηνεία του Πατσίνο.

Στο "Righteous Kill", οι Πατσίνο και Ρόμπερντ ντε Νίρο, συμπρωταγωνιστούν ως αστυνομικοί της Νέας Υόρκης που αναζητούν έναν μανιακό δολοφόνο.

Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις 12 Σεπτεμβρίου 2008. Ενώ ήταν μια αναμενόμενη επιστροφή για τα δύο αστέρια, δεν ήταν καλά δεκτή από τους κριτικούς. Ο Lou Lumenick της New York Post έδωσε στους Righteous Kill ένα αστέρι στα τέσσερα.

Ο Πατσίνο παίζει τον Dr Jack Kevorkian σε βιογραφική ταινία του HBO Films με τίτλο "You Do not Know Jack", το οποίο κάνει πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2010. Η ταινία δίνει στον Πατσίνο το δεύτερο βραβείο του Emmy και το τέταρτο βραβείο του στις Χρυσές Σφαίρες.

Τον Μάιο του 2011 ανακοινώνεται ότι θα τιμηθεί με το βραβείο "Glory to the Film Maker" στο 68ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Το βραβείο δίνεται πριν από την πρεμιέρα της ταινίας του "Wilde Salomé", την τρίτη ταινία του ως σκηνοθέτης.

Ο Πατσίνο, ο οποίος παίζει τον ρόλο του Ηρώδη στην ταινία, το περιγράφει ως το "πιο προσωπικό έργο του".

Το 2012 τιμάται με Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση, ύψιστη τιμή για ένα καλλιτέχνη.

Επίσης την ίδια χρονιά, πρωταγωνιστεί με τον Κρίστοφερ Γουόκεν και τον Αλαν Άρκιν στην ταινία Νομοταγείς Τύποι, με τις ερμηνείες των ηθοποιών να παίρνουν καλές κριτικές ενώ η ταινία μάλλον μέτριες.

Ο Πατσίνο παίζει στη συνέχεια σε μια βιογραφική εικόνα του HBO για το 2013 σχετικά με τη δίκη του Phil Spector για το φόνο του παραγωγού Phil Spector, με τίτλο "Phil Spector".

Το 2014 πρωταγωνιστεί στη "Ταπείνωση" και στο"Κρυφή Ζωή του Μάγκλχορν", δυο ταινίες για τις οποίες έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τις ερμηνείες του, στο Φεστιβάλ της Βενετίας.

Στην "Ταπείνωση" παίζει ένα βετεράνο σαιξπηρικό ερμηνευτή που περνά κρίση αυτοπεποίθησης, τόσο στην καλλιτεχνική, όσο και στην προσωπική ζωή του. Η ερμηνεία του θεωρήθηκε ως η μεγάλη επιστροφή του σπουδαίου ηθοποιού.

Επιπλέον "η Κρυφή Ζωή του Μάγκλχορν" ήταν υποψήφια για Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας 2014 καθώς και για το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ της Βενετίας και το Μέγα Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ της Βενετίας.

Το 2015 παίζει στο φίλμ "Danny Collins" έναν ηλικιωμένο ροκ σταρ.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά σε μια επιστολή του Τζον Λένον σε έναν άλλον τραγουδιστή.

Η ερμηνεία του αποσπά μια υποψηφιότητα για βραβείο Χρυσής Σφαίρας για τον Καλύτερο Ηθοποιό - στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ.

Το 2016 διακρίνεται στα ετήσια βραβεία του Κέντρου Κένεντι, από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα.

Το 2017 πρωταγωνιστεί στην ταινία "Το Παιχνίδι του Δολοφόνου" ενώ έχει μία μικρή συμμετοχή στους "Πειρατές της Σομαλίας".

Ο Αλ Πατσίνο το 2019 συναντάται με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο στην ταινία "Ιρλανδός", που σκηνοθετεί ο Μάρτιν Σκορτσέζε και στο παίζει και ο Τζο Πέσι. Ο Πατσίνο συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Σκορτσέζε.

Στην ταινία υποδύεται τον Τζίμι Χόφα. Η ταινία πήρε καλές κριτικές, ιδιαίτερα για τη σκηνοθεσία του Σκορτσέζε, καθώς επίσης και για την ερμηνεία των τριών πρωταγωνιστών της.

Μάλιστα ο Πατσίνο, ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου, στην ένατη υποψηφιότητά του στα βραβεία.

Η ταινία έλαβε πολυάριθμες διακρίσεις, όπως για παράδειγμα στα Όσκαρ, όπου ήταν υποψήφια σε δέκα κατηγορίες μεταξύ των οποίων για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας.

Υπήρξε επίσης υποψήφια σε πέντε κατηγορίες στις Χρυσές Σφαίρες, χωρίς να κερδίσει σε κάποια, και σε δέκα κατηγορίες του BAFTA επίσης δίχως νίκη.

Το 2019 επίσης, ο Αλ Πατσίνο συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Κουέντιν Ταραντίνο, στην ταινία "Κάποτε στο… Χόλιγουντ".

Εκεί υποδύεται τον Μάρτιν Σουόρτς, τον ατζέντη του ήρωα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρικ Ντάλτον. Η ταινία ήταν και αυτή υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας.

Στις 21 Φεβρουαρίου του 2020, κάνει πρεμιέρα η τηλεοπτική σειρά "Hunters" στην οποία ο Πατσίνο υποδύεται τον οργανωτή (τον Μάγιερ Όφερμαν) μια ομάδας, με βασικό σκοπό το κυνήγι των ναζί στη Νέα Υόρκη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να αποτρέψουν τη δημιουργία ενός Τέταρτου Ράιχ στην Αμερική του 1977.

Η τηλεοπτική σειρά αποτελείται από 10 επεισόδια και είναι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός συμμετείχε σε σειρά της μικρής οθόνης.

Σε ποιους ρόλους είπε ΟΧΙ

Οι πιο σημαντικοί που απέρριψε είναι του Χαν Σόλο στο Ο Πόλεμος των Άστρων (Star Wars, 1977), τον Κάπταιν Γουίλαρντ στο Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979),του Τεντ Κράμερ στο Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) και του Έντουαρντ Λούις στο Pretty Woman (1990).

Διακρίσεις και βραβεία

Ο Αλ Πατσίνο έχει προταθεί εννέα φορές για βραβείο Όσκαρ, έχοντας κερδίσει τελικά το βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (1992). Επίσης έχει βραβευτεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, δυο Βραβεία Έμμυ, ένα Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο SAG και δυο θεατρικά Βραβεία Tony.

Μάλιστα οι νίκες του στα βραβεία Όσκαρ, Έμμυ και Tony τον έχουν κατατάξει στους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Τριπλ Κράουν της υποκριτικής.

Επιπλέον έχει βραβευτεί για το σύνολο της καριέρας του με το τιμητικό βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες (Σέσιλ Ντε Μιλ) το 2001, το Βραβείο για την πορεία του στον Κινηματογράφο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) το 2007, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση το 2012 και το Βραβείο Κένεντι το 2016.

Ο Αλ Πατσίνο, αποτέλεσε το θέμα της 65σέλιδης πτυχιακής εργασίας του Άλεκ Μπάλντγουιν για το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Χρόνια πολλά Αλ Πατσίνο!

Ο έρωτας της ζωής του

Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1972 στα γυρίσματα της ταινίας "Ο νονός".

Η Νταϊάν Κίτον θαμπώθηκε αμέσως μαζί του. «Ηταν γοητευτικός, αστείος και δεν σταματούσε να μιλά ούτε λεπτό. Απίθανος! Ημουν ξετρελαμένη μαζί του. Γνώρισα πολλούς άντρες στη ζωή μου, σαν τον Αλ όμως, κανέναν. Ηταν ο πιο διασκεδαστικός από όλους. Και το πρόσωπό του... Για μένα είναι το πιο όμορφο πρόσωπο άντρα. Σε σκοτώνει. Είναι για να πεθάνεις».

Συνεργάστηκαν ξανά το 1974, στο δεύτερο μέρος του «Νονού».

«Ενας ηθοποιός εξελίσσεται σε έναν αθλητή συναισθημάτων. Είναι μια επώδυνη διαδικασία που καταλήγει στο να κάνει την προσωπική μου ζωή ανυπόφορη» δήλωσε σε συνέντευξή της.

«Στα 18 μου σπαταλούσα πολλή ενέργεια με το να ασχολούμαι με τους άντρες. Πρέπει να ήταν πρόβλημα της γενιάς μου. Μεγάλωσα τη δεκαετία του '50. Τότε σε επέλεγε ένας άντρας, ήσουν μια επιλογή! Θέλω να πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει σήμερα, τουλάχιστον το ελπίζω. Ηθελα να παντρευτώ τον Πατσίνο. Ομως δεν το χειρίστηκα διπλωματικά και το προσέγγισα με λάθος τρόπο», εκμυστηρευόταν σε φίλους της.

Έμειναν μαζί 17 ολόκληρα χρόνια. Το τέλος ήρθε με το οριστικό τελεσίγραφό της: ή παντρευόμαστε, ή χωρίζουμε!

Ήταν η εποχή των γυρισμάτων του «Νονού Νο3», το 1989.

«Τον αγάπησα πραγματικά, αληθινά, βαθιά. Ακόμη κι αν καταφέρναμε να παντρευτούμε, δεν ξέρω αν θα ήταν ένας ευτυχισμένος γάμος», είπε η Κίτον που παραδέχθηκε πως ο Πατσίνο ήταν ο έρωτας της ζωής της.

Τα παιδιά του

Ο Πατσίνο έχει τρία παιδιά. Το μεγαλύτερο, η Τζούλι Μαρί γεννήθηκε το 1989 όταν ο ίδιος ήταν 50 χρονών και είναι η κόρη του με την δασκάλα υποκριτικής, Jan Tarrant.

Έχει επίσης τα δίδυμα, τον γιο Άντον Τζέιμς και την κόρη Ολίβια Ρόουζ (γεννημένα στις 25 Ιανουαρίου 2001), με την ηθοποιό Μπέβερλυ Ντ' Άντζελο με την οποία είχε σχέση από το 1996 έως το 2003.

Ο Αλ Πατσίνο είχε σχέση με την Tuesday Weld, τη Jill Clayburgh, την Marthe Keller, την Kathleen Quinlan και την Lyndall Hobbs.

ΠΗΓΕΣ: el.wikipedia.org/youtube

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.